Een paar jaar geleden hebben we één keer winterpostelein gezaaid in de moestuin, met de bedoeling om die jaar na jaar terug te zien opduiken.
Zoals de naam al doet vermoeden, is winterpostelein (Claytonia perfoliata) een plantje dat absoluut niet vorstgevoelig is, en er dus de hele winter frisgroen bijstaat. En hoewel de smaak ervan weinig uitgesproken is, is het in de winter een welkome aanvulling van het schaarser wordende groente-aanbod. Normaal gezien zie je in het najaar en de winter vooral het blad, dat vaak lepelvormig wordt genoemd, maar dat ik meer ruitvormig vind.
In het voorjaar ontstaan bloeistengels, waarvan de bladeren tot een schoteltje vergroeid zijn. Hierop wijst trouwens de wetenschappelijke soortnaam perfoliata, dat als ‘dóór het blad heen’ kan vertaald worden. Boven dat doorboorde blad ontstaat een bloemtrosje, dat aanvankelijk helemaal tegen het blad aangedrukt ligt.
Naarmate de tijd vordert, gaat de bloemstengel steeds verder doorgroeien, en richt het bloemtrosje zich steeds verder op. Het plantje heeft zijn hoofdbloei van in mei tot halverwege de zomer, maar zoals ik eerder al eens zegde, zijn planten zo eigenwijs dat ze geen rekening houden met wat de mens in zijn boeken (en op het internet) pleegt te schrijven, en je kan dan ook tot in het late najaar bloeiende plantjes aantreffen (de foto van de beginnende bloei dateert van 20/04/08, en de derde foto maakte ik afgelopen weekend.)
Postelein is heel gemakkelijk te telen, het groeit op practisch iedere bodem, en als het zich enigszins op zijn gemak voelt, zaait het zich jaar na jaar overvloedig uit, zonder dat je heel erg je best moet doen om een paar plantjes tot bloei en zaadvorming te laten komen. Het is dan ook een plantje dat er voor zorgt dat je moestuin-bedden er in de winter mooi bedekt bijliggen, en je bovendien nog van een beetje slagroen voorziet.
Maar zoals ik al zei: de smaak van postelein is niet echt opwindend, en daarom is het wil plezierig als je nog wat andere blaadjes kan oogsten. Kruisbloemigen, met hun vaak toch wat pittiger smaak, vormen een goed contrast, en in die familie vind je bijvoorbeeld lepelblad (Cochlearia officinalis), dat ik dit najaar voor het eerst zaaide. Maar dat is voor een andere keer!
Ik vind postelein een lekkere groente. Ik eet dat graag als spinazie of als slaatje. Ik maak een lekker soepje van postelein. Het is rijk aan ijzer. De plant zelf vind ik mooi en dankbaar.