Nu zit in de zonne
hooge in de hemelstoel,
nu zit de zonne
hooge overal!
Haalt hout en helpt ons,
hoopt het te gare alhier;
haalt hout en helpt ons
mede, altemaal!
Vliegende vlamme,
vlerke van ’t zonnewiel,
vliegende vlamme,
vlucht in de hoop!
Ziet, hoe de vlamme bijt;
ziet, hoe heur tonge laait;
ziet, hoe de vlamme bijt,
binnen in’t hout!
Haalt hout en helpt ons,
hoopt het te gare alhier;
haalt hout en helpt ons
mede, altemaal!
Danst nu den zomerdans,
danst door de vlammen heen;
danst nu den zomerdans,
gij, gasten, te gaar!
Haalt hout en helpt ons,
hoopt het te gare alhier;
haalt hout en helpt ons
mede , altemaal!
Laat ons een lieken,
dansend den zomerdans,
laat ons een lieken
zingen daartoe!
Zoo zal, eer ’t avond wordt,
leutig ons zomervier
sperken en sparken, om-
hooge in den hemel slaan,
en leve Sint Jan!
hoe langer
hoe liever,
hoe langer
hoe liever,
ja, leve Sint Jan!
Haalt hout en helpt ons,
hoopt het te gare alhier;
haalt hout en helpt ons,
mede, altemaal!
Ziet hoe de sterren,
diepe in den hemel daar,
lonken en linken
naar ons gedans!
Stokken en sterren,
heerdvier en hemelvier,
herten die jong zijn,
al ondereen;
eer wij gaan slapen,
nog eens geroepen nu:
Leve Sint Jan!
Haalt hout en helpt ons,
hoopt het te gare alhier;
haalt hout en helpt ons
mede, altemaal!
Guido Gezelle
Gezelle….altijd mooi!
Toen ik je nieuwe column ‘Sint Jans vier’ aanklikte, dacht ik meteen aan een heiligen. Welke boodschap had deze Sint Jan ons te vertellen, dacht ik. Al snel had ik door dat dit geen heilige was maar een familie, gemeenschap van bepaalde kinderen van de vader en vrienden van Jezus, door de heilige geest bijeengebracht, om volledig volgens het Evangelie te leven.
hoe een stukje poëzie iets kan doorgeven, prachtig toch. 🙂
Vroeger zong mijn grootmoeder me altijd een liedje voor:
“Jezus en Sint Janneke
die speelden met een lammeke
al in een grote, groene wei,
Ze lachten, en ze waren blij….”
En in dat liedje zat voor mij al de sfeer van midzomer, van de Sint Jansvuren.
’t Is al weer een aantal jaren geleden dat ik nog een midzomerfeest heb meegemaakt, over een Sint-Jansvuur gesprongen ben…
Misschien moet ik zondag (de naamdag van Sint Jan) toch weer eens een vuur in de vuurplaats ontsteken…
kheb ook al geplukt 🙂
http://i105.photobucket.com/albums/m238/blasthornoxx/DSCN1628.jpg
kunde hier html gebruiken?
ik ga voor het germaanse “sint-janskruid” verhaal:
“Balder, de Germaanse zonnegod, was door vrijwel iedereen zeer geliefd, en alle dieren en planten hadden gezworen hem nooit een haar te krenken… Alle levende wezens dus, behalve de maretak , die hield zich op dat ogenblik afzijdig. (In mijn vertaling van de Edda wordt overigens gezegd dat om de mispel gaat, niet de maretak zoals in de volkse overlevering wordt gezegd. Ik heb daar lang over gedubt, maar de verklaring daarvoor is wellicht eenvoudig: de vertaler, of meer waarschijnlijk de corrector van de drukproeven, is weinig bekend geweest met ‘magische’ planten. Als vertaling voor het IJslandse woord voor maretak heeft er waarschijnlijk ‘mistel’ gestaan, maar dat is vervolgens vervangen geworden door het vertrouwder in de oren klinkende ‘mispel’.) Loki, een van de andere goden, was behoorlijk jaloers op de populariteit van Balder. Hij maakte daarom een speer van een maretak, en gaf die aan Hodir, de blinde tweelingbroer van Balder, en hielp deze zijn speer te richten. Toen deze (zonder het doel te kennen) zijn speer gooide, werd Balder dodelijk verwond. Om Balder nooit te vergeten, lieten de andere goden vervolgens het Balderkruid, het St Janskruid, uit zijn bloed ontspruiten. Als je op de bloemknoppen knijpt, komt daar trouwens het bloed van Balder uit, en als je een blaadje tegen het licht houdt, zie je de gaatjes die door de speer zijn gemaakt.”
😉
Geen html dus….
Enne… dat St-Janskruid verhaal komt volgens mij letterlijk uit mijn Kruidenmand :-)?
hehe idd daarom de 😉
Mooi geschreven verhaal.
Let wel: Volgens een legende zou iemand die voor het slapengaan op
Sint-janskruid trapt, de hele nacht door elfen wakker worden gehouden.