Bloggen – Hoe doen ze dat?

“Hoe doen ze dat?” vraag ik me wel eens af. “Hoe doen ze dat, bloggen?

En dan heb ik daar allerlei fantasieën bij…

Eigenwijs Bloggen over je TuinEigenwijze Bart… Die zie ik halve dagen met zijn ‘fotomarieken’ door de tuin zwerven, in afwachting van dat ene ultieme beeld. En als dat is ingeblikt, dan stopt ie het geheugenkaartje in zijn computer, zwiert het beeld op het internet, zonder dat daar veel bewerking en croppen aan te pas komt, schudt er even uit de losse pols een gevatte tekst bij en… Voilà… De Eigenwijze Tuin is weer een blogpost rijker.

Het weergaloze Bloggen van ene zapnimfBij Zapnimf gaat het dan weer net een tikkeltje anders. Die zie ik op enig moment van de dag plots getroffen worden door een ware bliksem van inspiratie. Vervolgens gaat ze zeer gedecideerd achter haar computer zitten, ze strekt haar armen even voor zich uit en buigt en strekt de vingers als om de spieren los te maken, om dan plots diezelfde vingers op haar toetsenbord te zetten en met een geratel waar een Kalashnikov nog een puntje aan kan zuigen in één ruk een tekst van 1000 woorden op het scherm te toveren. Die tekst wordt vluchtig nagelezen waarna met een tevreden klik op de publish-knop haar blogpubliek weer een heerlijk stukje lectuur rijker wordt.

bloggen in de tijd tussen de stiltes doorTijdtussendoor, daar heb ik dan weer een ander beeld bij… Terwijl ze door de velden zwerft, of terwijl ze de klei met haar vingers masseert, groeit in haar buik, haar hoofd langzaam de inspiratie voor een nieuwe blogbericht. En wanneer het idee rijp is, stromen de woorden als vanzelf via haar vingers naar het scherm voor zich. Nalezen hoeft niet… Het is goed zo…

En ondertussen zit ik daar te zwoegen… De ideeën komen vaak vanzelf aanrollen, vaak terwijl ik met de zwarte aarde achter mijn nagels in de grond aan het wroeten ben. Maar de regels verschijnen aarzelend op het scherm. Worden weer weggehaald. Geherformuleerd. Hertaald. Weer helemaal geschrapt. Tien keer wordt de tekst nagelezen. Tien keer staan er onvolkomenheden in.
En intussen neemt het aantal opengeslagen boeken op mijn tafel, en het aantal opengeklikte tabs in mijn browser toe. Want heel wat van mijn postjes beginnen met een ‘Hoe zit dat eigenlijk?’, en zelden heb ik aan één bron genoeg voor een afdoend antwoord.

En dan komt die verlossende klik op de knop “Publiceer nu!”

Of dat dacht ik toch, dat dat een verlossing zou zijn… Maar er is toch weer een dt-fout blijven staan. Er zijn toch weer dezelfde woorden drie keer in twee zinnen herhaald. En snel ga ik nog even bijvijlen, hopend dat nog niemand die spelfouten heeft zien staan. En ondertussen worden toch weer de kiemen voor de volgende post… of voor één van die vele ongepubliceerde en onafgewerkte ‘drafts’ ingetikt…

Hoe doen jullie dat?” vraag ik me af…

In een Vlaag Van Inspiratie? Zuchtend en steunend en schrijvend en schrappend? In één ruk, zonder nog naar de tekst om te moeten kijken? In stukken en brokken, vandaag verderschrijvend aan wat gisteren onvoltooid bleef en morgen nog niet publicatie-klaar is?

Hoe doen jullie dat, bloggen?

Deze buttons respecteren je privacy (zie info):

16 thoughts on “Bloggen – Hoe doen ze dat?

  1. Het bloggen gebeurt bij mij naar aanleiding van een idee dat plots in mijn hoofd opduikt, door één of meer foto’s die ik het becommentariëren waard vind, als gevolg van een voorval(letje), uit tuin- en natuurenthousiasme, enz.
    Vervolgens typ ik alles vrij vlot neer. Maar dan komt het nalezen. Dat doe ik ettelijke malen. En ik schrap, ik vervang, ik speur naar stijl- of schrijffouten, ik herlees, ik herlees nog eens en pas dan druk ik op ‘publiceer’. Waarna ik mijn stukje opnieuw herlees en soms nog drie, vier keer aanpas. Daarna word ik mijn schrijfsel zo moe dat ik de boel resoluut de boel laat en mijn blog met één welgemikte muisklik van mijn scherm zwier. 😉

