Strud: naar de Rotsen van Samson
Afstand: 15 km, eventueel in te korten tot 11 km als je start in Goyet.
Hoogtemeters: 500 m (350 m volgens OutdoorActive, maar die lijkt gewoonlijk flink te onderschatten, als ik onze eigen GPS waarden en die van andere mensen die mijn wandelingen lopen mag geloven.)
Ondergrond: De paden over de rotsen zijn ongelijk en bij regen kunnen ze glibberig zijn. De afdalingen zijn hier en daar flink steil.
Duur: 4 u 30 min
Moeilijkheidsgraad: Pittiger dan gemiddeld: Enerzijds zijn er de hoogtemeters, anderzijds zijn er (korte) stukjes op het parcour die technisch iets lastiger zijn, vooral in de afdalingen.
Markering: De route is niet als geheel gemarkeerd, al volgen we delen van plaatselijke wandelingen en, voor het laatste 1/3 van de route, de GR 575 ‘A travers le Condroz’.
GPX: downloadlinks onder het kaartje.
Park&Hike: Wij parkeerden in Strud, een gehuchtje van Haltinne, op de parking tegenover de Salle Ste Cécile in de Rue de Bonneville.
Een alternatief vertrekpunt is Goyet. Je kan dan eventueel een kortere versie van deze wandeling maken.
Openbaar Vervoer: In Strud heb je bushalte Cassart aan het begin van de wandeling. Deze wordt enkel bediend door TEC lijn 42 (Namur Boulevard du Nord→Seilles Gare des Bus).
Er zijn nog twee andere bushaltes in het dorp, waarvan Strud Garage ook bediend wordt door lijn 42, en die allebei bediend worden door lijn 96/1 ( Gesves Saint-Hubert→Seilles Gare Des Bus), maar die bus lijkt enkel op vrijdagen te rijden.
Als je vanuit Goyet wil vertrekken is Bushalte Goyet Hospice, die op de wandelroute ligt, ideaal. Ook deze halte wordt bediend door lijn 42.
Horeca: Geen caféetje of terrasje te bespeuren. Wel was er in Samson een supermarkt die toen wij er op zondag rond lunchtijd voorbijkwamen open was.
In Goyet is er een restaurantje ‘Le petit Pont‘, dat bijzonder goeie recensies krijgt, en dat eventueel een mooie afsluiter kan vormen als je in Goyet vertrekt. Het opent echter pas om 18u30, en lijkt voor vegetariërs niet de ideale plek.
Erfgoed: De mooie Condruzische dorpjes in grijze natuursteen en zwarte leien daken, zoals we die al kenden van onze wandeling in Mozet.
Thon-Samson heeft ook een paar mooie gebouwen, waaronder een kasteelhoeve.
In Goyet is er het Chateau de Goyet, en de prehistorische grotten die bij de belangrijkste prehistorische sites van Europa horen. Op het ogenblik dat ik dit schrijf zijn die grotten niet toegankelijk.
Honden: (steeds onder voorbehoud: ik heb zelf immers geen hond) overal toegelaten, maar zeker op de rotsen van Samson met héél veel voorzichtigheid: niet alleen zijn de afgronden steil, ik twijfel ook of loslopende geiten en honden een goeie combinatie vormen…
Beste periode: Wij wandelden in oktober, toen het verkleurende blad in de zon voor extra accenten zorgde.
De zomer is wellicht het minst geschikt, omdat het dichte loof dan hier en daar de vergezichten kan belemmeren. In zeer natte periodes is het traject allicht minder veilig.
Ons oordeel?
Inderdaad, hier was nauwelijks iets op aan te merken.
Iets minder verharding was misschien leuk geweest, maar de dorpjes waar je doorheen komt zijn zo mooi…
Deze wandeling zal dus zeker één van de mooiste van dit najaar zijn.
