Genieten van de novemberzon rond Harzé
Afstand: 18 km – in te korten tot iets meer dan 16 km als je de lus naar de twee kapelletjes achterwege laat.
Wegen: hoofdzakelijk onverharde wegen. Twee keer moet je een riviertje oversteken, en in natte periodes kan dit wellicht iets lastiger zijn.
Moeilijkheidsgraad: gemiddeld. Er zitten enkele wat langere hellingen in het parcour. Technisch zijn er niet echt moeilijkheden, met uitzondering misschien van de eerste oversteek van de Rau du Pouhon in natte periodes.
Park&Hike: Parkeren op de parking van het kasteel van Harzé was in coronatijden (kasteel gesloten) geen probleem, hoewel de parking in principe enkel bedoeld is voor bezoekers van het kasteel.
Openbaar Vervoer: Vlakbij het kasteel van Harzé, op het parcour van de wandeling, is een bushalte voor lijn 1011 (Liège – Athus) en lijn 65 (Liège – Aywaille – Remouchamps)
Horeca: Enkel in Harzé
Cultuur: Château de Harzé bij het begin van de wandeling.
De kapelletjes van Saint Roch en van Saint Hubert (zie routebeschrijving)
College de St-Roch (zie routebeschrijving)
Tochtbeschrijving
Omdat we in deze Coronatijden al een paar keer met ‘wandelhordes’ geconfronteerd werden, en wandelen voor ons toch ook een opzoeken van de stilte is, kozen we dit keer voor een iets minder bekende wandelregio in Luik. We gingen dus niet naar Aywailles, Remouchamps of – godbetert – de Ninglinspo, maar kozen voor het kasteel van Harzé als vertrekpunt.
Vanop de parking van het kasteel volg je een kort stukje een pad dat parallel met de grote verkeersweg in westelijke richting loopt, om na 50 m toch de verkeersweg even te volgen. Maar niet getreurd, amper heb je het asfalt onder je voeten, of een markering van de GR 576 (A travers le Condroz) neemt je al mee in zuidwestelijke richting, de bossen en velden in. Het pad klimt gestaag, en even verder wordt het opnieuw een verharde weg. Dat is echter maar van kort duur: na een paar honderd meter buigt de verharde weg naar links af, en gaan wij rechtdoor verder, nog steeds de GR markering volgend. Deze markering blijven we volgen tot aan de Sint Rochuskapel.
Dit kapelletje, langs de oude baan naar Luik, werd gebouwd in 1886, en zou zijn opgetrokken met stenen meegebracht door pelgrims tijdens een cholera-epidemie die de provincie Luik teisterde.
De kapel ligt onder een grote linde tussen prachtige beuken, en wij arriveerden er precies op tijd om er zittend op een omgevallen boomstam onze lunch te verorberen
Een paar honderd meter voorbij de Chapelle de Saint Roch verlaten we voorlopig de GR, en gaan we rechtsaf. Let op: ongeveer 300 meter verder nemen we een pad naar links, dat ons al snel aan de Rue de Saint Roch brengt (gluur voor je de verkeersweg oversteekt even door het hek naar de mooie hoogstamboomgaard aan je rechterkant).
We steken de straat over, om via het pad aan de overkant al na een paar honderd meter de iets minder idyllisch gelegen Hubertuskapel te bereiken. (Deze Chapelle de Saint Hubert wordt ook wel la Chapelle du Curé genoemd, naar de ‘pastoorslinde’ die er vlakbij staat. En bovendien lijkt de kapel niet aan Sint Hubertus, maar – ook – aan Sint Rochus toegewijd. Verwarring ten top wat mij betreft…)
Aan deze kapel gaan we weer linksaf. We volgen voorlopig weer de markering van een plaatselijke wandeling, houden daartoe aan twee (niet opeenvolgende! controleer gps-track!) splitsingen links, en bereiken al snel weer (bijna) de Rue de Saint Roch. Parallel met de Rue de Saint Roch nemen we het pad met de GR markering naar rechts. Dit pad leek ons een oude spoorbedding, maar daarvan vonden we voorlopig geen bevestiging…
Waar dit pad met een bocht van 90° naar rechts buigt, volgen we het pad NIET, maar laten ons voorlopig leiden door de GR markering die ons via de Rue de Saint Roch naar het grote schoolgebouw iets verderop leidt.
