Blik op de Alpen vanaf de Schwarzwälder Belchen
Afstand: 11 km
Begaanbaarheid/techniciteit: Vaak goed begaanbare boswegen. De aanvankelijk stijging is een pittige klim. Na het verlaten van de Belchen Rundweg zie je een bord dat waarschuwt voor een ‘gevaarlijk pad met alpiene kenmerken’. Enige voorzichtigheid is mogelijk geboden, tegelijk kan deze waarschuwing de wandeling voor kinderen extra aantrekkelijk want ‘spannend’ maken, terwijl het terrein niet echt gevaarlijk mag genoemd worden.
Moeilijkheidsgraad: gemiddeld
Park&Hike: aan het parkeerterrein aan het dalstation van de kabelbaan naar de Belchen.
Openbaar Vervoer: Vanaf het treinstation van Münstertal (vlot met de trein bereikbaar vanuit Freiburg) en vanuit Schönau rijdt de ‘Belchenbus’ naar het dalstation van de kabelbaan waar deze wandeling start.
(En als je een hotelovernachting boekt in het Zwarte Woud, is daarbij in de meeste gevallen een Touristenkarte inbegrepen, waarmee je gratis van het openbaar vervoer gebruik kan maken.)
Horeca: Belchenhaus, aan het bovenstation van de kabelbaan. (In dit zelfbedieningsrestaurant wordt enkel contact geld geaccepteerd.)
In hotel Jägerstüble aan het dalstation van de kabellift zouden volgens de website ‘Tagesgäste’ welkom zijn, wij hebben het niet uitgeprobeerd.
Cultuur: Op de Belchen bevinden zich een aantal grensstenen uit 1790 die de grens tussen het katholieke Breisgau in Voor-Oostenrijk (Habsburgse Rijk) ten noorden van de top, en het protestantse Markgraafschap Baden-Dürlach ten zuiden aangaf.
In het tweede deel van de wandeling komen we voorbij de Oude Grensmuur (Alte Grensmauer). Ook deze markeert de historische grens tussen Voor-Oostenrijk en Baden-Dürlach. Ook nu markeert de muur nog steeds de grens tussen de Landkreise Breisgau-Hochschwarzwald en Lörrach.
Weetje: De Scharzwälder Belchen kan je beschouwen als de Duitse tegenhanger van de Ballon d’Alsace (Elsässer Belchen). Hij is met 1414 m de vierde hoogste top van het Zwarte Woud, na de Feldberg, de Seebuck en de Herzogenhorn.
De Belchen heeft een opvallend, koepelvormig profiel, en lijkt daarin erg op twee andere bergen in de regio, nl de eerder genoemde Franse Ballon d’Alsace, en de Zwitserse Belchenflue in de Jura. Samen vormen ze de Belchen Driehoek.
‘Belchen’ is trouwens een woord met een Keltische wortel die ‘de stralende’ betekent, en waarschijnlijk terug te voeren is op het opvallende uiterlijk van deze drie bergen als ze met sneeuw bedekt zijn.
Natuur: De flanken van de Belchen werden al in 1949 tot natuurreservaat uitgeroepen, en het gebied werd in 1993 uitgebreid tot 1600 ha. In dit natuurgebied zijn relictplanten uit de ijstijd terug te vinden, die elders in Europa alleen in Zwitserland nog voorkomen.
Routebeschrijving
Aan het dalstation van de Belchenbahn lopen we onder de kabelbaan door en volgen het pad richting Belchen (of wat dacht je?)
Het pad klimt langzaam maar gestaag, en het is moeilijk de weg kwijt te raken. Alle wegen leiden hier immers naar Belchen… Onderweg komen we een paar uitnodigende banken tegen, met mooi beeldhouwwerk op de leuningen. Bijna aan het Belchenhaus, krijgen we de eerste blik op de Alpenketen…
We kozen ervoor om hier geen pauze te nemen, we waren immers nog maar net onderweg, maar meteen verder te stappen naar de top. We kozen het linkse van de twee paden die naar boven leiden: bovengekomen zouden we anders immers een stukje op onze stappen terug moeten komen. Dit linker pad was overigens beduidend drukker dan het rechtse.
