Er waart weer een stokje door blogland.
Menck kreeg het een week geleden in handen. Vervolgens bezorgde het Chelone elastieken benen.
En hoewel ik er van overtuigd ben dat geen van beiden er slechte bedoelingen mee had, moet dat stokje vervolgens door één van beiden toch weer in het wilde weg zijn rondgeslingerd.
En jawel hoor: gisteravond voelde ik het tegen mijn achterhoofd aankletsen.
Ik hou me op dit ogenblik dus bezig met verplaatsingen van bed naar zetel en weer terug naar mijn bed, met tussentijdse uitstapjes naar de koelkast voor een glas sinaasappelsap of naar het fornuis voor een beker thee. 38.8° C voelt niet bijster gezond.
Mijn stukjes van deze week zijn ‘voorgeprogrammeerd’, en van weinig persoonlijke noten voorzien, en wanneer ik weer de energie heb op zelf op jullie reacties te reageren… ach, dat merken jullie dan wel weer.
Beaamt: dat ze ze mogen houden, die stokjes van hun.
Oei, jij ook al? Het blog van zieke medemensen lezen is dus niet geheel zonder gevaar en vereist, zo blijkt nu, een gedegen virusscanner. 😉
Van harte beterschap, Annetanne. Ik voel echt met je mee.
Dat is me wat met die griep!
Ik wens je spoedig herstel, Annetanne! Neem de tijd…
Hier is echtgenoot ook aan de beterhand en I keep my fingers crossed! 😉
Beterschap Ann, hier in het hoge noorden is het virus nog niet toegeslagen. Misschien dat de grote rivieren een natuurlijk obstakel vormen.
Dit was dus echt mijn bedoeling niet, Annetanne. Ik wilde enkel weten of mijn dovenetel ook in de soep mocht.
Wees even flink als ik en verzorg je goed; een neteltje hier, een honingdrankje daar en binnen vier dagen ben je er vanaf.
Beste Ann,
veel rust nemen, het stokje begraven en zelfs jouw voorgeprogrammeerde stukjes blijven een plezier om te lezen.
Kruidige roeten
Maar zusje toch, ben jij ook al ziek ??? Mijn ventje ook. En mannen die ziek zijn, menen meteen dat ze dóódziek zijn !
Al goed dat ik de afgelopen week niet kon bloggen, zo een stokje mogen ze houden (een pikkendief heeft in één weekend al onze internetcapaciteit opgesoupeerd)