Komt er terug leven in dit blog?
Ik weet het niet. Ik beloof niks…
Een hele tijd geleden sloeg ik een pad in met als doel Mindfulness trainer te worden. Een pad waarop ik onder andere Edel Maex, Susan Bögels en Staf Feyaerts tot gidsen had/heb. Een pad ook, waarvan ik weet dat het altijd door kan lopen…
En al lopende over dat pad merkte ik, dat het bloggen voor mij steeds meer op de achtergrond raakte.
Maar die tuin is er nog steeds, en door die tuin loopt een pad…
En lopend over dat pad, met milde open aandacht, aanwezig in het hier en nu, zie ik die werkelijkheid van mijn tuin soms met andere ogen.
Nee, niet met andere ogen, maar dan verstilt soms de waarneming tot dat ene moment, zonder dat mijn eeuwige nieuwsgierigheid en behoefte aan méér weten zich meteen op de voorgrond dringt.
En dan vertaalt zich de waarneming in een paar korte zinnetjes, die inhoudelijk wel, maar naar vorm niet op een haiku lijken.
Een haiku houdt zich immers strak aan het schema van 5 – 7 – 5 lettergrepen, en daar raakt mijn breedsprakerigheid mee in de knel. Maar inhoudelijk hebben die zinnetjes – en dat merkte ik vaak pas achteraf – wel wat gemeen met een klassieke haiku. Een natuurwaarneming – verwoord in enkele korte zinnetjes, een woord dat verwijst naar een moment van jaar, een tijdstip van de dag… En zonder een verwijzing met woorden naar emoties, naar ‘la condition humaine’, enkel de zintuiglijke waarneming zo zuiver mogelijk in woorden gevat.
(Om even terug te komen op een reactie van Muggenbeet: De haiku’s van Van Rompuy zijn naar vorm inderdaad haiku’s, maar naar inhoud heel vaak écht niet…)
Wellicht dat die korte zinnetjes de komende tijd regelmatig gaan opduiken… maar beloven doe ik niks…
Je moet niets beloven, we zien wel wat er gebeurd. Iedereen is vrij te doen wat hij/zij wil. Ik kom wel lezen 😀
Dag Ann,
Na de vorige zomer ontdekte ik via de Fruitberg je blog en was blij verrast. En toen verscheen er lange tijd niks meer… Ik ben blij dat je terug bent en ons meeneemt op het pad dat je door je nieuwe manier van kijken en waarnemen, gaat bewandelen. Het kan alleen maar een succes worden, het samenbrengen van je liefde voor de natuur en je liefde voor taal. Ik ben nu al fan!
Hartelijke groet, Ingrid Vanderkrieken(en Philippe Gerards)
…en toen ik jouw naam las keek ik ook even verrast op… Die doet immers een belletje rinkelen. Een Ingrid Vanderkrieken kende ik immers vanuit de tijd, lang, heel lang geleden, toen ik in Lommel opgroeide.
En Philippe Gerards klonk al even bekend.
En een kijkje op jouw blog bevestigde mijn vermoeden!
Vergeten het volgen aan te klikken, gebeurt bij deze!
En daar is onze verloren gewaande ziel 🙂
Dag Ann, ik ben dolblij weer een teken van leven te krijgen!
Tijdens je online stilte had ik reeds langer het vermoeden dat je wellicht wel met boeiende dingen zou bezig zijn.
En ja dus 🙂
Ik ben reuze benieuwd of we zo af en toe een blik mogen werpen op jouw pad vol met nieuwe richtingen en ontmoetingen en welke dingen we mee mogen ontdekken!?
Tot binnenkort 😉
Hallo Anne,
Het leven kent vele wegen. Ik volg niet dagelijks je blog maar ik kom wel al sinds, tja ik weet niet zeker 2004 ofzo op jou site. En als ik iets ergens anders over kruiden lees kijk ik toch ook even wat jij erover geschreven hebt. Je hebt ondertussen een schat aan informatie. Ik hoop dan ook dat ondanks je niet veel meer blogt zoals ik hierboven leest deze informatie en site nog lange tijd voor vele toegankelijk mag zijn. Ik ben je dankbaar dat je deze kennis met ons deelt.
Blij met elk teken van leven.