'o Wilde en onvervalschte pracht
der blommen, langs den watergracht'
Afstand: 9,5 km
Hoogtemeters: 126 m
Ondergrond: een mix van goed begaanbare onverharde paden en verkeersluwe verharde wegen. Hier en daar moet je door een weide.
Duur: 2 u 30 min
Moeilijkheidsgraad: Een gemakkelijke wandeling. Er is één wat langere helling, maar die is niet echt steil.
Markering: niet aanwezig
GPX: downloadlinks na het kaartje
Park&Hike: Aan de kerk van Soiron, of aan de basisschool van Soiron (verbindingsweggetje tussen de Rue du Tilleul en de Rue de Nessonvaux).
Openbaar Vervoer: Bushalte op lijn 69 van Luik – Gare Leopold naar Xhendelesse!
Horeca: Buiten Coronatijden zijn er de Tearoom ‘d’un coin à l’autre’, de ‘Taverne de Soiron’, en het restaurant ‘au Vieux Soiron’ in een historisch pand. Onderweg daarentegen vind je niets…
Cultuur: Soiron is een heel leuk dorpje, en je kan je wandeling gerust uitbreiden met een historische dorpswandeling maken, zie hiervoor een dorpsplan op de site van Les Amis du Ban de Soiron. Zeker de moeite waard zijn de droogschuur voor kaardebol, en de publieke wasplaats.
Honden: (steeds onder voorbehoud: ik heb zelf immers geen hond) overal toegelaten.
Flora: mooie voorjaarsflora, dus een aanrader om de wandeling in april-mei te maken.
Ons oordeel?
Gewoon een hele fijne wandeling…
Geen uitschieters, geen echte ‘Waaauw’-ervaringen, maar een hele mooie rustige wandeling door het glooiende Hervense land.
We maakten al eerder een wandeling in Soiron, toen in de herfst, en vooral ten zuiden van het dorp. Nu verkenden we de streek ten noorden. Hier vind je typische glooiende hellingen van het Land van Herve, terwijl de andere wandeling de overgang maakt van het Herveland naar de Vesdervallei die ruiger is, en de grens vormt met de Ardennen.
Je kan beide wandelingen combineren tot een wat langere tocht van ongeveer 17 km.
Routebeschrijving
Hoewel we het dorpje al kennen, maken we toch weer een klein rondje om te starten…
We vertrekken aan de parking bij de kerk, gaan in de richting van de kerk en er dan langs rechts voorbij. We houden links aan, en de weg versmalt en buigt als een kasseipad naar rechts (het lijkt misschien even privé, maar het is openbaar terrein).
Je ziet voor je een door muren omwald trapje, dat naar een bronnetje leidt, waar je soms nog dorpelingen water ziet halen.
Je komt aan de verkeersweg waar je naar rechts moet, maar het is leuk om die even over te steken om een kijkje te nemen bij de oude wasplaats.
Vervolgens ga je terug naar de overkant, en waar de straat ‘Soiron Centre’ in zuidelijke richting het dorpje verlaat ga je in noordwestelijke richting, even terug in de richting van de kerk. Zover moet je niet, vlak voor restaurant ‘au Vieux Soiron’ neem je het pad dat tussen de huizen door naar het loopt en al snel het dorp verlaat. We volgen voorlopig een tijdlang de rood-gele markeringen van de lokale GR ‘Tour du Pays d’Herve’
Via een bruggetje over de Bola kom je in een weide terecht. Je volgt het beekje nog tot aan de afsluiting, en volgt die dan naar links.
Je verlaat de weide via een hekje en volgt het pad dat langs een jonge hoogstamboomgaard loopt. Na zowat honderd meter tot je aan een verharde weg komt, die je 100 m naar rechts volgt. Je neemt dan een weggetje rechts. Al snel maakt die een scherpe bocht naar links, en 100 m verderop zijn er twee paden die naar rechts gaan. Het eerste loopt dood op een privé terrein, wij volgen dus het tweede.
Na zowat een halve kilometer komen we aan een kruispunt waar de GR markering naar links wijst. Wij verlaten hier de GR, en houden rechts. Na zowat 750 m steken we opnieuw de Bola over, en komen vrijwel meteen op een verkeersweg, de Route de Nessonvaux. We steken over, gaan een klein stukje naar links en nemen vrijwel meteen het weggetje (Chemin des Golets) dat daar naar boven gaat.
(VANAF DIT PUNT kan je de beschrijving hier verder volgen als je de wandeling van 17 km wil maken.)
Voorbij een huis wordt het verharde weggetje een onverhard pad dat geleidelijk blijft stijgen. Aan een splitsing houden we rechts (nog steeds Chemin des Golets). Weer 250 m verder nemen we rechtsaf een pad dat nog even lichtjes blijft stijgen.
Waar iets verderop een paar wandelwegwijzers (o.a. ‘Olne, Le Tour’) naar links wijzen blijven we rechtdoor gaan.
Aan een huis kruist ons pad een ander weggetje, maar we volgen rechtdoor het pad dat links van het huis loopt. De GR loopt voorlopig weer met ons mee…
Al snel splitst het pad, en wij gaan rechtsaf. Een leuk pad tussen hagen neemt ons mee in oost-noordoostelijke richting, en aan onze rechterhand herkennen we de restanten van een oude hoogstamboomgaard.
