AnneTannes Tuin

(To English translation)

Eén van de mooiste verrassingen die ik ontdekte toen ik rond 15 maart (garden bloggers bloom day) de tuin doorzocht op zoek naar bloeiende planten, was dit eerste voorzichtige knopje van de bosanemoon.

De bosanemoon is geen moeilijke plant wanneer ze eenmaal een plekje veroverd heeft in de tuin, maar ze stelt wel behoorlijke eisen aan haar standplaats, voor ze besluit zich in je tuin te vestigen. In Vlaanderen is de bosanemoon inheems, en wordt zelfs beschouwd als indicator voor oude bosbestanden. In Nederland vind je de bosanemoon ook in het hele land, maar op de meeste plaatsen is het daar een stinzenplant, een ‘uitheemse’ plant dus, die werd aangeplant ter verfraaiing van oude buitenplaatsen (een ‘stins’ is het Friese woord voor een stenen huis), en die van daaruit verwilderd zijn.

Ik heb al verschillende keren geprobeerd om de bosanemoon in de tuin te planten, maar het bloempje groeit het liefst op oude bosgrond, met flinke laag oude bladaarde.

Toen we hier pas woonden, probeerde ik de anemoontjes te planten onder de beuken, en daar zie ik elk jaar wel een paar blaadjes opduiken, maar bloemen – ho maar!.
Die beuken zijn immers wel oud, maar de vorige eigenaars hadden de grond onder de bomen wel heel ‘proper’ gehouden, en van een strooisellaag was dus geen sprake.

Een paar jaar later probeerde ik mijn geluk onder de meidoornhaag, maar daar kreeg ik hetzelfde verhaal: wel elk jaar twee of drie blaadjes, maar geen bloemen.

Toen ik vorig jaar bij Ecoflora was, kocht ik toch weer twee plantjes: voor ons bezoek aan de kwekerij maakten we een wandeling in het Hallerbos, en dat maakte de verleiding onweerstaanbaar.
En dit keer plantte ik ze in ‘de nieuwe bosrand’, een strook van ongeveer 10 x 30 m² waar we vlak na de aankoop van de tuin allerlei inheemse bomen en struiken plantten.
Die bosrand is nu dus zo’n 15 jaar oud, en blijkbaar kan de strooisellaag de bosanemoontjes nu wel bekoren: niet alleen blijken de plantjes zich te hebben uitgebreid, maar bovendien zitten er knopjes in…

Kan je geloven dat het voor mij een ontroerende ervaring was, om die tere knopjes tussen het groene blad te ontdekken?

She likes our grove!

The most beautiful surprise my garden was hiding, when I was searching for blooms in preparation for this month’s Garden Bloggers Bloom Day, was the little budding Wood anemone flower you see on the picture in the Dutch part of this post (scroll up).

The Wood Anemone isn’t a difficult plant to grow, once it is well established in your garden, but before she decides to take recidence there, she proves to be rather picky about the soil.
Wood Anemone is native in Flanders (Dutch speaking part of Belgium), and is even considered an ‘indicator-plant’ for old woods. In the Netherlands however, you can find the plant in several parts of the country, but it is only native in Limburg, the south-eastern part of the country, in between Belgium and Germany. In other regions it is a ‘stinzenplant’, a plant introduced in the past centuries in parks and gardens surrounding some manors (‘stins’ means ‘house made of stone’), and from there it naturalized.

Since we live here, I have tried to introduce the Wood Anemone before, but never succeeded.
The plant prefers a soil covered with a thick layer of well established leave-mould.
When we just moved to this place, I planted a Wood Anemone under our beeches. And yes, our beeches are old, but no leave-mould underneath them, since the previous owner had kept the place rather ‘clean’. The plant hasn’t gone, it shows two or three leaves every year, but that’s it.

A few years later, I tried planting it underneath the hawthorn hedge, but it was a failure again. Some years I see some leaves, but I never had a single flower.

Last year, we went to ‘Hallerbos’ one morning (a beautiful wood near Brussel), and in the afternoon we went to the nearby nursery Ecoflora, that grows herbs and native plants. After having seen the Anemones blooming in the woods, the temptation to buy some plants at the nursery was irresistable.
This time, I gave them a place in the ‘new grove’ at the far end of our garden.
(‘The old grove’ is a strip of birches that were planted 10 years before we bought the house and the garden. ‘The new grove’ is a strip (10m x 30m, just a little bit more than 300 square yards) just in front of the old grove, that we planted shortly after acquiring the garden, and that consists of a mixture of native shrubs and trees.)
This grove is 15 years old now, and the soil seems to be acceptable for this picky little flower, since it is not only spreading, but it even has two flower-buds.
 
Can you believe I was almost moved to tears, when I discovered those delicate white buds between the tender foliage?