Dit College Saint Roch is gelegen op een plek met een lange geschiedenis…
Een plaquette in de toegangspoort van het gebouw vertelt, dat er al in de 7de eeuw sprake zou zijn van een ‘Culte des fontaines’ (bronnencultus), en dat een document uit 1159 maakt melding van een kluis waar onder de regel van St Bernardus geleefd werd (vandaar het huidige toponiem ‘Bernardfagne’ voor het moerassige gebied rond de school).
Ongeveer een eeuw later wordt deze kluis een klooster van de orde van de Wilhelmieten. In de eeuwen die erop volgen wordt Sint Rochus hier steeds meer vereerd, en wanneer tijdens de pestepidemie van 1636 een paar mirakuleuze genezingen plaatsvinden, komt die heiligenverering pas goed tot bloei.
Ten tijde van de Franse revolutie keert het tij, en worden de gebouwen geconfiskeerd. Nadat het bisdom Luik de gebouwen in 1820 terug aankocht werd er een klein-seminarie gesticht. De opstart ging opnieuw met wat hobbels gepaard, maar sinds 1853 is er doorlopend les gegeven in de school.
Maar laat ons verder wandelen… De GR – en wij – volgt de rustige verkeersweg tot waar de schoolgebouwen eindigen, en daar verlaten we – met de GR – de weg en nemen het pad dat linksaf de bossen in loopt. We volgen de GR tot we tenslotte aankomen in het gehuchtje Rouge Minières waar we de roodwitte markering van de GR 576 verlaten. De GR gaat hier immers linksaf, en wij gaan naar rechts en volgen korte tijd de rood-gele markering van de GRP 571 (Grande Randonnée de Pays). Aan de splitsingen houden we twee keer links, maar hou ter hoogte van de laatste huizen goed de linkerkant van de weg in de gaten, want daar nemen we een smal en goed verborgen pad dat ons naar beneden brengt. (Dit pad staat niet op de kaarten die ik ter beschikking had, maar het is wel duidelijk een nu en dan gebruikt buurtwegeltje.
Waar we terug op de verkeersweg komen gaan we rechtsaf en volgen de baan een paar honderd meter. We zien daar links van de weg tussen de weides twee zuilen aan weerszijde van een aardeweg, en daar wacht ons een teleurstelling. Hoewel we ons voor dit stuk van de route gebaseerd hadden op een bestaand traject, staat hier duidelijk dat het om privé domein gaat.
Na wat overleg besluiten we in eerste instantie het er toch op te wagen en deze weg te volgen, omdat de omweg die zich anders opdringt het traject wel héél veel langer zou maken.
Na zo’n 200 meter wordt de waarschuwing dat het hier om privé-domein gaat, herhaald, dit keer met de toevoeging dat vanaf dit puntde weg vanaf dat punt echt verboden is. We consulteren ons kaartmateriaal, ook al omdat er op dat punt wel wandelwegwijzers staan, en ontdekken een smal paadje rechts van de weg dat naar een bruggetje over het riviertje de Velle leidt. Via die weg staat ons nog steeds een omweg te wachten, maar die kan nu tot behapbare proportie worden teruggebracht. Aan de overkant van het stroompje wacht ons een steile klim, die wellicht nog steiler aanvoelde omdat onze wandeling plots een paar kilometer langer werd. Een gewaarschuwd man of vrouw telt echter voor twee, dus wie hier na ons wandelt vindt het wellicht hooguit een molshoopje!
Het pad gaat almaar rechtuit (en omhoog!) tot aan de bosrand, waar ons een mooi uitzicht en een welverdiende pauze wachtten.
Als we weer op adem zijn gekomen gaan we naar links, in westelijke richting, en komen vrijwel meteen langs een wegkruis ter nagedachtenis van de veldwachter Victor Lamer die daar in 1928 om het leven kwam. Vlak voor we een klein gehucht bereiken vervoegt van rechts de ons intussen welbekende GR 576 ons pad weer. Wij houden hier dus links, het pad loopt iets voorbij het gehucht korte tijd parallel met een drukke verkeersweg, maar buigt daar al snel van weg. We stijgen hier nog lichtjes, maar komen al gauw aan een T-kruising waar we linksaf gaan, en daar lopen we midden tussen de velden over het plateau. Waar de weg terug het bos ingaat, buigt hij in een grote bocht terug in oostelijke richting. Een halve kilometer verder, bij een mooi gerenoveerde hoeve, bereiken we weer een T-kruispunt. We verlaten de GR576 die naar links gaat. Wij gaan naar rechts, net als de markering van de GRP die we ook al eerder ontmoeten. Maar dit is maar van korte duur. Amper 100 m verderop, aan een samenvloeiing van enkele stroompjes en de toegangspoort tot een groot landhuis gaat de GRP 571 naar rechts en wachtte ons even een korte teleurstelling:
Ons trajekt ging hier immers naar links, en daar zagen we opnieuw een bord dat ons de toegang leek te ontzeggen. Gelukkig kwamen er op dat ogenblik net een paar jongelui uit de buurt dat pad uit, die ons vertelde dat ook dit pad een officiële buurtweg was, en dat het verbod enkel voor auto’s gold.
Linksaf dus, en met de Rau du Pouhon voorlopig aan onze rechterkant… Voorlopig dus, want na ongeveer een halve kilometer maakt het beekje een bocht naar links, en moeten wij rechtdoor. Voor de goede verstaander: we moeten naar de overkant… Echt doorwaadbaar was het water hier niet, maar zo’n 20 meter verderop lag een boomstam over het water, en lukte het ons om – met behulp van een stevige stok – de oversteek te maken. Een heel eind verder moesten we opnieuw een zijtak van dit beekje over, maar dit keer lagen er voldoende stapstenen om zonder problemen over te steken…
Vanaf de eerste oversteek loopt het pad een paar kilometer min of meer rechtdoor, tot we tenslotte bij een klein gehuchtje weer aan een verharde weg uitkomen. Hier zagen we dat de jongelui aan de andere kant van het bos gelijk hadden: als we achterom kijken, zien we links van het pad weliswaar een groot bord ‘Privé’, maar rechts staat een veel kleiner gemeentelijk bordje dat verteld dat dit een ‘Chemin vicinal’ is, en dat je er vrijelijk gebruik van mag maken.
We gaan hier linksaf en lichtjes stijgend in noordelijke richting over de verharde weg, die langzaamaan steeds minder overtuigd is van zijn verharding en uiteindelijk als bosweg eindigt… na ruim 700 meter komen we op een kruispunt, en hier gaan we opnieuw in noordelijke richting. We klimmen nog ongeveer een halve kilometer, om vanaf dan progressief, en altijd maar rechtdoor, steeds verder af te dalen in de richting van Harzé. Onderweg hadden we nog een leuke ontmoeting met een meisje dat haar pony en haar geit in de weide was gaan ophalen, een mooi einde van een mooie dag….
Wandelknooppunten / Markering:
Geen wandelknooppunten in dit deel van de provincie Luik, en hoewel verschillende delen van deze route gelijklopen met delen van een bewegwijzerde wandeling, is het onmogelijk de route te lopen met markering/bewegwijzering alleen.
Volgend week-end gaan we naar Harze en verblijven in het kasteel.
Zullen deze wandelroute volgen via gpx bestand , top dat jullie dit zo bijhouden !
Heel veel plezier!