Nee, dit is niet de haagbeuk in onze tuin waar ik een paar dagen geleden over sprak. Wegens laat thuis van mijn werk, en vroeg donker in oktober ben ik niet in staat geweest zelf nog een fotootje te maken.
Maar op deze foto is wel goed het verschijnsel te zien, dat maakt dat sommige oude haagbeuken ideale ‘brievenbusbomen’ zijn, zoals zoonlief en zijn kameraden over onze haagbeuk spraken.
De haagbeuk (Carpinus betulus) is veel nauwer verwant aan de berk (Betulus sp.) dan aan de beuk (Fagus sylvatica), en hoewel ook de haagbeuk als hij niet gesnoeid wordt tot een uiterst imposante boom kan uitgroeien, is hij toch veel bescheidener van aard dan de ‘echte’ beuk. Op een Zwitserse website wordt gezegd dat de boom – vanuit bosbouwkundig oogpunt – een dienende boom is, omdat hij goed schaduw verdraagt en daarom in de ondergroei van waardevolle bosbestanden met eik, beuk en linde (ja, ook de linde is eigenlijk een bosboom) een plaats vind. Zijn snel verterende blad zorgt bovendien voor een luchtige en voedselrijke humuslaag.
Dat de haagbeuk goed kan gesnoeid worden, hoor je al aan zijn naam, maar als solitaire boom die vrij kan uitgroeien heeft hij ook een bijzondere uitstraling.
Ik was erg nieuwsgierig naar vermeldingen van haagbeuk in mythologie en folklore, maar vind voorlopig weinig in die zin. Daarbij moet ik wel toegeven, dat ik erg weinig tijd had voor het schrijven van dit stukje… Misschien een andere keer meer en beter?