Het viel me op door zijn groene kleur, als van geoxideerd koper. Het midden van de hoed was meer koperbruin. Nu herinnerde ik me dat een collega-blogger het eens over een ‘kopergroenzwam’ had gehad op zijn blogje, dus zou dit…? Snel even het blogberichtje opgezocht, maar nee, de Valse kopergroenzwam die daar getoond werd zag er toch net iets anders uit. Hoewel… als er een ‘valse’ was, dan moest er ook een ‘echte’ zijn!
En inderdaad, Ewald Gerhardt (‘De grote paddenstoelengids voor onderweg‘) bevestigde dat.
De Echte kopergroenzwam (Psilocybe aeruginosa) heeft een donkergroene tot blauwgroene hoed, die bij oude exemplaren naar mosterdgeel verbleekt. In tegenstelling tot de Valse kopergroenzwam (Stropharia caerulea) heeft de Echte een duidelijke ring, en onder die ring is de steel ‘vlokkig-geschubd’. (De ring valt hier extra goed op, omdat hij door gevallen sporen helemaal bruin geworden is.)
Mijn boek beweert ook dat beide kopergroenzwammen eetbaar zouden zijn, weliswaar na verwijdering van de hoedhuid – maar andere bronnen zijn daar minder zeker van. Ik ga het alvast niet uitproberen.
(Twee dagen later vond ik ook nog een jong exemplaar. Dit heeft nog wel zijn slijmerige hoedje, en lijkt dan ook wat meer op het ‘valse’ exemplaar van Bart.)
altijd spannend padde(n)stoelen, nog spannender als je ervan wil gaan eten 😉 je zou in elk geval niet van honger om hoeven te komen als je (en een rugzak vol padde(n)stoelenkennis) in deze periode een wandeling in het bos maakt. De enige wilde paddestoel die ik durven eten heb is de Langermannia gigantea maar die is dan ook vrij gemakkelijk te determineren 😉 (Nu ja wild, hij verscheen plots in de tuin van ons vorige huisje)
Betrouwbaar ziet hij er toch niet uit, zo met z’n gifgroene hoed. De valse kopergroenzwam is hier dit jaar ook weer op gedoken. ’t is precies wel een goed paddenstoelenjaar, ondanks de droge zomer
Mijn oog ziet daarnaast nog een tamme kastanje liggen…
Geen tamme kastanje, maar een beukennootje…
Bijzonder, ik kende deze paddenstoel niet. Interessant.