De Lechweg: Van Elmen naar Bach
Afstand: 18 km
Hoogtemeters: 490 m stijgen, 390 m dalen
Duur: Ik was zelf ongeveer 4,5 uur onderweg (exclusief pauzes).
(De berekende tijd bij het OutdoorActive-kaartje hieronder gaat uit van de klassieke berekening, rekening houdend met afstand en hoogtemeters, maar door de meestal zeer geleidelijke klim gaat die berekening hier nauwelijks op.)
Variant: Tussen Grießau en Elbigenalp is er – behalve de variant die ik hieronder beschrijf – nog een tweede variant mogelijk: In plaats van in Grießau de Lech en de Lechtalerstraße over te steken, kan je in plaats van rechtsaf te gaan om de brug over te steken, ook naar links gaan, meteen rechts de brug over Grießbach over, en dan weer meteen rechts de markeringen van de Lechweg volgen. Deze variant blijft op korte afstand de Lech volgen. Je stijgt dus weer bijna onmerkbaar (want slechts 20 m over 3 km).
De route is dan slechts 17 km, en de hoogtemeters zijn 370 m stijgen en 290 m dalen.
Moeilijkheidsgraad: technisch niet moeilijk, te doen voor iedereen met een goede conditie.
De route loopt voor een groot deel over vrij brede paden, type ‘houtvestersweg’, en de smallere paden zijn allemaal van categorie T1: ‘Goede, eenvoudige paden. Vlak/glooiend terrein, geen gevaar voor een val in de diepte. Oriëntatie probleemloos, wandeling ook zonder kaart mogelijk.’
Outdooractive klassificeert de route als ‘difficult’, omwille van de afstand en omdat er een klein stukje van het pad op de kaart als ‘T2’ is geclassificeerd. Dit stukje pad was wat mij betreft makkelijker en minder risicovol dan het stukje T1 net na de Grießauer Brücke.
Indien je liever een rustiger ‘inloopdag’ heb, kies dan de hierboven beschreven variant, waardoor zowel je horizontale afstand als de hoogtemeters minder zijn.
Markering: De aanlooproute is, voor zover ik me herinner, niet gemarkeerd. Daarna kan je nauwelijks verkeerd lopen als je de Lechweg-markering volgt.
Vanaf de Scheidbach naar Elbigenalp besloot ik even van de Lechweg af te wijken. Dit verlengt de route met slechts een paar honderd meter.
GPX: downloadlinks onder het kaartje.
Openbaar Vervoer:
Start: Bushalte Gemeindeambt Elmen
Eindpunt: Bushalte Bach Dorf
Horeca:
Häselgehr: Het cafetaria van het openluchtzwembad is alle dagen open, afficheert nadrukkelijk ‘ook bij regen’, en is ook toegankelijk voor wandelaars.
Elbigenalp: Ik trakteerde mezelf op een lekkere Apfelstrudl op het terras van, jawel, La Terrazza. Zeker in het hoogseizoen zijn er ook nog andere horeca-gelegenheden, bv Zum Geierwally. (Lees hier meer over ‘Gieren-Wally‘, een verhaal gebaseerd op het leven van Anna Steiner-Knittel, een erg progressieve vrouw die in 1841 in Elbigenalp geboren werd).
Ook in Bach is voldoende gelegenheid om iets te eten of te drinken.
Mijn oordeel?
Deze etappe is een prima introductie tot de Lechweg.
De officiële website van de Lechweg stelt een etappe voor van Elmen naar Elbigenalp.
Omdat ik met de bus naar mijn vertrekpunt moest, kon ik pas rond half tien op pad gaan, maar toch arriveerde ik al kort na het middaguur in dat houtsnijdersdorp. Daarom besloot ik verder te wandelen tot Bach.
Mijn tweede etappe werd daardoor iets korter dan gepland, en door het slechte weer ’s morgens was ik daar niet rouwig om.
Je maakt kennis met de Lech die zich – bij droog weer – in lome bochten door haar brede keienbedding een weg zoekt.
De Lech is ‘die Letzte Wilde’, (één van) de laatste rivier(en) in Europa die nog vrijwel ongestoord haar eigen weg kan bepalen, en nergens door kunstmatige oevers wordt ingeperkt.
Ik heb de Lech in mijn jeugd goed leren kennen. Als 17-jarige werkte ik zo bijna de hele zomer in de winkel van de traditionele handweverij van tapijten in Stanzach (die bestaat niet meer).
Ik herinner me hoe na een nacht met vreselijk onweer, de loop van de Lech doorheen haar bedding volledig anders kon verlopen dan de dag ervoor.
Ook door de stevige stroming van het smeltwater in het voorjaar ontstaan jaar na jaar andere stroomgeulen.
Routebeschrijving
Ik liep vanaf bushalte ‘Gemeindeambt’ in Elmen in noordelijke richting tot aan het volgende kruispunt, om daar meteen linksaf te gaan. Je gaat dan rechtdoor, onder de Lechtalerstraße door, en aan de volgende kruising ga je linksaf tot aan de Dreifaltigkeitskapelle, waar je rechtsaf gaat en de Klimmbrücke oversteekt.
