(to English text)
Klein kruiskruid is een volkomen onooglijk plantje, zo onooglijk, dat je het geen tweede blik waardig keurt, en dat zelfs een eerste blik erg onvolledig kan zijn.
En dan wordt je soms op je vinger getikt…
Lees verder “Boskruiskruid – Woodland groundsel”
OK, voor de muggen(!)zifters, een gewone hooiwagen (Phalangium opilio) is geen echte spin (die heeft een kopborststuk en een achterlijf – de hooiwagen heeft een, euh, kopborststukachterlijf), maar hij heeft nu eenmaal acht poten, en daarom noem ik hem hier gemakshalve maar een spin.
Dat kransnaaldaartje (Setaria verticillata) waar de spin in gevangen zit is trouwens een irritant grasje. Dat is ook de reden dat ik – grassenanalfabeet – het ken. De aar van dat gras is door de inplanting van de haartjes zo ruw en kleverig… een klit is er nog een aardigheidje tegenover. Je kan je dus voorstellen wat het resultaat is, als zoonlief, met een gebreide trui aan, een middagje met vrienden heeft liggen ravotten op het veld – waar dus ook hier en daar dit fotogenieke grasje groeit.
Ik heb al een keer uren besteed aan pogingen om alle souvenirs van zo’n middagje buitenspelen uit de flanellige binnenkant van een sweater te plukken, om tenslotte te moeten besluiten dat het allemaal vergeefse moeite was, want er bleven rasperige zaadjes opduiken die het ‘draagcomfort’ zowat onbestaande maakten.
Ik wilde alleen maar een foto van die brede wespenorchis (Epipactis helleborine) maken…
I just wanted to take a picture of this broad-leaved helleborine (Epipactis helleborine)…
…maar dit beest zat in de weg!
…but this little critter got in the way!
Een gewone netelmot (Pleuroptya ruralis)
Mother of pearl (Pleuroptya ruralis)
Maar het is niet al kommer en kwel op het bloemenweide-front.
Samen met de ratelaar zaaide ik vorig najaar nog wat andere zaden in. Behalve avondkoekoeksbloem (Silene latifolia subsp. alba) ontdekte ik ook al een paar (nog niet bloeiende) plantjes agrimonie (Agrimonia eupatoria).
Maar het is vooral het zandblauwtje (Jacione montana) dat overvloedig bloeit. En eigenlijk is dat niet zo vreemd. Het zandblauwtje is een eenjarig plantje met een voorkeur voor grazige plekken op droge, kalkarme zandgrond – een plantje voor de Kempen dus. (Laat je dus niet misleiden door het ‘montana’ in de naam – hoewel het zandblauwtje ook in bergstreken voorkomt, is het zeker geen plant van het hooggebergte.)
Lees verder “Zandblauwtje – Sheep’s bit”
In Bart’s flower meadow it was blooming already a few weeks ago, but now I have the meadow cranesbill flowering too!
Bart maakt het van brandnetels, en Onderdeappelboom had het wel kunnen gebruiken voor haar tuinbonen die onder de luis zaten!
Twee jaar geleden verzamelde ik met zoonlief armenvol heermoes, toen onze tuinbonen – net als die bij Onderdeappelboom, overdekt waren met zwarte bonenluis. Die heermoes werd overgoten met water, en mocht een flinke week trekken.
Het resulterende stinkende goedje werd op de bonen gesproeid, en binnen no-time was er geen bladluis meer te zien.
(Overigens heb ik dit jaar een ander trucje toegepast waar ik al regelmatig over gelezen had: toen de tuinbonen goed en wel aan het bloeien waren, heb ik de uiterste groeipunt uit de planten geknepen. Tot nu toe lijkt dat goed te werken: op de bonen is nog geen luis te zien.)
Heermoesgier staat er op dit moment dus niet te trekken, maar wel een kuip smeerwortelgier. Smeerwortel bevat flinke hoeveelheden kalium, en daar zijn tomaten dan weer gek op. Deze gier zal ik niet onverdund op de planten spuiten, maar er – verdund – de tomaten mee gieten.
Dit jaar lijkt zich alvast in te zetten als één van de betere.
Een paar weken geleden ontdekte ik in de tuin al wat bladeren, die me aanvankelijk deden denken aan een sneeuwklokje, maar later toch meer op die van een narcis leken.
Er was een hele tijd geen spoor van bloei te zien, maar onlangs verscheen er dan toch een bloeistengel, en aanvankelijk dacht ik toch weer even dat ik met een sneeuwklokje te maken had, al was het plantje toch iets hoger dan een gewoon sneeuwklokje. Bovendien waren alle sneeuwklokjes in de tuin al uitgebloeid.
Wanneer het speenkruid over zijn hoogtepunt heen is, en ook de sneeuwroem zijn beste tijd gehad heeft, dan is het nog steeds niet gedaan met de bloemenpracht onder de beuken.
De vingerhelmbloem (vroeger heette die ‘voorjaarshelmbloem’) bloeit nu immers nog volop.
Het is één van de vele bloempjes die voor mij verbonden zijn met mijn studententijd in Leuven. In die streek zag je dat plantje – in elk geval zo’n 20 jaar geleden – in het voorjaar in beschaduwde wegbermen volop bloeien. In optimale omstandigheden schijnt het zich bijne woekerend te verspreiden, maar hier, in de toch wat armere Kempengrond, kan ik daarover echt niet klagen.
Toch is het plantje stilaan aan een opmars bezig: jarenlang stond er onder de beuken één polletje, dan kwam er plots een tweede bij, een paar jaar later nog één, en dit jaar lukt het me voor het eerst niet meer, om alle plantjes te tellen.
Maar een probleem vind ik dat niet: net als het speenkruid, dat ook door sommigen verguisd wordt omwille van zijn woekerneigingen, is de vingerhelmbloem al helemaal verdwenen voor het half mei is. En dat vind ik eigenlijk zelfs jammer: zelfs als het niet bloeit, is de vingerhelmbloem mooi, met dat bleek blauw-groene, fijn geveerde blad.
Vorig jaar vertelde ik al, dat het plantje ook wel ‘vogeltje-op-de-kruk’ wordt genoemd, en in het Engels soms ‘bird-in-a-bush’. De foto hierboven laat duidelijk zien waar die namen vandaan komen.
De vingerhelmbloem vergt iets meer uitleg (en ik blijf het oude ‘voorjaarshelmbloem’ toch mooier vinden): zowel de vingerhelmbloem als de verwante holwortel (Corydalis cava) heeft schutblaadjes bij de bloempjes. Eén van de truukjes om de twee soorten van elkaar te onderscheiden (los van het opgraven van de holle dan wel volle wortelknol!) is te kijken naar de vorm van die schutblaadjes: bij de holwortel zijn die blaadjes gaafrandig, terwijl ze bij de vingerhelmbloem als handjes (dus met vingertjes!) in gesneden zijn.
When the flowers of theLesser celandine are withering, and Glory-of-the-snow is fading too, you can still find another beautiful flower under our beeches.
Yes, the Bulbous corydalis (or Fumewort) is still in full bloom.
It’s one of the flowers that in my memory will always be connected with those years as a student at Louvain University. In the villages around that city you can find this plant (at least you could some 20 years ago) in shadowy verges along the roads. In good circumstances, it is said to be even a rampant species, although I can’t complain about that.
But I must admit, that in the past few years the plant seems to be spreading more rapidly. During years, there was only that one plant that I originally planted there, and then, suddenly there was a second… and a few years later a third. Last year I could count to 20, when I even took the smalles seedlings into account, and this years I didn’t seem able to count them anymore.
But for me, that’s not a problem: just like lesser celandine – that is also reviled by many because of it’s rampant qualities – it has vanished before May is over. And I must say that I regret that: even when it isn’t blooming, fumewort is a nice plant, with it’s beautiful pale blueish-green feathered foliage.
In Dutch, one of the folknames of this plants is ‘vogeltje-op-de-kruk’, which can be translated as ‘bird-on-a-stick’, and I have been told in English it’s sometimes called ‘bird-in-a-bush’. The picture by the Dutch text (scroll up) makes it easy to see where those names come from.
The official Dutch name ‘vingerhelmbloem’ (fingered helmet flower) points to something that distinguishes this species from Corydalis cava or hollowwort: both species have leaves just beneath each flower. In Corydalis solida those leaves are hand-shaped, thus have fingers… Corydalis cava has plain ovoid leaves…
(The willow in the wildlife-garden – go to English text)
Tweehuizig, dat wil zeggen dat de mannelijke en de vrouwelijke bloemen op een verschillende plant staan.
Andere voorbeelden zijn onder andere de hulst (Ilex aquifolia) en de kiwi (Actinidia sp.), maar ook de grote brandnetel (Urtica dioica) en de heggenrank (Bryonia dioica). Trouwens, de soortnaam ‘dioica’ verwijst naar de tweehuizigheid van die soorten.
Vaak moet je de bloemen van die tweehuizige planten echt al van heel dichtbij gaan bekijken, om te kunnen zeggen of het een vrouwelijk of een mannelijk exemplaar betreft – en ik moet zeggen, dat ik echt niet zou weten of en hoe ik een mannelijke en een vrouwelijke brandnetel van elkaar zou kunnen onderscheiden.
Maar bij de boswilg, de wilg met zijn mooie zilvergrijze wilgenkatjes, kan je – als ze echt gaan bloeien – het verschil van op een behoorlijke afstand al duidelijk herkennen:
Dat Yo in haar post voor ‘Garden Bloggers’ Bloom day’ liet zien dat in haar tuin de maartse viooltjes al bloeiden, stemde me geen klein beetje afgunstig. Ik had zaterdag immers de polletjes in mijn tuin nog ijverig nagespeurd, maar er was nog geen knopje te zien.
Maandag ging ik dan nog maar eens de tuin in, met de bedoeling de plantjes eens vermanend toe te spreken. (Als mijn viooltjes hun naam waardig willen zijn, moeten ze immers echt wel deze maand bloeien!) Maar wat een opluchting: in die twee dagen tijd waren er intussen wel knopjes verschenen!
Dinsdag verscheen zelfs al het eerste bloemetje, dat weliswaar niet echt fotogeniek bleek, maar je mag niet alles in één keer verwachten niet waar?
Maar ging ik niet iets vertellen over ‘Caporal violet’?
Lees verder “Het geheim van ‘Caporal violet’ – The secret of ‘Caporal Violet’”