Gerhagen - Averbode: van Bosmuseum naar Abdij
Afstand: 14 km (15,2 km via knooppunten)
Een veel kortere wandeling met hetzelfde vertrekpunt vind je hier. Daarmee geraak je weliswaar niet in Averbode, maar je ontdekt wel de mooiste plekjes van Gerhagen.
Hoogtemeters: 25 m
Ondergrond: Goed begaanbare onverharde en verkeersluwe verharde wegen. Niet geschikt voor rolstoelen, eventueel wel voor een stevige trekking-buggy
Duur: 3 u 15 min
Moeilijkheidsgraad: gemakkelijk.
Markering: een (iets langere) variant op deze route is mogelijk via het knooppuntennetwerk. Je komt dan niet via de Pinnekensweier: die ligt in een zone die van maart tot augustus niet toegankelijk is omdat het een broedgebied is.
Knooppunten: 302 – 303 – 301 – 193 – 1 – 110 – 274 – 75 – 86 – 85 – 100 – 90 – 245 – 249 – 201 – 194 – 308 – 116 – 196 – 195 – 112 – 305 – 304 – 303 – 302
GPX: downloadlinks onder het kaartje.
Park&Hike: grote parking aan het bosmuseum van Gerhagen.
Openbaar Vervoer: Belbushalte Tessenderlo Gerhees (lijn 717 | Schoot – Tessenderlo – Hulst). Enkel belbussen, dus tijdig reserveren is de boodschap!
Horeca: In Averbode is er abdijcafé Het Moment, waar je zowel voor een drankje als voor een maaltijd terechtkan.
Ook in de buurt van het bosmuseum zijn er diverse horecagelegenheden, zowel op de Zavelberg als op de Heggebossenweg.
Erfgoed: de abdij natuurlijk…
Natuur: Het bos- en heidegebied in deze regio is indrukwekkend groot. Volgens mij is het hier met enige inspanning en zonder kaart/gps zelfs nog mogelijk te verdwalen…
Honden: (steeds onder voorbehoud: ik heb zelf immers geen hond) overal toegelaten, maar aan de leiband want je komt door verschillende natuurgebieden.
Een aanrader voor hondenbezitters is echter het losloopbos in de buurt van het bosmuseum. Ik heb me laten vertellen dat het met zijn 7,5 hectare de grootste losloopzone voor honden in Vlaanderen is.
Beste periode: Om de heide in bloei te zien, is de tweede helft van augustus natuurlijk ideaal. Anderzijds kan je dan niet langs de Pinnekensweier wandelen, en dat is volgens mij één van de mooiste delen van de wandeling. Dus wellicht moet je opteren voor ofwel augustus met de knooppuntenvariant, ofwel september tot februari voor de hier beschreven variant. (Begin september kan je dus de laatste bloei van de hei combineren met de Pinnekenweier!)
Ons oordeel?
Wij zijn zelf Kempenaars, en wandelingen in de Zuiderkempen zijn daarom voor ons vaak weinig verrassend. Maar vooral van de eerste helft van deze wandeling hebben wij genoten.
Wij wandelden – in volle Coronacrisis – al eerder in Gerhagen, maar waren toen erg teleurgesteld door de dichte drommen wandelaar waardoor op de ‘stiltepaden’ (gemarkeerde wandelingen in dit gebied) heuse wandelfiles ontstonden. Dit keer konden we wel genieten van de rust en de nu wel heersende stilte.
De terugkeer via Okselaar is nog voor verbetering vatbaar (ik beschrijf een suggestie in de tekst).
Routebeschrijving
Vanaf de parking aan het bosmuseum (knooppunt 302) volg je het wandelknooppuntennetwerk ongeveer 200 m tot aan knooppunt 303. Daar ga je schuin rechtsaf en verlaat je dus het netwerk.
Al snel kom je in het meer open gebied rond de Pinnekensweier. Het pad splitst zich en je houdt rechts aan. Na zowat 250 m (maar hou de gps in de gaten, want er zijn meerdere zijpaadjes) kom je opnieuw aan een splitsing. We gaan hier rechtsaf en vrijwel onmiddelijk naar links. Na ongeveer 100 m kom we op een brede zandweg die we naar links opgaan, maar al na 50 m nemen we het pad naar rechts door de heide.
Na zowat 200 m duikt het pad het bos in, en nog een stukje verder komen we opnieuw op een bredere zandweg die we naar links volgen.
Niet veel verder komen we op een kruising waar we opnieuw op het knooppuntennetwerk komen, en dat zullen we nog nauwelijks verlaten, dus de beschrijving wordt hier wat summier…
We gaan richting knooppunt 320 en dan 1, en steken aan knooppunt 1 de drukke Turnhoutsebaan over richting 110, maar gaan aan de overkant eerst even rechtdoor tot aan de vogelkijkhut over het Munninckxgoor.
Het Munninckxgoor was een jaar of tien geleden nog een maïsakker, maar is toch een historisch ven. Er hebben hier grootschalige natuurherstelwerkzaamheden plaatsgevonden, waardoor het aloude cultuurlandschap van heide en vennen weer tot zijn recht komt.