Neem boven de tijd om van het panorama te genieten: Bij helder weer zie je de Alpen vanaf de Mont Blanc in het westen tot de Zugspitze in het oosten, maar vooral de bergen van het Berner Oberland: Eiger, Mönch en Jungfrau, Finsteraarhorn, Fiescherhörner en Aletschhorn zijn goed te zien. En dichterbij is er de Zwitserse Jura met in het zuiden, en de Vogezen in het westen.
De hoogste top van het Zwarte Woud, de Feldberg, zie je in het oostnoordoosten liggen. Je kan die goed herkennen aan de grote uitkijktoren en de zendmast er vlakbij.
We verlaten de top in oostelijke richting, en waar een smal pad links van het brede pad naar beneden afbuigt, laten we de drukte van de top achter ons… 100 meter en een paar bochten verder houden we opnieuw links, en laten ons niet bang maken door het bord dat waarschuwt dat het pad verderop ‘alpin, gefährlich und absturzgefährdet’. Wellicht is dit bord echter net wat kinderen nodig hebben, om de wandeling aantrekkelijk te vinden! Een beetje tredzekerheid is hier en daar inderdaad vereist, maar voor kinderen die wandelen gewend zijn, is dit pad zeker goed te doen. Een smal bruggetje en ‘zekeringskabels’ helpen de wandeling ‘spanningspunten’ verdienen voor kinderen.
Het ‘gevaarlijke’ deel van het pad, dat vrijwel steeds op dezelfde hoogte blijft, eindigt bij een rotsig uitzichtspunt.
Hier gaat een pad opnieuw richting de top van de Belchen, maar wij blijven de min of meer horizontale route volgen, tot die aan een splitsing (Wiesentalblick) op de met een rode ruit gemarkeerde Westweg uitkomt. Deze lange-afstands-wandelroute werd al in 1900 aangelegd en tegenwoordig voert ze van Pforzheim naar Basel. Voorlopig zullen we deze route volgen…
Het pad gaat even in lome bochten door de bergweiden, om dan even het bos in te duiken en daar met een scherpe bocht weer naar links te buigen. We komen uit op een kale strook op de Hohe Kelch. Gelukkig hield ik de bewegwijzering in de gaten, want op deze helling liepen opnieuw wat meer wandelaars, die echter allemaal rechtdoor naar de top (1264 m) van de Hohe Kelch doorliepen, terwijl onze Westweg rechtsaf de bossen indook.
Het pad daalt hier langzaam maar zeker af, en is opnieuw wat meer geaccidenteerd. Bochtig voert het door een bos met veel loofbomen, met rotspartijen en nu en dan fantastische uitzichten, tot we uiteindelijk aan de ‘Alte Grenzmauer’ uitkomen.
Hier verlaten we de met een rode ruit gemarkeerde Westweg, en laten ons verder door een markering in de vorm van een gele ruit begeleiden.
We verlaten nu al snel het bos, en hebben over de weiden hier naar alle kanten opnieuw prachtige panorama’s. Aan de Heideckfelsen besluiten we dan ook op de strategisch geplaatste zitbanken onze (late) lunch te eten. De route voert vanaf hier in noordelijke en dan in noordoostelijke richting over de bergflank. De route is aanvankelijk vlak, dan licht dalend, om dan kort voor we Böllener Eck bereiken weer gestaag te beginnen klimmen. Hier duikt de ‘gele ruit’ (nu met vermelding van ons eindpunt ‘Jägerstüble’) het bos in. Aan een kruising ongeveer 2 km voorbij Böllener Eck kozen we ervoor rechtdoor te gaan (en eindelijk weer wat te kunnen afdalen). Als je hier nog zo’n 300 m verderloopt, verlaat je even het bos voor een laatste panorama, om meteen met een scherpe bocht weer terug het bos in te gaan. 300 m verderop komt ‘ons’ pad uit op deze iets langere route. Vanaf hier is het nog maar enkele minuten lopen tot we het bos uitkomen en de gebouwen rondom het dalstation van kabellift even verderop zien liggen.
Wandelknooppunten: