Zoonlief is zuinig.
Om niet te zeggen gierig.
Of eigenlijk niet echt… hij geeft gewoon niet echt om geld. Zakgeld, ach, als mama er aan denkt hem dat te geven, dan legt hij het graag opzij, maar iets bedenken om het aan uit te geven? Een rolletje pepermunt ter zijner tijd, daar blijft het ongeveer bij…
Tot…
Tot op het ogenblik dat zoonlief in een tuincentrum of op een plantenbeurs komt. Dan verschijnt er plots op onverklaarbare wijze een gat in zijn hand.
En het meest houdt hij van rozen…
Hij heeft dan ook al sinds jaar en dag een favoriete kwekerij…
Net als zijn ouders koopt hij zijn rozen het liefst bij de Bierkreek, een biologische rozenkwekerij in Zeeland (maar wij bezoeken gewoonlijk hun stand op de tuindagen van Heks).
De eerste ‘Bierkreek’-roos van zoonlief was ‘Alchemist’, en dat blijft dus één van zijn favorieten.
Maar sinds vorig jaar heeft hij er een favoriet bij…
Want vorig jaar had Hans van Hage van de Bierkreek voor zoonlief een hele bijzondere verrassing meegebracht…
Rosa ‘Dr E.M. Mills’ is immers niet zomaar een roos…
Rosa ‘Dr E.M. Mills’ vind je echt niet in het tuincentrum om de hoek…
Rosa ‘Dr E.M. Mills’ kan je zelfs Zeldzaam noemen, ja, met een hoofdletter…
In het begin van vorige eeuw, in elk geval voor 1922, werd ‘Dr E.M. Mills’ gekweekt door de Amerikaanse rozenkweker Walter van Fleet, als een cultivar van R. hugonis. Die ‘Hugo-roos’ is een gele roos uit China, die in 1899 door de missionaris Hugh Scallen (Father Hugo) aan de Kew-gardens geschonken werd.
De roos die door Van Fleet werd gekweekt, die was half gevuld, en niet zuiver geel, maar met iets roze aangelopen bloemblaadjes. Het blad (dat op de foto weliswaar erg op rugosa-blad lijkt) verraadt duidelijk de Hugonis-afkomst.
In de eerste helft van vorige eeuw is er in ‘gespecialiseerde literatuur‘ behoorlijk wat informatie terug te vinden over dit roosje, maar kort na de tweede wereldoorlog lijkt de roos plots van de aardbodem verdwenen…
Tot – als ik het goed heb – het begin van deze eeuw…
Een rozenliefhebber ontdekte dat roos op de inventaris van een tuin in Zweden vermeld stond. Hij maakte Hans van Hagen daarop attent, en die slaagde erin om kweekmateriaal van de roos te verkrijgen.
En sindsdien krijgt deze roos – heel langzaam – weer een heel klein beetje meer bekendheid.
Voorlopig is het exemplaar van zoonlief nog een erg jonge struik, maar wel eentje die perfect in ‘ons soort tuin’ past.
Dr E.M. Mills is immers een roos die uiterlijk nog dicht bij de wilde vorm staat. Half-gevuld, en daardoor toch nog uitnodigend voor insecten… met blad dat (op de foto) misschien op het ruige ‘rugosa’-blad lijkt, maar eigenlijk toch net iets fijner is van formaat en structuur.
Bovendien… de roos blijkt perfect bestand tegen Kempische winters waarbij de temperaturen toch – zoals in februari 2012 – tussen de -15° en -20° dansen…
Het is ook de allervroegste roos in onze rozentuin. Zelfs in deze lente waarin alles laat lijkt, komen de eerste bloemen (en het zijn er veel) nu al open. En volgens de informatie die ik er op het wereldwijde spinnenweb over vind, zou er in de loop van de zomer een schaarse herbloei kunnen plaatsvinden. Zogauw de bloemen écht open komen, laat ik nog wel ergens (op facebook of zo) een portretje zien…