Met droge voeten naar De Rammelaars
Afstand: 6 km
Wegen: Hoofdzakelijk onverhard, soms modderig maar laarzen heb je eigenlijk nooit nodig. Een paar stukjes van een half-verharde landbouwweg, korte trajectjes door weiland.
Hoogteverschillen: de wandeling is praktisch vlak. Enkel om de brug over het kanaal Dessel-Kwaadmechelen over te steken moet je een paar meter ‘klimmen’.
Moeilijkheidsgraad: Gemakkelijk… behalve toen ik de wandeling maakte op de dag na die voorjaarsstorm van 10 maart 2019, en ik me op verschillende plekken door de kruinen van omgevallen bomen mocht wringen.
Park&Hike: Parking van de Olmense Zoo, waarvoor je 2 € betaald als je een toegangsticket koopt. Buiten de openingsuren van de zoo kan je in elk geval gratis parkeren, ik denk niet dat er een betalingsbewijs gevraagd wordt als je de zoo niet bezoekt.
Openbaar Vervoer: Halte Olmense Zoo, buslijn 170 Mol-Beringen/Beringen-Mol. Let op: deze halte wordt enkel bediend in het weekend en tijdens schoolvakanties.
Verfrissingen:
– Natuurpunthuis bij de ingang van natuurgebied De Rammelaars. Enkel geopend vanaf het laatste weekend van maart tot en met eind oktober, op zon – feestdagen van 13 tot 18u
– Iverans: een fietscafé dat een stukje van de route ligt. Als je de weg over de brug in westelijke richting vervolgt, is Ieverans het eerste huis voorbij de brug.
Vanaf de Olmense Zoo steek je de brug over (Kanaal Dessel-Kwaadmechelen). Waar de brug weer begint de dalen neem je links het smalle zigzagpad naar beneden, om beneden aangekomen rechtsaf de gracht over te steken en op een hier nog verharde landbouwweg (Welderstraat) uit te komen die je linksaf volgt.
Deze wandeling volgt niet het knooppuntennetwerk, maar aan knooppunt 92 ga je wel rechtsaf richting knooppunt 88.
Tijdens mijn wandeling ontmoette ik hier al een eerste opstakel: Een dag eerder, op 10 maart 2019 had het stevig gestormd, en het pad was versperd door een omgevallen wilg. Via de bramen in de berm raakte ik er voorbij…
Terwijl je voorlopig de aanduidingen van het wandelknooppuntennetwerk blijft volgen, slingert het pad zich met enkele bochten in zuidwestelijke richting. Bij één van de bochten kom je in het natuurgebied De Rammelaars. Je blijft nog even het pad richting knooppunt 88 volgen, maar wanneer aan het volgende kruispunt van wandelpaden ook twee plaatselijke wandelroutes met kleurcodes worden aangeduid, ga je linksaf.
Het pad loopt al snel door een weide en is niet altijd even duidelijk zichtbaar. Richt je eerst op het paaltje schuin links voor je, en blijf vervolgens parallel met de ruigte miden tussen de weides. Wat verderop duikt het pad een gerooid bosperceel in, en loopt vervolgens rechtdoor en brengt je opnieuw in de Welderstraat, de landbouwweg die we in het begin van de wandeling verlieten. Een gerooid bos in een natuurgebied kan vreemd lijken, maar dit perceel bestond uitsluitend uit aangeplante canadapopulieren en Amerikaanse vogelkers. De bedoeling van het rooien is om terug een bos van inheemse soorten te laten ontstaan.
Een paar honderd meter verder kom je terug aan ‘De Rammelaars’, dit keer aan de ‘ofiiciële’ ingang bij het natuurpunthuis. Een leuke plek om op één van de banken te genieten van het leven in en rond de vijver. Op zondagen van eind april tot eind oktober serveren de vrijwilligers van Natuurpunt je ook graag een frisse Gageleer of een bio-sapje.
Maar we wandelen verder het natuurgebied in. De route volgt voorlopig gewoon het doorgaande pad. ( Als je gehaast bent en je hebt laarzen aan, kan je een stukje verderop (niet gemarkeerd) het ‘laarzenpad’ inslaan dat je sneller in de richting van het eindpunt brengt. Het pad heet echter niet voor niks laarzenpad: je zal merken dat amper een tiental na het begin het pad tot ver in de berm vaak al 10 cm diep onder water staat.)
‘Ons’ pad loopt met hooguit wat flauwe bochten rechtdoor in zuidelijke tot zuidoostelijke richting, tot je aan een splitsing komt met rechts een pad dat door een poortje leidt. Ook op dit stuk van het traject passeerde ik weer verschillende omgevallen bomen…
Het pad voert je aanvankelijk rechtdoor in noordwestelijke richting… Links ligt de provincie Antwerpen, rechts is Limburgs grondgebied. En opnieuw werd ik opgehouden door een omgevallen boom. Dit keer een eik die een andere boom in zijn val had meegesleurd. Je passeert enkele restanten van turfkuilen, en komt tenslotten aan een houten bruggetje waar je linksaf gaat, en daarmee echt wel Limburg achter je laat. Iets meer dan 150 meter verder volg je NIET de markering die je rechtdoor wijst, maar ga je linksaf. Ook dit pad is bewegwijzerd als het drogevoetenpad, maar omdat we het in tegengestelde richting volgen vallen de markeringen vaak niet op. Je komt op een plek met ‘grillige wilgen’, wilgen die op een bepaald ogenblik, wellicht met zo’n storm, zijn omgevallen, maar toch in leven bleven. Hun stammen lijken over de grond te kruipen…
Kort na dit wilgenbosje buigt het pad weer naar links, om al snel op een breder bosweg uit te komen die je naar rechts volgt. Je blijft dit pad rechtdoor volgen, en merkt na een tijdje dat je terug op dezelfde route zit als bij het begin van de wandeling.
Wandelknooppunten: De wandeling hierboven volgt weliswaar een stukje het wandelknooppuntennetwerk, maar op het traject tussen knooppunt 92 en 88 wordt een doorsteek gemaakt naar het traject tussen knooppunt 92 en 91. Bovendien wordt ook tussen knooppunt 13 en 89 het netwerk verlaten.
De beste benadering via knooppunten is als volgt (maar de wandeling is dan wel wat saaier…): 76 – 87 – 92 – 91 – 13 – 89 – 88 – 92 – 87 – 76. (Overigens zou ik ervoor kiezen om zoals hierboven beschreven het zigzagpad dat de brug links afdaalt te volgen om zo via een afkorting rechtstreeks van knooppunt 76 naar 92 te gaan. Ga je naar knooppunt 878 dan daal je aan de rechterkant van de brug zo’n gelijkaardig pad af…)