Jarenlang heb ik me het hoofd gebroken over een vreemde soort plantensterfte in mijn tomatenserre. Intussen lijkt het erop, dat er sprake is van wortelluis (niet: oranje peentjes-luis maar ‘plantenwortelluis’) – maar op het interwebse vond ik aanvankelijk nauwelijks Europese – laat staan Nederlandstalige – informatie over dat beestje.
Ging het om een door internationaal verkeer en klimaatswijziging oprukkend exotisch fenomeen? Of is het iets ‘inheems’ dat weinig bekend is?
Op het gevaar af hier een voor iedereen volkomen oninteressant postje te plegen, wil ik mijn observaties van de afgelopen jaren toch eens op een rij zetten.
Tarwe-risotto met Rode Bietjes
Rode biet heeft de naam een ‘grondsmaak’ te hebben, en het is dan ook niet allemans favoriete groente.
Ik heb ook wel even moeten zoeken voor ik een bereiding vond die door alle huisgenoten goedgekeurd werd, maar dit gerecht wordt hier steevast op gejuich onthaald.
Ik kook graag met bietjes… ik vind ze een zalig kleur hebben. En het prachtigste moment in de bereiding van deze risotto (waarvoor je ook parelgerst in plaats van tarwe (bv van Bio-Time) kan gebruiken – of desnoods gewone risotto-rijst), is als de rode bietjes gemixt worden met de kokosmelk. Geef toe dat die kleur echt niet alledaags is!
Ik gebruik in dit recept de bietjes en de steeltjes. Het blad was ik ook, en doe ik met aanhangend water in een plastic zak in de koelkast, om de volgende dag te verwerken zoals snijbiet-blad, bijvoorbeeld in een frittata.
(Mijn huisgenoten zijn niet allemaal even enthousiast als ik tarwe op tafel zet, maar ze zijn het er wel mee eens dat in deze bereiding dat kleine beetje extra ‘beet’ dat de tarwekorrels hebben tegenover rijst eigenlijk prima is. Als je nog nooit met tarwe hebt gekookt, is dit een ideale kennismaking!)
De risotto (of moet ik ‘frument-sotto’ zeggen?) krijgt nog een extra kleurcontrast als je hem serveert met wat versgeschaafde parmesaan, of (wat mij betreft nog lekkerder!) met wat verbrokkelde geitenkaas.
Tarwe-risotto met Rode Bietjes
Ingrediënten
- 500 gr rode bietjes met loof
- 2 el olijfolie
- 1 el balsamico azijn
- 200 gr uien
- 3 teentjes knoflook
- 200 gr voorgekookte tarwe bv Bio-Time
- 3 koppen bouillon
- 1 klein blikje 165 ml kokosmelk
- peper/zout
- handvol geroosterde pecannoten
- een bosje rucola
- eventueel versgeschaafde Parmezaan of geitenkaas
Instructies
- Verwarm de oven voor op 180°.
- Maak de bietjes schoon (maar schil ze niet). Snij de knollen in partjes. Snij de steeltjes in stukjes.
- Doe de partjes rode biet in een afsluitbare ovenschotel. Voeg hier de balsamico-azijn en één eetlepel olijfolie aan toe. Hussel goed door elkaar zodat de stukken biet aan alle kanten met de olie/azijn bedekt zijn.
- Zet in de oven en laat ongeveer een uur roosteren. Halverwege de baktijd hussel je de groenten nog een keer door elkaar.
- Snij de ui in ringen en de knoflook in plakjes.
- Fruit deze in een grote pan (bij voorkeur gietijzer) op een laag vuur.
- Wanneer de ui zacht is voeg je de stukjes bietensteel, de tarwe en 2 koppen bouillon toe. Breng aan de kook en gedurende 30 minuten op een klein vuur sudderen - voeg zo nodig de rest van de bouillon beetje bij beetje toe.
- Snij 1/4 van de geroosterde bietjes klein, voeg de kokosmelk toe en mix tot je een prachtige knalroze smoothie bekomt.
- Voeg het kokosmelk/bietjes-mengsel toe aan de tarwe en laat nog 10 minuten sudderen.
- Verdeel de risotto over de borden, leg er wat rucola op en dresseer daarop de resterende bietjes. Werk af met de geroosterde pecannoten, en eventueel met versgeschaafde Parmezaanse kaas of verbrokkelde geitenkaas
- Smakelijk!
Notities
Aangepast van Veggies on the Counter
Heb je dit recept als eens geprobeerd?Vertel me wat je ervan vond!
Ratelaar – een onverwachte wending…
Dat het voorjaar zo lang koud en droog bleef, lijkt alvast één voordeel te hebben: rond deze tijd van het jaar stond de bloemenweide er nog nooit zo kleurig bij. Hoewel ik het komende weekend toch echt mijn zeis moet bovenhalen, is het voor het eerst dat ik zo lang kon wachten vooraleer het gras zo hoog stond dat ik moest maaien. (Een paar jaar geleden maaide ik soms half mei al, nadat de regen de helft van het gras had platgeslagen. Maar dit jaar deden de stortbuien van begin vorige week het gras nog niet legeren.)
Maar de mooiste verrassing vond ik toch wel op het ratelaar-front.
Lees verder “Ratelaar – een onverwachte wending…”
Daarom hou ik niet van Maart…
Al eens naar buiten gekeken?
De eerste krokussen al lang weer uitgebloeid…
Het grasveld nog met de gelige kleur van de winter…
En regen, druilende, zeverende regen, de hele dag maar doorgaand gedruppel…
Weet je, ik kan zo ontzettend genieten van échte winterdagen.
Van bijtende vrieskou, rijp op de velden en een aarzelend zonnetje dat de ijskristallen doet schitteren.
Van sneeuw, die de wereld zo’n stuk stiller maakt…
En wanneer je de kalender omdraait naar Maart, dan weet je, dat voor deze winter de kans op échte winterdagen definitief voorbij is.
Dan weet je, dat de zon misschien nu en dan wel wil schijnen, maar dat de aarde nog zo vreselijk kou zal aanvoelen als je er met je vingers in zit te wroeten, zeker als die aarde weer doorweekt is van die regen…
En misschien is het daarom dat ik niet van maart hou. Omdat die me duidelijk maakt dat de winter eigenlijk alweer voorbij is, en dat ik voor de lente echt nog even moet wachten.
Maart, vlees noch vis…
Geen winter maar, maar niet genoeg durf voor échte lente…
Maart, wel willen maar niet kunnen…
Nog een paar dagen, en dan is het april!
Thuiskomst
Terug van weggeweest
Verfspetters in het gazon
Duizend krokussen
Ander Leven in AnneTannes Tuin?
Komt er terug leven in dit blog?
Ik weet het niet. Ik beloof niks…
Een hele tijd geleden sloeg ik een pad in met als doel Mindfulness trainer te worden. Een pad waarop ik onder andere Edel Maex, Susan Bögels en Staf Feyaerts tot gidsen had/heb. Een pad ook, waarvan ik weet dat het altijd door kan lopen…
En al lopende over dat pad merkte ik, dat het bloggen voor mij steeds meer op de achtergrond raakte.
Maar die tuin is er nog steeds, en door die tuin loopt een pad…
En lopend over dat pad, met milde open aandacht, aanwezig in het hier en nu, zie ik die werkelijkheid van mijn tuin soms met andere ogen.
Nee, niet met andere ogen, maar dan verstilt soms de waarneming tot dat ene moment, zonder dat mijn eeuwige nieuwsgierigheid en behoefte aan méér weten zich meteen op de voorgrond dringt.
En dan vertaalt zich de waarneming in een paar korte zinnetjes, die inhoudelijk wel, maar naar vorm niet op een haiku lijken.
Een haiku houdt zich immers strak aan het schema van 5 – 7 – 5 lettergrepen, en daar raakt mijn breedsprakerigheid mee in de knel. Maar inhoudelijk hebben die zinnetjes – en dat merkte ik vaak pas achteraf – wel wat gemeen met een klassieke haiku. Een natuurwaarneming – verwoord in enkele korte zinnetjes, een woord dat verwijst naar een moment van jaar, een tijdstip van de dag… En zonder een verwijzing met woorden naar emoties, naar ‘la condition humaine’, enkel de zintuiglijke waarneming zo zuiver mogelijk in woorden gevat.
(Om even terug te komen op een reactie van Muggenbeet: De haiku’s van Van Rompuy zijn naar vorm inderdaad haiku’s, maar naar inhoud heel vaak écht niet…)
Wellicht dat die korte zinnetjes de komende tijd regelmatig gaan opduiken… maar beloven doe ik niks…
Winterochtend
Voedertafel in de sneeuw
Een fiets rijdt voorbij
Opvliegende vogels…
Tuin-momentje
Was ophangen in de vrieskou.
De zon bezorgt me
een warme rug.
Lapjeskat… euh, lapjeskever…
Al dagenlang liep ik met het idee rond om, in navolging van mijn blogpostjes over de stamgasten van Herberg In ’t Zandblauwtje, een gelijkaardig stukje te plegen over de tooghangers in Café bij Margriet.
Maar ik had al snel in de gaten, dat het publiek bij Margrietje iets minder divers was dan in dat ander café.
Niet dat het er niet druk was, maar het was allemaal volk van ’t zelfde allooi…
Overal zag ik kleine kevertjes, hooguit een paar milimeter lang, met de kleuren van een lapjeskat: wit, ros en zwart…
“Heel bijzonder”, denk ik dan, “Ik heb weer iets speciaals ontdekt!”
Kruisbessen en Examenstress
Iedereen met een beetje bessen in de tuin, weet dat bij de aanschaf van kruisbessen altijd benadrukt wordt om toch vooral te kiezen voor meeldauwresistente rassen. (Een mooie selectie van die ziekteresistente rassen vind je bijvoorbeeld via deze link beschreven).
Ik vrees dat wij daar bij de aanschaf van onze kruisbessen niet erg op gelet hebben, en gewoon kochten wat Kwekerij Houtmeyers voorradig had.
Maar intussen is ons duidelijk geworden, dat de groeiplek van de bessen al net zo belangrijk is als de rassenkeuze, om die lastige schimmel te vermijden.