We moeten toegeven, dat we vinden dat het nabijgelegen Mozet zijn titel van ‘Plus Beau Village de la Wallonie’ met meer reden draagt, maar landschappelijk was de wandeling die we daar deden toch net wat minder boeiend. (Maar de culturele elementen onderweg maakten ook veel goed.)
We ontmoeten opnieuw een paar kunst-installaties van de Fête de Mai, en vooral de eerste sprak ons, als toekomstige cohousers, erg aan (zie verderop).
Routebeschrijving
Vanaf de parking in de Rue de Bonneville gaan we in zuidelijke richting naar de Rue de Strud die we rechtsaf nemen. Vlak voor die het riviertje de Strouvia oversteekt nemen we rechtsaf de Rue de Han. (Hier start ook de wandeling voor wie hier van de bus stapte.)
Als de Rue de Han na ongeveer 100 m linksaf buigt nemen we het straatje rechtdoor dat vrijwel onmiddelijk overgaat in een smal pad. Na 100 m is er terug verharding, en aan de weg gaan we rechtdoor de Rue du Piroy in.
Na een paar honderd meter gaat dit straatje verder als een onverharde weg en nog later als een pad.
Al snel zie we aan de rand van het bos het kunstwerk ‘Habitat Groupé’ van Christian Lagrange verschijnen.
Christian Lagrange is een interieur-architect met heel veel interesse in kleinschalig en gemeenschappelijk wonen, en over het kunstwerk hierboven zegt hij dan ook dat een ‘habitat groupé’ de intimiteit, privacy van het ‘bij mij thuis’ combineert met de geborgenheid en de veiligheid van ‘bij ons thuis’. (En wij van Cohousing Ekelen vinden dat de perfecte samenvatting van wat cohousing voor ons betekent.)
We blijven het pad verder volgen in west-noordwestelijke richting. Op een bepaald punt wijst de markering (rode rechthoek) en een pijl ‘sentier public’ je naar rechts. Je kan dat volgen (dat deden wij ook), maar je kan ook rechtdoor gaan, het bos in. Na een paar honderd meter komen beide routes weer samen.
Het pad blijft min of meer in dezelfde richting doorgaan (op één punt is het brede doorgaande pad door een hek afgesloten, wij nemen het pad rechtsaf), en zo’n 2,5 à 3 km na de start bereik je een kruispunt met een kapelletje, gewijd aan Onze-Lieve-Vrouw van Bijstand. Als je vertrok vanuit Goyet en daar de verkorte route nam, kom je hier weer op de door mij gewandelde route.
In de volksmond wordt deze kapel ‘La Chapelle de fond d’el Côre’ genoemd worden, en die naam zou refereren aan de twee broers die het kapelletje bouwden.
In 1850 reden de broers hier in hun koets voorbij terwijl er een hevig onweer woedde. Het natuurgeweld deed hun paarden op hol slaan, maar door een toeval dat de broers wellicht het leven redde, brak de dissel waardoor de koets niet meegesleurd werd maar op deze plek tot stilstand kwam.
Uit erkentelijkheid bouwden ze hier een kapel en op de sluitsteen in de boog van de deur brachten ze de inscriptie aan: “NOTRE DAME / DE / BONSECOURS / PRIEZ POUR / NOUS / 1850”, ter herinnering aan deze gebeurtenis.
Als je vanuit Strud komt, blijf je hier rechtdoor gaan. Nam je de kortere route vanuit Goyet, dan ga je aan de kapel linksaf.
Al snel zien we verderop het kenmerkende silhouet van de Terril van Namêche aan de overkant van de Maasvallei. Ik moet meer uitleg over de terril schuldig blijven. Mijnen zijn er niet in de buurt, steengroeves des te meer. Als de terril – zoals ik uit de naam afleid – inderdaad van kunstmatige oorsprong is, dan zal die volgens mij uit afval van die steengroeves bestaan.
Niet veel verder bereiken we de eerste huizen van Thon. Thon vormt samen met Samson het tweelingdorp Thon-Samson dat de titel van één van de ‘plus beaux villages de la Wallonie’ deelt. Het is inderdaad één van die charmante en nog vrij authentieke Condruzische dorpjes. Of het er nu écht zover bovenuit steekt durf ik niet zeggen. Mozet maakt volgens ons meer terecht aanspraak op die titel.
Kort voorbij de dorpsrand maakt de verharde weg een bocht naar rechts. Wij volgden de aardeweg rechtdoor, om bij een grote (kasteel)hoeve aangekomen rechts te houden en opnieuw aan die verharde weg aan te komen.
De kerk en de kasteelhoeve vormen het hoofdingrediënt van de dorpskern van Thon.
We volgen de doorgaande Rue de Thon een paar honderd meter, tot we, even na een bocht naar links, de Rue Pelé Tienne (rechts) omhoog volgen. Die straat splitst na 70m en wij houden links. Het straatje loopt dood maar gaat over in een (weinig gebruikt) pad dat ons nog wat verder omhoog brengt. Als we opnieuw op een verharde weg (Rue Moineresse) uitkomen gaan we linksaf en weer terug naar beneden. Vlak voor we de doorgaande Rue de Thon (opnieuw) bereiken nemen we rechts de Rue de Mosseroux.
Na 200 m linksaf in de Rue de Gaurre. Voorbij het huis aan de rechterkant van de straat gaat een pad schuin naar rechts het bos in. We bevinden ons al snel op een rotskam van een tiental meter breed, met links een oude steengroeve, rechts de Maasvallei. De afgrond is behoorlijk steil, dus enige voorzichtigheid is aangewezen.
Wat verderop maakt een waarschuwingsbord ons attent op de aanwezigheid van Jojo (en elders op die van Maurice). Jojo en Maurice blijken twee geitenbokken te zijn, die heel alert waken over hun kudde.
Als we verder naar het westen doorgaan splitst het pad, en kunnen we al linksaf naar beneden gaan. Als je rechtsaf gaat (en meteen schuin links naar boven) kom je uiteindelijk op de uiterste rand van de rotskam en tussen de restanten van het oude fort van Samson.
Dit is een plek met een heel lange geschiedenis: Al omstreeks het jaar 300 bouwden de Romeinen hier een klein fort.
In de 5de eeuw werd het fort door de Franken overgenomen, en rond 900 hebben de graven van Namen de versterking verder uitgebouwd als verdediging tegen de Noormannen (die het nooit hebben kunnen innemen).
In 1690 besloot koning Karel II van Spanje tot afbraak van het fort, omdat het geen artillerieaanval zou kunnen weerstaan, en een jaar later stond er nog weinig van het fort recht.
Vanop deze plek heb je wel een prachtig zicht op de Maas, en in de verte zie je de rotsen van Marche-les-Dames.
Na een korte pauze maken we ons rondje door het fort af en nemen het pad dat naar beneden gaat. Tussen een paar huizen van Samson door komen we in de Ruelle Moineresse uit, we gaan rechtsaf, om aan de doorgaande weg bij de kleine supermarkt (open op zondag toen wij er passeerden!) linksaf te gaan en meteen voorbij de winkel opnieuw links. Het weggetje loopt langs een zeer eigentijds speeltuintje en gaat al snel over in een pad dat we rechtdoor volgen. Na ongeveer een halve kilometer komen we aan de Rue de Try en gaan we rechtsaf.
De Rue de Try gaat over in de Rue du Trou Perdu, die vlak voor huis nr 4 splitst. Wij nemen de rechtse, doodlopende weg en vinden na 50 m links een pad dat ons stilaan naar beneden, naar de vallei van de Samson brengt, waarbij we langs/door een van de vele verlaten steengroeves van deze streek komen.
Als we de doorgaande weg (Rue de Gramptinne) bereiken steken we die over om de Samson stroomafwaarts een stukje te volgen. Na 150 m gaan we de Rue de Villenval in en steken de Samson over. In de volgende bocht nemen we het pad het bos is, en klimmen over een verhard pad een stukje omhoog en komen opnieuw op dezelfde Rue de Villenval uit. We volgen die nog zo’n 350 m, en nemen dan links van de weg een breed pad. Dat buigt al snel in zuidelijke richting, en weer een halve kilometer verder komen we aan een kruispunt van paden waar ook verschillende ruiter-, fiets- en wandelroutes zijn aangegeven.