Ondanks de aanhoudende droogte is het pad hier en daar nog behoorlijk slijkerig. We kunnen ons voorstellen dat het hier in natte periodes een behoorlijke modderpoel kan zijn…
Na een minuut of tien (750 m) komen we uit aan een verkeersweg (Rue du Tilleul), die we schuin naar rechts oversteken om aan de overkant de Rue Turlurette te nemen. Na 100 m verdwijnt de verharding en lopen we door een onverharde dreef verder.
Ter hoogte van een huis buigt het pad naar links en gaat – smaller nu – in oorspronkelijke richting verder, en al snel lopen we door een weide. Verderop staat het uitgangspoortje duidelijk gemarkeerd.
Aan de overkant van het weggetje waar we nu zijn gaan we opnieuw de weide in, en gaan braaf, zoals het verkeersbord midden in de weide ons voorschrijft, linksaf.
Tussen twee huizen door komen we op een verharde weg (Rue Nivolas Hardy). We verlaten de GR weer even en gaan linksaf en meteen rechts.
De weg loopt dood tussen een groepje huizen maar loopt rechts van het laatste huis verder als een pad dat we verder volgen tot we tenslotte aan de kerk van Xhendelesse op de Rue du Bief uitkomen. Dit is een drukke doorgaande weg, die we 250 m naar rechts moeten volgen. Dan nemen we links een pad (Chemin du Bief) dat langs een irrigatiekanaaltje (= bief) loopt.
(We volgen weer even de GR, maar vertrouw niet op de markeringen, want het is opnieuw van korte duur)
Na ongeveer 700 m komen we aan een kruispunt waar een kapel staat, de ‘Chapelle de Stockis’.
Hierover gaat volgend verhaal:
In 1679 moest Denis Plousteur, schepen van Grand-Rechain, belastingen betalen die hem waren opgelegd door de soldaten van Lodewijk XIV, maar hij had het geld niet. Zijn enige zoon werd daarom door hen als gijzelaar meegenomen naar Maastricht.
Denis Plousteur aanriep toen Onze-Lieve-Vrouw van altijddurende bijstand, en beloofde haar een kapel te bouwen als zijn zoon ongedeerd terug thuis zou komen. Toen zijn wens in vervulling ging kreeg hij van de heer van Soiron de toelating om het hout van de ‘Eiken van Autel’ te gebruiken om een kapel te bouwen.
Deze kapel was halverwege de 19de E in verval geraakt, maar Henri Montfort, een maecenas in de streek, heeft toen een bakstenen kapel gebouwd ter vervanging van het oorspronkelijke houten bouwsel. Het beeldje in de kapel is nog wel het oorspronkelijke beeldje dat Denis Plousteur er plaatste.
(Merk opzij van het kapelletje ook het moordkruis op, ter nagedachtenis van een gebeurtenis in 1648.)
De GR buigt aan de kapel linksaf in noordelijke richting, wij gaan rechtdoor via de Rue Henri Montfort (herinner je de naam van de maecenas die het kapelletje heropbouwde!).
Let op: na ongeveer 150 m nemen we een pad naar rechts, maar als je niet oplet ben je er zo voorbij!
Het pad voert ons naar beneden tot aan de Rue de Stockis. Daar steken we schuin naar links de straat over, en nemen het pad dat daar tussen de huizen doorloopt. Achter de huizen moet je door een poortje, en vervolgens voert het pad je door de weiden, langs akkers, en tenslotte door een stukje bos. Vlak voor dat stukje bos zegden manlief en ik nog tegen mekaar dat het akkerland hier absoluut niet eentonig was, door de veelvuldige aanwezigheid van kleine landschapselementen.
Maar toen we het bos uitkwamen keken we uit over een bijna eindeloze groene graswoestijn… of in elk geval een grote monocultuur van één en slechts één gras… Maar geloof me, dit was de enige wanklank op deze mooie wandeling…
Na een kleine 400 m arriveren we aan een huis, en hier gaan we rechtaf. Het pad dat we moeten volgen ligt net achter een haag, en daar zijn we blij om, want de weide achter de haag is niet meer die eentonige grasvlakte, maar een mooi golvende weide vol paardenbloemen.
Het pad bereikt een strook bos, en kort na het bos gaan we aan een wegkruis door een laatste veehek, terwijl we in de verte Soiron al zien opdoemen.
We gaan rechtdoor tot aan de doorgaande weg. Aan de overkant ligt het Chateau de Sclassin (Chateau de Soiron), en dus lopen we nog een stukje naar rechts om het beter te kunnen zien.
We gaan terug in de richting van het centrum, maar net voor we de kerk bereiken gaan we rechtsaf de Rue du Tilleul in, we gaan voorbij de basisschool van Soiron via het naamloze verbindingsstraatje naar de Route de Nessonvaux, en keren terug naar het centrum. Het gebouw aan de rechterkant, waar nu een bakker/patissier gevestigd is, is een voormalige droogschuur voor kaardebol.
Vandaag, 1 mei 2021 was het erg rustig bij terugkeer in het centrum, maar ik vermoed dat het er over een paar weken als de terrassen weer open zijn, weer net zo’n gezellige drukte is als toen we er in september 2019 waren…
Wandelknooppunten: