Melancholiek is ’t klinken van de bellen
Aan ’t haam van ’t paard, dat stapvoets sloft in ’t zand,
Het opgeschoffeld stof zweeft naar de kant
En ganse zwermen vliegen vergezellen
Het beest, dat scheukt en kopschudt van hun kwellen.
De kop omlaag, door ’t kwastig net omrand,
Zo trekt het dier langs ’t hoge dorre land
De tweewielskar en blijft eentonig schellen.
En naast hem loopt de man, zijn evenbeeld,
In ’t grauwe kleed met sjokkig lome gang.
Verweerd zijn hoofd en haar, de hand vereelt;
Staag klapt de zweep doch maakt zijn paard niet bang:
Zij hebben saam te lang hun werk gedeeld
en sukklen samen voort hun leven lang.
J.B. Schepers 1865-1937
De foto bij dit gedicht maakte ik tijdens onze vakantie in Bourgondië, toen we de werf van Guédelon bezochten, waar met gebruikmaken van uitsluitend middeleeuwse materialen en technieken(zie foto’s) een burcht wordt opgetrokken. Een uiterst boeiende belevenis voor jongens van zo’n jaar of 11…
Wat een energieke foto, mooi!