Gisteren beloofde ik om ook wat te vertellen over die andere muskaatpompoen van afgelopen seizoen, de Muscat de Provence of Musquée de Provence. Zoals de naam al zegt is het een varieteit die vroeger vooral in Frankrijk werd gekweekt, en die (zoals heel veel muskaatpompoenen) erg goed tegen hete zomers bestand is.
Ik kocht de zaden uit nieuwsgierigheid, en omdat ik de vorm zo mooi vond, maar zonder veel van de smaak te verwachten. Het zijn immers vrij grote pompoenen (tot een halve meter diameter), en ik leefde met het vooroordeel dat uitsluitend pompoenen van het Hokkaïdo-type en -formaat lekker konden zijn.
Hoewel de slakken ook de bloemen van deze pompoen bijzonder lekker vonden, sloegen ze eind juli toch een paar bloemen over, en zo kwamen er twee vruchten tot ontwikkeling. Het waren mooi gevormde donkergroene vruchten… Vreemd… want op de verpakking stonden bleekbruine pompoenen afgebeeld. Moest ik gewoon nog wachten tot ze verkleurden vooraleer ze te oogsten? Bij cultivars van de reuzenpompoenen (zoals dus ook Hokkaido’s) is het verhouten, kurkachtig worden van de steel een goed signaal voor het oogst-tijdstip, maar bij muskaatpompoenen gebeurt dat niet.
Ik heb dus gewoon zo lang mogelijk gewacht met oogsten, tot er half oktober nachtvorst werd aangekondigd. Ik was er daarmee net op tijd bij, want de volgende ochtend was dit wat overbleef van de pompoenplanten:
De geoogste pompoenen liet ik nog een paar dagen op een warm plekje nadrogen, vooraleer ze naar de koele kelder te brengen, maar ze waren nog steeds donkergroen…
Intussen had ik, al speurend op het internet, intussen wel begrepen dat groene en blauwige pompoenen tijdens de bewaringsperiode vaak hun oppervlakkige kleur verliezen, en dat dan het onderliggende oranje-bruin tevoorschijn komt.
En jawel hoor: zo zag één van mijn ‘Courges Musquée de Provence’ er uit vlak voor ik hem gisteren aansneed:
De pompoen heeft diep-oranje vruchtvlees (zo donker, dat manlief even dacht dat ik er tomatensoep mee gekookt had), en de smaak is heel vol en zoet. Een ideale pompoen dus, om Indiase of Thaise curries te bereiden, maar ook de soep die ik er gister mee maakte was bijzonder lekker. (Maar ook voor die soep koos ik specerijen die de warem, zoete smaak accentueerden: gember, koriander en komijn, en een tikkeltje kurkuma.)