AnneTannes Tuin

Peter beschrijft in “Snipperdag” wat je allemaal kan doen met takkenbossen en hakselhout. En meteen dacht ik aan wat zoonlief (geholpen door een kameraadje) zoal met takken weet aan te vangen. Hoewel… takken… het zijn heuse bomen waarmee ze aan de slag gaan: Een tijdje geleden vertelde ik al hoe we honderden berken-zaailingen (die intussen toch al een paar jaar oud zijn) rooiden op het veld, en die berkjes blijken ideaal spelmateriaal.

Voor stoere kerels van een jaar of tien, elf blijkt er in de tuin nauwelijks een boeiender activiteit dan ‘kampen bouwen’! En als je bovendien de grondbeginselen van sjorren een beetje onder de knie begint te hebben, wordt het helemaal leuk.
Hoewel, leuk…
Als je die jongens zo samen bezig hoort en ziet, moet het je wel onmiddelijk duidelijk zijn: Spelen is een uiterst serieuze zaak.

Dagenlang zijn ze nu al aan de slag: tussen een aantal berken in het bos (het achterste deel van de tuin) werd een raamwerk van takken gesjord, dat weer wordt afgedekt met twijgjes, bremtakken, en jawel hoor, ook plastic, want zo’n kamp moet toch echt wel beschutting bieden tegen de regen.

Toen zoonliefs kameraadje vorige week weer terug naar huis moest, zei z’n papa vol verbazing dat hij niet begreep dat de jongen die thuis niet achter de computer uit te branden was, hier van bij aankomst tot zonsondergang buiten speelde…

Maar zijn zoon had ons pas toevertrouwd, dat het in onze tuin toch echt veel plezanter was, dan op het omheinde grasveld thuis.

Ik verwacht dat er nog wekenlang aan dit ‘kamp’ zal gebouwd worden… En als het klaar is? Ach, zolang er voor dit kamp op deze locatie interesse blijft, zal er aan verder gebouwd worden.
En wanneer de de interesse verdwijnt… dan verschijnt er gegarandeerd na korte tijd op een andere plek een nieuw kamp!

Naschrift 1: Wat mijn titel betreft… die is niet alleen grappig bedoeld, maar drukt volgens mij ook echt wel uit, wat spelen voor een kind zou moeten zijn: de meest serieuze zaak van de wereld.