Gelinden - Overbroek | Trail Magic in Haspengouw
Afstand: 19 km, maar je kan de route ook opdelen in een zuidelijke lus van ongeveer 8,5 km, en een noordelijke van 11,5 km. (zie routebeschrijving)
Aan het einde van de route kan je er indien gewenst ook nog een km of wat afknijpen.
Hoogtemeters: 90 m stijgen en evenveel dalen
Ondergrond: Over het algemeen goed begaanbare onverharde en zeer verkeersluwe verharde wegen. In de natuurgebieden kan het modderig zijn.
Duur: 4 u 30 min
Moeilijkheidsgraad: technisch niet moeilijk, te doen voor iedereen met een goede conditie.
Markering: zoals je van mij wellicht al gewend bent: ik volg zelden vooraf gemarkeerde routes, dus ook hier moet je het met gps of kaart doen…
GPX: downloadlinks onder het kaartje.
Park&Hike: Aan het vertrekpunt van de wandeling, het Natuurhuis Haspengouw is een kleine parking voor auto’s en fietsen
Openbaar Vervoer: Er is een belbushalte aan het Natuurhuis, voor de lijnen 734 en S12.
De bushalte Gelinden-Dorp ligt op de wandelroute, op enkele kilometer voor het einde, dit is lijn 26.
Horeca: ‘In principe’ is het Natuurhuis van februari tot november elke zondag open van 10 u tot 17 u. En inderdaad was het open toen ik er rond half elf aankwam. Maar aan het einde van mijn wandeling, iets na 16 u, was het gesloten.
Halverwege de wandeling, in Klein-Gelmen, kom je voorbij Bistro ’t Cararakske. (Open alle dagen behalve dinsdag vanaf 14:00. Toen ik er op een zondag om 13:30 passeerde stond de deur al uitnodigend open.)
In Gelinden zijn ook een paar horecazaken.
Erfgoed: Het hoogtepunt van de wandeling (en dat mag je in dit geval ook letterlijk nemen) is het Merovingische grafveld bij Engelmanshoven.
Natuur: Naar Haspengouwse normen is de natuur op deze wandeling sterk aanwezig. Je loopt door verschillende natuurgebieden:
In het begin van de wandeling passeer je aan een picknickplaats de ingang van het kleine gemeentelijke natuurgebied Steenbornbeek. Je kan via een vlonderpad tot aan een poel die vanuit een paar bronnen van de beek gevoed wordt. Je moet echter via dezelfde weg terug naar je oorspronkelijke route, het is geen doorgaand pad.
Later kom je door het natuurreservaat Egoven, en aan het einde van de wandeling door het natuurreservaat Overbroek, en bovendien nog verschillende kleine bosgebieden.
Honden: (steeds onder voorbehoud: ik heb zelf immers geen hond) overal toegelaten, maar aan de leiband want je komt door verschillende natuurgebieden.
Beste periode: Ik heb de wandeling gedaan op een bewolkte, soms regenachtige dag eind oktober, en heb van elke minuut genoten.
Maar je komt op deze route door heel veel (weliswaar hoofdzakelijk laagstam-)boomgaarden, dus in de bloesemtijd is het allicht helemaal een feestje. Ik verwacht ook interessante voorjaarsflora in de bosgebieden.
Mijn oordeel?
Wie al veel gewandeld heeft, kent de ervaring allicht:
Plots vind je op een wandeling heel onverwacht nét datgene wat je op dat ogenblik het meest nodig hebt.
Op deze wandeling had ik zo’n ervaring… En al had ik tot op dat moment al van elke minuut van mijn wandeling genoten, die ervaring gaf nog een beetje extra gloed aan deze sombere herfstdag.
De wandeling ontstond al improviserend. Mijn oorspronkelijk vertrekpunt was de kerk van Gelinden, maar de parking was omwille van kermis niet beschikbaar. Ik reed daarom verder, en parkeerde uiteindelijk aan het Natuurhuis, dat eigenlijk helemaal niet op mijn route lag. Ik heb daar echter absoluut geen spijt van, want de mooiste delen van de route zou ik volgens mijn oorspronkelijke plan niet gelopen hebben!
Je snapt het al… Haspengouw is niet echt mijn favoriete wandelregio, wegens veel betonbaantjes met voorbijflitsende fietsers, maar deze wandeling was voor mij een voltreffer!