We gaan hier linksaf, en volgen vanaf nu grotendeels de GR 575 ‘A Travers le Condroz’, op een klein uitstapje in Goyet na.
Aan de bosrand gekomen zagen we de gevreesde rode affiche die een jacht vandaag aankondigde. Inderdaad, tussen 14:00 en 19:00 was het bos verboden terrein wegens een drijfjacht. Een blik op onze horloge leerde ons dat we nog een kwartier de tijd hadden, en een blik op de kaart dat we een kleine anderhalve kilometer te overbruggen hadden tot Goyet. Dat moest dus lukken.
Het pad ging omhoog, dus in een lichtjes geforceerd tempo stapten we door…
Ruim voor twee uur liepen we het bos weer uit, en zagen in de verte het kasteel van Goyet al opdoemen.
Wij zijn doorgelopen tot in het centrum van Goyet, maar ik suggereer hier een iets andere route: Net voorbij het eerste huis zou een weg naar rechts moeten gaan, die ongeveer ter hoogte van het kasteel van Goyet (nu een eventlocatie en logies) op de Rue de Mozet uitkomt. Die neem je linksaf in de richting van het centrum van Goyet.
In het centrum van Goyet valt het grote gebouw van de Foyer de Saint-Antoine op. Dit woonzorgcentrum bevindt zich in het ‘oude’ kasteel van Goyet.
Voor haar dood in 1867 besloot de toenmalige kasteelvrouwe van Goyet, Madame de Francquen de Ville de Goyet, om van haar oude kasteel (zij woonde in het huidige, ‘nieuwe’ kasteel waar we al voorbij kwamen), een bejaardentehuis te maken en ze vroeg de Sœurs de la Charité om de zorg voor de bejaarden op zich te nemen. Het is dus een WZC met een behoorlijk lange geschiedenis.
Aan geschiedenis ontbreekt het trouwens niet in Goyet. De grotten van Goyet, aan de samenvloeiing van de Strouvia en de Samson, herbergen één van de belangrijkste prehistorische vindplaatsen van België, en wellicht zelfs van Europa. Het is één van de weinig plaatsen waar zowel sporen van Neanderthalers (45.500 tot 40.500 jaar geleden) als van vroege moderne mensen (vanaf 35.000 jaar geleden) zijn teruggevonden.
Momenteel zijn de grotten niet voor het publiek toegankelijk, hopelijk verandert dat terug.
We steken de brug over de Samson over, gaan even naar links en nemen dan de weg die rechts omhoog leidt.
Voorbij de bebouwing wordt de straat al snel een onverharde weg. Een eindje verderop is een splitsing.
Volg je de volledige route, dan ga je met ons – en met de GR – mee rechtsaf. Om vanuit Goyet de route van 11 km te wandelen ga je rechtdoor. Het pad is gemarkeerd met een plaatselijke markering (blauwe ruit? ik heb het ter plaatse niet gecontroleerd), en na iets meer dan een kilometer kom je aan het kapelletje dat ik eerder beschreef.
Wij volgen dus verder de roodwitte markering van de GR, en werpen nog een blik opzij naar Goyet.
We komen al snel aan een kruispunt van paden waar alle niet-GR paden duidelijk gemarkeerd zijn met het roodwitte andrieskruis van ‘verkeerde route’. We gaan dus schuin linksaf het bos in. Na een paar honderd meter dalen we steil af naar een klein gehucht.
We gaan linksaf, en de verharde weg verandert opnieuw snel in een bosweg. Na anderhalve kilometer verlaten we het bos, en de laatste kilometer voor Strud loopt weer door de weiden op de zachtglooiende Condruzische hellichten in herfsttooi.