    1. dat ken ik heel goed: weggooien van oude posts, en zelfs posts waar je net uren aan gezwoegd hebt, omdat het maar niet wil lopen.
      Klik: weg.
      In de tussentijd heb je toch mooi gedachten kunnen ordenen…

      1. Weggooien doe ik alleen met hele oude posts, die al maanden, jaren als ‘draft’ ergens op de server zitten te vergelen.
        Eens gepubliceerd haal ik een bericht niet meer snel weg…

  2. Al lopend door de tuin zie ik iets, dat me opvalt of wat ik mooi vind of bijzonder. Daar word een foto van gemaakt en als ik dan nóg enthousiast blijf én de foto goedkeur, wil ik daar iets over vertellen op de blog.
    En soms wil ik recalcitrant zijn.
    Maar ik schrijf alles dan snel op – eerst in een word-documentje – en lees daarna de tekst goed na op stijl- en schrijffouten. En dan gaat hij, hup, op de blog.

  3. Nou, doordat mijn hoofd overstroomd MOET ik wel bloggen, zo gaat het eigenljk. En dan zet ik vaak wel posts een aantal dagen tot weken vooruit, zodat ik na een vlaag van inspiratie een tijd niets hoef te doen. Maar soms blijft het tijden lang stromen, zodat ik elke dag wel een post of soms meer dan 1 doe.
    En tja, het helpt als je reacties krijgt, maar helaas mailen mensen mij eerder persoonlijk dan dat ze reacties achterlaten.
    Mijn antwoord: ik kan niet anders dan bloggen. Anders word ik gek, of de mensen in mijn omgeving. Omdat ik anders de hele tijd moet vertellen waar ik zo gebiologeerd van ben geraakt. Inspiratie genoeg, alles wat leeft is zo mooi.

  4. Je hebt me treffend neergeschreven. Wanneer er ’tijd tussen door’ is vloeien de woorden van binnenuit het scherm op. Achteraf lees ik nog een paar keer na tot een volgend schrijfsel begint te broeien. De ’tijd tussen door’ ontbreekt me op dit moment maar tijd vinden om te schrijven is iets wat continu op mijn verlanglijstje staat. Mijn overstap naar ‘aandewaterkant’ bevalt me wel. Fijn dat je daar ook op bezoek komt!

    1. Ik vermoedde al dat aandewaterkant en tijdtussendoor één en dezelfde waren…
      Ik vind aandewaterkant heerlijk rustgevend qua lay-out… Doet me denken aan zenwriter en ommwriter, maar dan om te lezen…

      Het doet me wel plezier dat ik je goed had ingeschat…

  5. Ik probeer een beetje op voorhand te plannen, maar als er een idee komt dan is dat toch schrijven, schrijven, herschijven en nog eens herschrijven. En steevast meerdere fouten vinden in de uiteindelijke tektst, vloeken en verbeteren.
    Mij ontbreekt, in tegenstelling tot Menck en Onderdeappelboom om er losweg twee op te noemen, een vlotte pen. Schrijven is zweten en zwoegen, zeker als ik het verstaanbaar probeer te maken. Bij mijn jaarlijkse evaluaties op het werk komt steeds weer opnieuw ‘communicatie’ als gebrek naar boven: te ingewikkeld, te complex, …

  6. ’t varieert. Soms is het inderdaad een foto, gemaakt op het kwartiertje (!) dat ik er af kan pietsen om met fotomarieke op wandel te gaan, die de aanleiding is voor een blogpost. Soms zit ik met een idee, waar ik dan foto’s bij ga maken. Soms is een bericht af op tien minuten, soms gaat er een week of langer over met lezen, herlezen, schrijven, herschrijven. Er is 1 constante: nagenoeg alle posts zijn avondschrijfsels, met de portable op schoot en een half oog op TV.

  7. Het hangt er een beetje vanaf. Als ik dan uiteindelijk ontwaak uit m’n winterslaap (ik moet echt eens leren posten in de winter) dan is de lente een drukke tijd om te posten. In de lente is er altijd wel iets te doen, is er altijd wel iets dat begint te groeien of bloeien.
    Dus in de lente steekt het allemaal zo nauw niet kwa foto-kwaliteit … .
    In de zomer neem ik m’n deftig fototoestel weer en probeer ik wat betere foto’s te plaatsen.
    Veel posts gaan meestal over iets dat ik in een tijdschrift of online heb gelezen, om daarover m’n eigen ervaringen online neer te pennen.
    Het hoofddoel van de blog blijft nog steeds de vlinderlokkers, ik hoop op die manier de mensen warm te maken voor een vlindervriedelijke tuin.
    Het is gewoon een leuke bezigheid, en tof om zelf je oude posts nog eens terug te bekijken om te zien hoeveel je tuin in de loop der jaren veranderd is.