Routebeschrijving
Je steekt het kruispunt aan het Natuurhuis over, en gaat de Bloemenstraat in, die al snel overgaat in een holle weg. Niet lang echter, na 200 m kom je terug op een verharde weg, die je even naar links volgt. Je steekt de Ovelingenstraat over, en je neemt het landbouwweggetje links van ‘Het Kruis’, een heerlijk naïeve devotieplek.
Volg voorlopig tussen de boomgaarden door de markering ‘rode driehoek’, en na een paar afslagen bereik je via de Boekhoutweg opnieuw de Ovelingenweg (en blijf de rode driehoek voorlopig volgen…)
Heel gauw bereiken we een picknickplek aan het natuurgebiedje Steenbornbeek. Het vlonderpad dat hier vertrek loopt tot aan een poel, en je moet daar weer op je stappen terugkeren. In het voorjaar is dat ommetje zeker de moeite waard, ik heb het overgeslagen, omdat mijn wandeling door mijn andere vertrekpunt al een stukje langer zou worden dan aanvankelijk gepland.
Een klein stukje verder neemt de bekende markering je via een grazig pad mee naar een veldweggetje. Onze route loopt nu ook parallel met de GR 564, de Loonse Route (die vertrekt in Lommel, dat nooit tot het Land van Loon behoorde…)
Na ongeveer anderhalve kilometer die dubbele markering (GR en rode driehoek) gevolgd te hebben, buigt aan een kruispunt met een bank, ‘rode driehoek’ naar rechts af, en gaat de GR (met twee kleine afslagen links en meteen rechts) rechtdoor. Wij kiezen voor de GR…
Aan het volgende kruispunt laten we ook de GR achter ons: die gaat rechtsaf, wij kiezen voor links…
We lopen nu over een tracé van het fietsknooppuntennetwerk, maar op deze druilerige oktoberdag waren er geen fietsers te bekennen.
Het betonweggetje gaat over in een bospad, en aan een splitsing kiezen we voor het smalle paadje naar links (gemarkeerd als mountainbikeroute, maar opnieuw: geen fietser te bekennen). Al snel lopen we tussen akkers door. Als zo’n akkerlandschap wat grootschalig wordt, raak ik snel verveeld, maar hier bleven er altijd wel elementen die me konden boeien. Zo duikt het pad bv plots even ‘holle-weg gewijs’ een klein bosje in.
Al snel volgt weer een betonnen landbouwweggetje, maar vlak voor dat op een iets drukkere verkeersweg uitkomt, nemen we een graspad naar links, dat ons tot in Mechelen-Bovelingen brengt. We lopen ongeveer een halve kilometer door de bebouwde kom van dat dorpje, en nemen dan het pad dat langs de Kasteelbeek loopt.
Ter hoogte van de voetbalvelden steken we de beek over, en een eindje verder doen we dat opnieuw, via een brug die enkel voor voetgangers bestemd is. We komen zo in het natuurgebied Egoven waar we een heel eind doorheen kronkelen.
Toen ik hier liep was het middaguur al even voorbij, en ik was flink hongerig. Ik was al een tijdje aan het uitkijken naar een bank, maar die had ik sinds die splitsing van GR en rode driehoek niet meer gezien. (Overigens: intussen volgen we de markeringen ‘Oranje Bol’ en ‘Blauwe Ruit’.)
Ik zag op de kaart dat ik een kleine poel zou passeren (foto hierboven) en hoopte daar een bank te vinden. Niet dus…
En vervolgens begon het zoetjesaan te regenen!
En toen was daar dat magische moment!
Een bochtje om een bosje heen, en daar stond een bank, beschut door de regen door een hazelaar, en daar heb ik, lekker droog, mijn boterhammetjes verorberd.
Iets verderop komen we aan een splitsing van paden. We verlaten ‘Blauwe Ruit’ en blijven ‘Oranje Bol’ volgen.
We verlaten het reservaat aan de Overbroekstraat. Als je de wandeling wil beperken tot ongeveer 8,5 km, ga je hier linksaf en bereik je na een halve kilometer het Natuurhuis.
Maar mijn route ging rechtsaf, en daar zien we weer de markering ‘Rode Driehoek’ die we al eerder tegenkwamen. We volgen die even… eerst de Overbroekerweg in, en al snel (met nog wat andere kleuren markering) de Bosveldstraat in.
De weg loopt opnieuw tussen akkers door, met net als eerder: saai wordt het niet…
De gemarkeerde routes lopen al snel linksaf in de richting van het Land van Zuyl, een kalkgrasland op een helling, dat we straks van onderaf kunnen bewonderen.
Want inderdaad… wij laten de markeringen links liggen en lopen rechtdoor in de richting van Klein-Gelmen.
Daar steken we de drukke Steenweg over, merken aan de overkant een ‘cabardouchke’ op waar deze streek een reputatie mee ophoudt. (Voor de Nederlanders die deze site bezoeken, zie hier Wikipedia voor de woordverklaring!), en gaan de Kiezelstraat in.
Iets verderop nemen we een pad schuin links dat al snel verderloopt als een strook grasveld tussen hagen.
We bereiken de Daalstraat en gaan linksaf.
Tegenover de kerk zie we Bistro ’t Catarakske, dat zich ook presenteert als ‘Toeristencafé’ en fancafé van een voor mij onbekend persoon waarvan ik de naam ook al vergeten ben. We nemen het straatje naar links dat al gauw overgaat in een pad. Na ruim een kilometer komen we aan de (onherkenbare) Mettekovenmolen. We gaan de Mettekovenstraat naar links, om 100 m verder opnieuw een pad naar links te nemen dat ons weer terugbrengt naar Klein-Gelmen.
Als je de kaart bekijkt kom je misschien in de verleiding hier een klein stukje af te snijden, maar ik raad je toch aan om – waar een paar markeringen je linksaf sturen – inderdaad het trapje naar links te nemen, en dan via de oever van de Herk in de richting van het dorp te wandelen.
Als we iets verderop aan de doorgaande weg komen, gaan we niet in de richting van de kerk, maar rechtsaf, de weg naar Groot-Gelmen.
Dit is een smalle weg die weliswaar niet druk van verkeer is, maar ik koos er toch voor om vlak voorbij de laatste huizen van Klein-Gelmen het karrespoor te volgen dat parallel met de straat in de richting van een hoger gelegen boomgaard voert.
Vervolgens langs de rand van de boomgaard tot aan een kruispunt, waar ik via een steile berm weer dik anderhalve meter naar beneden moest klauteren. Vind je dat bezwaarlijk, neem dan gewoon de straat, maar let op voor het verkeer!
We nemen het (naamloze) straatje in westelijke richting, en komen na zowat 600 m aan een T-kruising. Als je de kaart bekijkt kan het verleidelijk zijn om even linksaf te gaan en vervolgens het weggetje dat rechts omhoog gaat op te lopen om de route een stukje in te korten, maar geloof me, het is meer dan de moeite om dat niet te doen!
Rechtsaf dus, in de richting van de bomenrij op de foto hierboven. Tussen die bomenrij voert een mooie holle weg naar beneden, en na ongeveer 250 m vertrekt er links een pad tussen twee mergelwanden in.
Via een paar grote bochten ga je stilaan omhoog, om tenslotte op een plek te komen waar in 1953 een Merovingisch grafveld ontdekt werd.
De infoborden en de picknicktafel geven een geldig excuus om even te pauzeren, om daarna af te dalen.
Voorlopig volgen we weer de markeringen van de GR 564, die ons tot in Gelinden brengt (langs de Sint-Quintinuskerk waar ik oorspronkelijk wilde vertrekken!)
Een paar honderd meter voorbij de kerk gaat de GR rechtsaf. Ook ik ging rechtsaf, maar de lus van ongeveer een kilometer die hier volgt, is niet echt een must…
Je kan hier dus ook linksaf gaan, en je pikt dan iets verderop weer aan op mijn route…
Ik volgde dus de GR, en draaide aan het kerkhof van Gelinden met de GR naar links. Dit landbouwweggetje komt beneden terug in Gelinden uit, waar de route even naar links en meteen naar rechts gaat. Na 200 m verlaat je de GR via een pad naar links. Dit komt uit op een breder pad, dat terug naar de dorpskern van Gelinden voert. Je komt in Gelinden-Dorp, op amper 100 m van de plek waar we daarstraks de GR naar rechts volgden. (En als jij daar linksaf ging, dan volg je vanaf hier weer met mij mee…)
Waar Gelinden-Dorp naar rechts afbuigt nemen we de Haagstraat rechtdoor, en langzaam wordt het landschap weer héél erg mooi…
Eerst werpen we naar links nog een blik op de kerk van Gelinden (foto bovenaan).
Aan de bosrand gekomen gaan we rechtdoor, en bereiken het natuurreservaat Overbroek op de oevers van de Herk, van waaruit we een prachtig zicht hebben op het Land van Zuyl.
We steken het bruggetje over de Herk niet over, maar volgen de wegwijzer in de richting van het Natuurhuis dat we een halve kilometer verderop bereiken…
