Het lezen van een gedicht van Rutger Kopland op de blog van Annemie, deed me ook weer teruggrijpen naar één van zijn bundeltjes…
Beekdal
I
Je ziet ons weer zitten in het gras;
die gezichten van ons, kijkend
alsof ze iets zien dat hen bijzonder
gelukkig maakt,
als de gezichten van blinden, niet wetend
hoe ze worden gezien, argeloos, kijkend
naar hun eigen geheim.
Je leest er in mijn aantekeningen
heel weinig over, ik schreef alleen:
beekdal weer bezocht, lang gekeken,
het was er nog.
(Rutger Kopland – uit: Voor het verdwijnt en daarna)
En dat gedicht kende ik dan weer niet 🙂