Tag: Marienburg

Terug van weggeweest…

Digitalis lanata
De afgelopen dagen heb ik niets van me laten horen: ik ben vijf dagen voor een congres naar Würzburg geweest. Het congres was erg boeiend, maar liet gelukkig toch genoeg tijd vrij om de stad te ontdekken, die onverwacht boeiend bleek.
Hier en daar roept de stad gedachten op aan Praag. Het oude stadscentrum staat vol lindenbomen, en die bloeien nu volop. En omdat dat oude centrum autoluw tot autovrij is, hangt overal die bijna bedwelmende lindenbloesemgeur. Ga je daarentegen één van de vele parken in, dan zweeft de geur van boerenjasmijn je tegemoet.
Een hele leuke ontdekking was ook de wandeling naar de Marienburg via het terrein van de Landesgartenshow – zeg maar de Beierse toontuinen. En inderdaad doen ze qua concept wel wat denken aan de Vlaamse toontuinen in Hoegaarden. Net zoals in Hoegaarden zijn de verschillende tuinen hier ondergebracht in een groot park (veel groter dan de Vlaamse variant), waarin bovendien (ook weer anders dan in Hoegaarden) een oud arboretum in ondergebracht.
Bij het binnenkomen van de tuinen kom je eerst in de ‘Sieboldtuin’, een tuin met een vrij strakke, moderne vormgeving, met daarin echter een paar borders waarin de bloemen naar hartelust hun eigen weg kunnen zoeken. Het was een orgie van kleur, die toch nooit te bont werd. Vervolgens kom je in het gedeelte van de tuin dat door Natuurbescherming-Beieren wordt beheerd. Rondom het Ökohaus, een nul-energiewoning, vind je er een tuin waarin ik delen van mijn eigen tuin terugvond: een boomgaard met hooiweide, een ongeschoren haag, een steenhoop, een takkenhoop…. met daarbij telkens een bord met een tekening die zo uit een Verkade-album leek te komen, met een beschrijving van wat voor levende wezens je in die specifieke habitat kan terugvinden….
Vervolgens even een pad door, dat naar het tweede, veel grotere deel van Gartenshow voert. En dan kom je eerst de Kneipp-garten tegen… jawel, een kruidentuin dus. Tot mijn verrassing bloeiden daar een paar exemplaren van de Digitalis lanata, die in de commentaarsectie bij mijn blogje van vorige week ter sprake komt. Het is het veel giftiger nichtje van het vingerhoedskruid, dat in het verleden gekweekt werd als bron voor de digitalis-glycosiden die als hartmedicijnen worden gebruikt.
En dan gaat het verder, langzaamaan bergop, eerst langs een smal deel van het park, waar tussen borders met ‘planten die tegen een stootje kunnen’ een speeltuintje met heerlijke zand- en waterwerktuinen geïntegreerd was, om dan bij de ‘echte’ toontuinen te komen. De steden waarmee Würzburg verzusterd is (een Japanse, een Schotse en een Ierse) hebben er elk een tuin aangelegd die iets typisch weergeeft van hun stad/streek…., daarnaast is er de obligate rozentuin, opnieuw een paar boomgaarden met hooiweide, en rondom had je een aantal volkstuintjes, die echter totaal anders waren dan de volkstuintjes die wij hier kennen… heel mooi geïntegreerd in de rest van het park, met mooie hagen tussen de verschillende perselen…
En tenslotte ga je echt aan het klimmen, door een mooi loofbos met heel veel wilde zoete kerselaars, met een ondergroei van bloeiend zevenblad…

Jawel, het congres was interessant, maar de stad was dat net zo zeer…