AnneTannes Tuin

(to English text)

Maar vanmiddag scheen de zon, en niets kon ons dus uit de tuin houden…
Heerlijk was het, om te zien hoe alles nu bijna van dag tot dag verandert. Wie durft er daar beweren dat de winter in de tuin saai is?
De sneeuwklokjes die op nieuwjaarsdag nog maar enkele sprietjes aarzelend groen laten zien, steken nu hun knopjes al reikhalzend naar de schaarse straaltjes zon. Onder de beuken ontdek ik zowaar de eerste blaadjes van het speenkruid, en overal duiken alweer de donzige rozetten van de zachte ooievaarsbek op. En zelfs de vuurwantsen waren al hun eerste zonnebad aan het nemen.

Maar er stond ook werk op het programma:
Lees verder “De eerste Tuinwerkdag – At Work in the Garden” →

(to English text)

Toen we ons huis 15 jaar geleden kochten, was achteraan in de tuin over de hele breedte van de tuin een strook van 15 m diep beplant met berken van toen zowat 10 jaar oud.
Ook op het naburige perceel was zo’n strook berken geplant. Vijf jaar geleden konden we onze tuin met dat perceel uitbreiden, maar de berken, die waren een paar maanden eerder als brandhout gerooid. Dat braakliggende ex-berkenbosje hebben we sindsdien min of meer onaangeroerd gelaten, en nieuwsgierig de spontane evolutie ervan gevolgd.
In tegenstelling tot de rest van het nieuwe perceel, schoten er in die ‘oude boshoek’ eigenlijk nauwelijks berken op. De rest van het nieuwe perceel was bijna tien jaar als maisveld in gebruik geweest, en was dus een kale lap grond waarin de ‘pionierende’ berkjes snel voet aan wal zetten. Maar in het gerooide berkenbos was de bodem met een kruid- en strooisellaag bedekt, en kregen de aanwezige berkenzaden weinig kans.

Toch heeft de ‘oude boshoek’ sindsdien stilaan weer een bosachtig karakter gekregen. ‘Alles’ wat er spontaan opschiet laten we groeien, behalve Amerikaanse eik (Quercus rubra) en Amerikaanse vogelkers (Prunus serotina), die zich hier immers als agressief woekerende exoten gedragen, die inheemse soorten dreigen te verdringen.
We hebben dus in die zone van de tuin geen enkele boom aangeplant, en toch groeien er intussen een heleboel: behalve een paar schaarse schaarse berkjes vind je er lijsterbes, vlier, zomereik, behoorlijk wat haagbeuk, drie taxussen (één van onze weinige écht inheemse naaldbomen – al zijn jonge ‘wilde’ planten allicht ontsnapte tuinexemplaren), twee essen, hazelaars, een hulstbosje.
Ook de ondergroei is dicht… veel (te veel) bramen, maar ook frambozen, kruisbessen, een aalbesstruikje.
Er groeien verschillende kamperfoelies en klimop, en nog heel wat kruidachtige planten.
In de uiterste noordwestelijke hoek is blijkbaar ooit tuinafval ‘gesluikstort’, want daar proberen vooral pachysandra en schijnaardbei op te boksen tegen het inheemse geweld.

De tijd ontbreekt ons om dit bosje ‘beheersmatig’ aan te pakken. Vooral de bramen zouden wellicht toch wat in toom moeten worden gehouden… Maar voorlopig vergt de rest van de tuin – al is die lang niet zo arbeidsintensief als een klassieke tuin – toch nog het nodige werk, en blijft het bos onaangeroerd.

(Over de foto: de dennen op de achtergrond horen niet bij onze tuin. De eiken die er net voor staan – de meest linkse is het best herkenbaar – staan net binnen de perceelgrens.)

Woodland to be

When we bought our house 15 years ago, the farthest part of the garden was planted with birches, that then were about 10 years old.
On the neighbouring terrain, an equal part was planted with those trees. Five years ago, we could buy that terrain, but six months earlier, the birches were cut down for firewood.
Since then, we barely touched that fallow former birch-grove, and looked curious at the spontaneous evolution.

Contrary to the rest of the terrain, in the former birch-grove didn’t sprout many new birches. The remaining part of the terrain had been a cornfield for ten years, and when we bought it, it was bare soil and birches sprouted by the hundreds. But in the cut-down birch-grove was a layer of herbs and humus, and the birchseeds didn’t seem to germinate there so easily.

But in the past five years, that corner regained a bit of a ‘woodland’ aspect again. We let grow every tree that sprouted, only Red oak (Quercus rubra) and Black cherry (Prunus serotina) – both invasive species here – are cut down, as they suppress our native trees.
We haven’t planted a single tree in that part of the garden, and yet there are growing lots of them: apart from some birches you find Rowan (Sorbus aucuparia), Elder (Sambucus nigra), English oak (Quercus robur), Hornbeam (Carpinus betulus), three yews, two Ashes (Fraxinus excelsior), Hazels, a Holly.
The undergrowth is dense, too. (Too) many brambles, some raspberries, gooseberries, red currants…
There are a few Honeysuckles and there is Ivy, and lots of herbacious plants.
In the north-western corner, where in the past someone must have dumped some rubbish from his garden, Pachysandra and Mock Strawberry (Potentilla indica) try to concur with the native ones.

I’m afraid we don’t have the time for some real management of this part of the garden. I guess we should do something about the brambles, but the rest ofthe garden already demands quite some time (although not so much as it should need when it was more of a classical garden), so this small piece of woodland to be remains as it is… untouched.

(About the first picture: the pine-trees in the background are not in our garden. The row of English oaks just before – the one to the left you can still recognize as an English oak – are just within the boundary. )

Elke winter zien we ergens in de tuin dit fenomeen opduiken: van een aantal bomen worden een paar takken volledig ‘geschild’. Soms is de bast verdwenen, maar vaak hangt de schors er nog in repen bij.
In de eerste jaren dat we hier woonden, vroegen we ons nog wel eens af of reeën dit kunnen veroorzaken, maar die verdenking verdween langzaamaan, omdat de tuin stilaan van buitenaf minder toegankelijk werd doordat de meidoornheg steeds dichter werd. Bovendien hebben we de voorbije jaren aan ‘onze’ kant van het kanaal geen reeën meer gezien – allicht omdat de bebouwing toch is toegenomen.
En deze winter moeten we al helemaal niet meer in de richting van reeën denken: de takken die op deze manier onder handen zijn genomen, bevinden zich allemaal minstens een meter of drie van de grond.

Onze verdenking gaat op dit ogenblik dan ook naar eekhoorns. Iemand die een andere en wellicht betere suggestie heeft?

(En als je dit soort raadsels leuk vind… Op het blog van the Everyday Adventurer las ik maandag een berichtje over nog zo’n onverklaarde ‘mystery marks‘ op een tak in het bos…)

Whodunit?

Every winter, we discover this phenomenon somewhere in the garden: the bark of some branches is completely peeled off. Sometimes the bark is gone, but more often it is hanging down like on this picture.
In the first year we lived here, we asked ourselves if deer could probably do this. But that suspicion has long gone: The hawthornhedge is now so dense, that the garden is no longer accessible for those animals. Moreover, we haven’t seen deers in the immediate neighbourhood anymore since years.

And this winter it is completely obvious that deer can’t cause this damage: the peeled branches are all at least 3-4 meters high.
So now we are considering squirrels… Or is there anybody who has a more plausible suggestion?

(And if you like this kind of riddles: The Everyday Adventurer also showed some unexplained ‘Mystery Marks‘ on his blog last monday.)