Het Luikse Mergelland rond Wonck en Eben
Afstand: 15,5 km
Wegen: Voor driekwart onverhard, vaak brede landbouwwegen, soms smallere bospaden.
Op een bepaald ogenblik stopte het pad midden in een aardappelveld, en zijn we netjes tussen de rijen aardappelen door verder gelopen…
Moeilijkheidsgraad: gemakkelijk, met een paar eerder licht glooiende hellingen
Park&Hike: In het centrum van Wonck (gemeente Bassenge) in de buurt van de kerk en het voormalige gemeentehuis is plaats om te parkeren.
Openbaar Vervoer: Wonck ligt op de route van lijn 101 van TEC Glons-Bassenge-Eben-Emael. Verzeker je er vooraf van dat de bus rijdt, in elk geval op zondag rijdt deze bus niet.
Horeca: Enkel aan de Moulin du Brouckay, een paar kilometer voor je Eben bereikt.
(Als je deze wandeling vanuit Eben zou maken, bereik je dit terrasje een kleine kilometer voor het einde van je wandeling, en kan dit een leuke afsluiter zijn…)
Cultuur: ‘Off-route’ is er het fort van Eben-Emael, en het Silex-museum in de Toren van Eben Ezer.
Voor mensen die wat verder weg wonen is er dus genoeg te doen voor een weekendje in deze regio.
Routebeschrijving
Wij kozen Wonck als vertrekpunt, en startten onze wandeling aan de kerk.
Via de Rue de Mari verlaat je gestaag klimmend het dorp, en vervolgt de klim via de Rue de Zichen. Zogauw je het dorp verlaat bevind je je op een holle weg tussen steile mergelwanden. Waar de holle weg op het plateau bovenkomt, maakt de Rue de Zichen een ruime bocht naar rechts, en daar neem je een onverharde weg rechtsaf aan een groot infobord over de Sint-Pietersberg/Montagne Saint-Pierre, waar die eigenlijk een uitloper van is.
Iets verderop hou je opnieuw rechts, het pad wordt hier smaller en na een aanvankelijk lichte stijging daal je al snel weer af in de richting van Wonck. Terug in de bebouwde kom ga je net voorbij een wegkruis linksaf, je passeert al snel de laatste huizen en loopt verder langs de oever van de Jeker, een riviertje met opvallende helder water.
Het mooie rustige bospad dat we volgen komt na een halve kilometer uit op een betonbaantje (Chemin de Brouckay) waar druk gefietst en gewandeld wordt. We volgen het weggetje linksaf richting Eben-Emael, en passeren de Moulin de Brouckay. ‘In het seizoen’ zou dit een enige gelegenheid zijn om een terrasje mee te pikken, maar wij maakten deze wandeling één dag voor de Corona-maatregelen de horeca gesloten hield.
We lopen dus verder, om aan een T-kruispunt Haie de Wonck te bereiken. Je kan hier linksaf naar de Toren van Eben-Ezer (zie hoger), maar wij hielden rechts om in Eben, één van de twee kernen van Eben-Emael aan te komen.
In het centrum nemen we rechtsaf de Rue du Geer. Waar die een bocht naar links maakt nemen we een pad dat ons al snel op een drukke verkeersweg brengt. Opnieuw linksaf en oversteken in de bocht. Daar gaat er een pad steil de helling op, om na een goeie honderd meter op een onverharde landbouwweg uit te komen.
We volgen een paar kilometer in zuidelijke, later zuid-oostelijke richting. Vorig jaar wandelden we hier al in de winter, maar nu, met de wuivende graanakkers en de akkerbloemen in de berm is het landschap veel afwisselender en aantrekkelijker.
Wanneer we aan de bosrand aankomen, waar we linksaf kunnen richting Eben-Emael en de St-Pietersberg, of rechtsaf terug in de richting van Wonck (en dat is op dit moment de bedoeling), gaan we even rechtdoor, doorheen een wildpoortje het natuurgebied op de steile mergelhelling in.
We weten immers dat er een stukje verderop langs deze ‘Chemin des ânes’ een bank staat, waar we, beschut tegen de vandaag toch kille wind kunnen lunchen. Van het uitzicht moet je houden: we kijken uit over de Maasvlakte met de cementfabriek van CBR heel prominent in beeld. Het voortdurende geraas van de fabriek is een bijkomende negatieve factor, maar we kunnen lunchen op een zonverwarmde bank en uit de wind, en dat is ook wat waard. (Volgens mij is dit trouwens de enige bank die we vandaag tegenkwamen.)