  8. Oeioei, wat zijn jullie allemaal georganiseerd en voorbereid! Ik heb nog nooit iets gepland, nog nooit een draft gemaakt, en nog nooit iets weggegooid :-/ Bloggen doe ik als ik tijd heb, en niet te beheerst door mijn werk. That’s it, vrees ik 🙁

    1. Wat mij betreft is een draft niet zozeer een kladje dat daarna in het goed wordt overgeschreven, maar eerder een stukje dat nooit het onaffe stadium uitkomt. Ik begin aan veel, maar schrijf lang niet alles af…

  9. Ik kom nog maar net kijken als blogger…
    De ene week heb ik wel drie ideetjes en veel tijd, de andere keer lukt het niet zo en dan post ik ook niets. In het begin wilde ik erg graag de site een beetje vullen maar zie het nu meer als een plakboek. Mijn stukjes schrijf ik trouwens meestal in de metro op weg naar mijn werk, op mijn telefoon. Thuis ben ik druk met de kinders, de beesten, andere blogs lezen, en tuinieren(!) natuurlijk maar in de metro kan ik toch niets anders doen… Leuk om te lezen hoe anderen het doen en dat daar ook weleens posts in kladstadium blijven sudderen.

  10. Nu moet ik toch efkes blozen. Het is de eerste keer dat ik hier kom, omdat ik benieuwd was na je sympathieke commentaar en dan zie ik meteen dit. En ik die dacht dat tuinbloggers alleen maar andere tuinbloggers graag lazen (naaimoeders, naaimoeders enz…)
    Te veel eer, Annetanne, maar wel eentje waarvan ik helemaal warm word vanbinnen.

    Hoe je mij hier neerzet, dat kan wel kloppen voor reacties schrijven, daar ratel ik maar wat zonder al te veel diepe gedachten. Voor mijn eigen blogstukjes lijk ik een beetje op jou, met het verschil dat ik mijn eigen avonturen neerschrijf en bijgevolg niet meer zo heel veel moet opzoeken. Anders klik ik op wiki. Het synoniemenwoordenboek en het groene boekje staan hier bij favorieten en het idee komt op terwijl ik er nog midden in de actie zit. Zo van : o maar, dit is zo kafka, dit zou wel eens een blogstukje kunnen worden en dan ga je ook meteen anders tegen de dagelijkse dingen aankijken. Ik moet het hebben van het kleine en ook wel van de overdrijving. Maar het schrijven duurt wel lang. Zoeken naar woordspelingen, niet te veel hetzelfde woord willen gebruiken, geschreven zinnen herlezen en nog eens herlezen en nog eens voor ik de volgende zinnen eraan vastmaak. Het einde is voor mij het moeilijkst. Wissen achteraf doe ik nooit en net zoals bij jou zitten er wat losse ideeën in de map concepten (ik typ alles in gmail, dat wordt per paar seconden opgeslagen), die soms nooit uitgewerkt worden. Helemaal in het begin, deed ik dat op mijn blog zelf (nog bloggen.be) en hups, was ik ineens vier uur werk kwijt. Ik heb wel een schriftje voor losse ideeën. En foto’s posten vind ik veel gedoe.
    Voorts vraag ik me voortdurend af of het wel leesbaar is, want ik weet van mezelf dat die zinnen dikwijls barok zijn, maar het is sterker dan mezelf.
    En als ik dt-fouten schrijf, of andere, is daar altijd Menck nog die me discreet mailt. Dank daarvoor! (of moose, maar die is zo rap niet)

    Zoals jij je voorstelt hoe de mensen schrijven, doe ik dat met hoe zijn ze? Heel dikwijls zie je op blogmeetings dat je er dicht bij zit en een enkele keer helemaal naast.

    Nogmaals, merci voor het compliment dat mij hier geheel onverwacht te beurt valt.

    Eigenlijk : Bart van Eigenwijze tuin stel ik me ook zo ongeveer voor.

    1. Tja, ik lees jou stukjes heel vaak, maar reageren heb ik tot nu toe inderdaad nog niet zo vaak gedaan.
      Je hebt een heerlijk vlotte pen, al komt het dus blijkbaar niet zo vlot op het scherm als het ‘wegleest’…

  11. Voor mij weinig diepe gedachten achter blogstukjes… Mijn doel is om door te zetten en dan over een aantal jaar de hele ontwikkeling van de tuin te kunnen zien, dat lijkt me zo mooi en leuk! Vrienden en familie kunnen het zo ook een beetje volgen, en ondertussen geniet (en leer) ik mee van alle andere blogs en websites. Kortom, het plezier staat bij mij voorop en de ’tuin in ontwikkeling’ is (meestal) het onderwerp. 🙂

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.