Alternatief: je kan vanaf de bushalte ook in omgekeerde richting vertrekken, en een kijkje nemen in het Naturparkzentrum ‘Der Letzte Wilde’ (open vanaf 10:00). Vervolgens volg je ook de (relatief drukke) Lechtalerstrasse nog zo’n 100 m in zuidelijke richting, tot je rechtsaf kan gaan richting de Dreifaltigkeitskapelle, waar je rechtdoor gaat om de Klimmbrücke over te steken.
Midden op de Klimmbrücke vind je het Naturparkhaus, maar ook dat is pas vanaf 10:00 open.
Voorbij de Klimmbrücke volg je nog een klein stukje de doorgaande weg richting Gasthaus Lechzeit, om vlak voor het Gasthaus een ‘bergpaadje’ aan je linkerkant omhoog te volgen. Na een klimmetje van 50 m (over zo’n 500 m lengtemeters) kom je op een breder pad, de Panoramaweg, die je een hele tijd in zuidelijke richting zal volgen. Vanaf hier zit je op de Lechweg, en wordt de route dus goed gemarkeerd door de gecaligrafeerde L die je de komende tijd vaak zal zin!
Even opletten ter hoogte van de voederplaats die je op de foto hierboven ziet (de foto is hier overigens gemaakt tegen de wandelrichting in). Tussen de twee grote ruiven in, gaat het pad naar rechts. (Het pad rechtdoor maakt al snel een bocht naar beneden en terug in de richting van Elmen.)
De route gaat min of meer rechtdoor en zeer geleidelijk stijgend in de richting van de Wasserfallbach, om dan weer . Daarna volgen een paar kruisingen, dus hou de markeringen of de route op je GPS/telefoon goed in de gaten.
Als je ongeveer 5,5 km onderweg bent, verlaat het traject van de Lechweg het brede pad waar je al even op loopt, en voert je langs een smaller pad langs enkele watervalletjes, waarvan de Doserfall de laatste is.
De Doser-waterval is in de streek goed bekend, niet omwille van zijn afmetingen, maar omwille van zijn bijzondere gedrag: Elk jaar in november verdwijnt hij, om in het voorjaar weer te verschijnen.
Volgens de legende zou hij elk jaar op de feestdag van Sint Maarten (11 november) verdwijnen, om op Sint Joris (23 april) weer te gaan stromen.
Een zekere verklaring voor dit verschijnsel is er niet, mogelijk is de bron van de waterval een onderaards meer, dat door smeltwater vanaf het voorjaar gevoed wordt.
Voorbij de waterval komt al snel de kerktoren van Häselgehr in zicht.
Hier steken we de brug over en vervolgen de route op de andere oever van de Lech.
Je kan op het kruispunt van de Lechtaler Straße en Haiternach een smal pad nemen dat langs rechts rond het openluchtzwembad gaat. Als je wil lunchen of pauzeren in het cafetaria van het zwembad, volg je Haiternach nog een paar tientallen meters, en gaat dan naar rechts. Het pad van daarnet komt iets voorbij het cafetaria op dit weggetje uit.
Nu gaat het, vrijwel vlak, ongeveer 3,5 km langs of parallel aan de Lechoever tot in het mooie gehuchtje Grießau. (Zie verderop voor een lichtere alternatieve route*).
Hier steek je opnieuw de brug over, en aan de overkant van de Lechtalerstraße neem je een smal pad dat je al snel weer wat hoger brengt. Je klimt verder tot het paadje een breder pad kruist.
Hier kwam de zon er voor het eerst door, en nam ik van de gelegenheid gebruik om te pauzeren voor een lunch.
De route volgt hier linksaf het bredere pad (het pad op de foto dat het is het pad naar rechts), en dat voert je geleidelijk dalend tot aan de Scheidbach.
Net voorbij de Scheidbach koos ik ervoor om nog niet af te dalen richting Köglen, maar het pad naar rechts te nemen (dit is slechts een omweg van een paar honderd meter), en om op die manier aan de Ölbergkapelle met zijn kleine wilde-kruidentuin te passeren. Langs een pad met een kruisweg bereik je dan Elbigenalp.
In Elbigenalp ging ik – na een rustpauze op een terrasje – via het pad langs de Bernhardsbach weer in de richting van de Lech, waar ik de vertrouwde Lechweg-markering terugzag.
Vanaf hier is volgt de Lechweg trouw de rivier… en dat is jammer, want daardoor loop je bijna een halve kilometer in de berm van de Lechtaler Straße. (Dit kan je vermijden door aan de monding van de Bernardsbach in de Lech, ter hoogte van Elbigenalp, niet de brug over de Bernardsbach, maar die over de Lech over te steken, en dan via Untergrünau naar Bach te wandelen.
*Als je in Grießau vindt dat je voor vandaag genoeg hoogtemeters in de benen hebt, ga je niet de brug over de Lech over, maar ga je vlak voor de Lechbrug linksaf en het bruggetje over de Grießbach over.
Net voorbij de Grießbach vind je de markeringen voor een alternatief traject van de Lechweg, dat je niet over een hoogte, maar door de vallei langs de Lech op naar Elbigenalp brengt.
Beide routes vinden mekaar op de plek waar de Bernardsbach in de Lech uitmondt.