Na de lunch keren we weer op onze stappen terug, en als we het bos verlaten gaan we verder in zuidwestelijke richting. Waar de weg in een bocht weer naar het noord-westen buigt, buigen we een klein stukje mee, om meteen een klein pad dat het strookje bos ingaat in te duiken.
We komen meteen aan een drukke verkeersweg die we kruisen, om aan de overkant opnieuw zo’n smal paadje te nemen.
Opnieuw komen we vrijwel meteen op een brede weg uit, die tussen de akkers aan onze rechterkant en een smalle strook bos aan onze linkerkant loopt.
We volgen deze weg, maar let op, na ruim een halve kilometer duikt er een pad links het bos in. Neem dat pad niet rechtdoor, maar neem meteen het (minder goed zichtbare en niet goed onderhouden) pad rechts, dat vrijwel parallel met de landbouwweg loopt. (Uiteindelijk komen we terug op die landbouwweg, dus je kan die gerust verder volgen. Maar toen wij er waren was hier een groepje jongeren met cross-motoren zich hier luidruchtig aan het amuseren, dus we waren blij dat we een beetje afstand konden nemen.)
OK… het bospad komt uiteindelijk terug op de landbouwweg uit, waar die een bocht naar rechts maakt in de richting van de ‘Ancienne gravière de dessus Hée’.
Wij gaan ook die richting uit, net als de crossende jongelui. Gelukkig besluiten die met hun cross-machine de grindgroeve in te duiken, en wij horen hun lawaaierige bollides nog nauwelijks…
We zijn de lawaaierige ontmoeting trouwens snel vergeten, want we komen voorbij een plekje dat Monet zou kunnen geïnspireerd hebben voor zijn ‘Les Coquelicots’…
Iets voorbij dit klaprozenveldje (hou de gps-track in de gaten, want deze bloemen bloeien maar heel kort…) houden we kort na mekaar twee keer links, en op een kruispunt midden in de velden nemen de rechtse afslag.
Het weggetje komt uit op een verharde weg die rechtsaf terug naar Wonck voert, maar wij doen er nog een lusje bij…
(Als je er genoeg van hebt, kan je hier rustig terug richting Wonck kuieren: als we heel eerlijk zijn is dit laatste stuk van de route het minst interessante.)
OK, linksaf dus, en iets verderop kruisen we de spoorweg die aan onze linkerkant een tunnel induikt.
Een halve kilometer voorbij de spoorweg gaan we linksaf het bos in, over een pad dat breed begint maar langzaamaan wat smaller wordt, om uiteindelijk in een aardappelveld dood te lopen.
Hier volgden gewoon de richting van het oorspronkelijke pad, netjes tussen de ruggen aardappelen door, om na een halve kilometer aan de andere kant van het veld op een brede zandweg uit te komen.
We gaan rechtsaf, en volgen de zandweg langs de nog steeds in bedrijf zijnde zandgroeve aan onze linkerkant.
Waar de zandweg naar links buigt aan het eind van de groeve, gaan we mee linksaf.
Na nog een paar honderd meter gaat het linksaf tussen de aardappelvelden door. Aan de eerstvolgende kruising houden we links, en vanaf hier zullen we min of meer rechtdoor uiteindelijk terug in Wonck terechtkomen.
Dit stuk van de route dreigt wat saai te worden. Waar de graanakkers in het eerste stuk van de wandeling extra charme aan de tocht gaven, ontlokte het zoveelste aardappelveld ons op een bepaald ogenblik de uitroep dat we nu voorlopig toch echt wel genoeg hadden van aardappelen…
Maar gelukkig komt er nog een wat bebost stukje op ons pad, voor we tenslotte weer in Wonck arriveren.
Onder de spoorweg door, een drukke verkeersweg kruisen… en dan, aan de mooie grote plataan in de Rue des platanes, gaan we rechtsaf langs wat waarschijnlijk een oud kerkepaadje geweest is.
Aan het eind van dit pad nemen we een brugje over de Geer, en we komen vlak aan de kerk, in de dorpskom van Wonck weer op de verharde weg uit.