Sinds de heraanleg van het ven zijn hier al tal van zeldzame vogels gespot. 2014 leverde observaties op van Middelste jager, Baardmannetje, Kleine zilverreiger, Kleine jager, Lepelaar, Steltkluut, Kanoet en Dwergmeeuw. In 2017 zag men er een drietal zwarte ooievaars.
(Wij zijn geen vogelkenners, en konden zonder kijker alleen een blauwe en een zilverreiger herkennen.)
Vanaf het Munninckxgoor gaan we via de knooppunten 274 – 75 – 86 – 85 – 100 naar de abdij.
(Alternatief: 274 – 75 – 73 – 20 6 -85 – 100 is een klein beetje langer, maar je wandelt langs het Ven Nooit Gedacht en het Eikenbosven. Wij waren echter hongerig en wilden snel aan de abdij zijn…)
Dit gedeelte van Averbode Bos en Heide wordt vaak begraasd door schapen die op die manier de heide in stand houden.
Het laatste stukje van het pad loopt parallel aan de behoorlijk drukke Averboodse Baan, maar het pad ligt op enige afstand van de verkeersweg en ten delen iets dieper, waardoor je voor die paar honderd meter niet al te veel last hebt van het verkeer.
Intussen begon de lucht tijdens onze wandeling stilaan wat blauw te vertonen.
Na talloze wandelingen in Wallonië van het type ‘Bring your own food and drinks’, vonden we het heel plezierig om dit keer eens met bijna lege rugzak te wandelen en een lunch te bestellen in Het Moment.
Je kan er proeven van de abdijproducten, en bovendien is het een sociaal tewerkstellingsproject.
Een rondje door het Mariapark en een kijkje in de abdijkerk vervolledigen ons bezoek.
Rechts van het kerkportaal ontdek je het kunstwerk ‘de Eénvleugelige‘ van de Deense kunstenaar Nis Schmidt.
Tijd op verder te wandelen…
Knooppunt 100 zou het drukst bewandelde knooppunt van het hele wandelnetwerk zijn. Reden van die aantrekkingskracht is behalve de abdij ook de ligging aan het begin van de ‘Lekdreef‘.
Wij kiezen echter niet voor het knooppuntennetwerk dat de dreef zelf volgt, maar maken een heel klein ommetje door tot aan de kroningskapel de GR markering te volgen, dit pad ligt rechts van en bijna parallel aan de lekdreef/het knooppuntennetwerk.
De Kroningskapel heeft jarenlang bijna onzichtbaar verborgen gelegen in de bossen, maar is recent gerestaureerd.
We klimmen de trappen op tot aan de kapel, gaan dan linksaf en nemen een paadje dat ons weer op het traject van het wandelnetwerk brengt. We gaan rechtsaf richting knooppunt 245.
We gaan even rechtdoor de abdijstraat in, maar nemen vrijwel onmiddelijk het pad dat links het bos in gaat, en ons na 200 m in de Vorststraat brengt. Linksaf en meteen rechts de Brabantsebaan in.
Vanaf hier kan je op 3 manieren naar het volgende knooppunt, nr 249.
- Je kan gewoon het knooppuntennetwerk volgen, dat is de route met de meeste bebouwing.
- Wij gingen aan het kruispunt van de Brabantsebaan met de Tessenderlobaan niet rechtsaf, maar volgden den Brabantsebaan nog 150 m rechtdoor, om dan rechts een pad ten nemen dat ons door een brede houtkant uiteindelijk ook tot op 249 brengt.
- Een derde mogelijkheid is, om op de Brabantsebaan, ongeveer tegenover het eerste huis, een pad te nemen dat rechts het bos in gaat. Hou in dit geval kaart/gps in de gaten. Volgens mijn kaarten kom je twee keer aan een splitsing/kruispunt waar je telkens links houdt, maar op het terrein ziet het er wellicht net iets anders uit. Uiteindelijk kom je aan de oever van de Uilenkoploop op de straat Molenvijver uit. Je gaat linksaf. Na een paar honderd meter kom je op het knooppuntennetwerk, en nog wat verder bereik je knooppunt 249.
Vanaf 249 gaan we naar 201. We nemen vanaf 201 even de richting knooppunt 194, maar als de weg na 50 meter linksaf buigt naar dat knooppunt, blijven wij rechtdoor gaan en bereiken iets verderop knooppunt 308. We blijven rechtdoor gaan en passeren knooppunt 116 – 196 – 195 – 112. Ook aan 112 gaan we nog zo’n 50 m rechtdoor, om dan het pad naar rechts te nemen (stiltepad groen). Je kan vervolgens de markeringen van dit stiltepad volgen tot je weer aan de parking komt.
Wij namen al na 300 m een smal pad naar links, dat al snel op de Heggebossenweg, een verhard pad in de richting van de parking, uitkomt. Daar kregen we nog een leuke verrassing voorgeschoteld: rechts van het pad stond een vergankelijk kunstwerk in de vorm van een burlend hert in het bos…
