Met een beetje vertraging:
Met mijn titel plagieer ik schaamteloos Bart.
“Deze border heeft zo z’n eigen gedacht. Wij vinden dat goed zo, en laten hem begaan. Wilde planten en dieren mogen hier hun ding doen – zolang ze niet overdrijven. Ingrijpen gebeurt zo natuurvriendelijk mogelijk.
In ruil kregen we een arbeidsarme groene weelde waar altijd wel iets te beleven valt.”
In deze border heb ik dit jaar iets meer dan een uurtje werk gehad om te wieden, en ik verwacht niet dat daar voor de rest van het groeiseizoen nog veel zal moeten gebeuren.
Dit jaar zijn de digitalissen tamelijk nadrukkelijk aanwezig, alleen het blauw van de Nepeta x fassenii kan nog enigszins de concurrentie aan. Van dichterbij valt er nochtans heel wat meer te beleven.
Ik deel de fascinatie die nogal wat kruidenliefhebbers hebben voor heksenkruiden. Nee, gebruiken zal ik ze nooit of te nimmer, maar ik vind het wel heel boeiend om er allerlei over te vernemen, en toen ik op de plantendag van Kalmthout een week of zes geleden in het kraampje van Ecoflora een jong wolfskersplantje vond, ben ik toch overstag gegaan. (En een paar meter verder stond Bart Belmans van Sanguisorba, en die had zelfs een alruin bij!!! Maar toen heb ik me sterk gehouden, en heb mijn portemonnee in mijn tas gelaten… Een mens moet toch iets te verlangen overhouden…. Volgend jaar misschien?)
Sommige mensen weren hardnekkig elke plant die ook maar een spoor van gif zou kunnen bevatten uit hun tuin, zeker zolang er kinderen zijn. En ik moet toegeven, de wolfskers is een plant die ik toen mijn zoon jonger was, ook nooit in mijn tuin zou hebben geplant. De bessen van de plant zijn zo mooi zwart-glanzend… zo verleidelijk… en slechts een paar bessen kunnen voor een kind al dodelijk zijn. (Lees meer over de Wolfskers in mijn Kruidenmand.)
Zelf ben ik daar anders mee omgegaan… Nee, met giftige besdragers ben ik dan wel wat terughoudender geweest, maar een plant als digitalis, als wolfsmelksoorten heb ik zonder veel aarzeling in de tuin laten groeien, ook met een ondernemende en onderzoekende kleuter onder mijn hoede.
Maar vervolgens nam ik ook de tijd om samen met zoonlief de planten in de tuin te bekijken, te leren kennen en te benoemen…
En we keken in de boekjes met de Flowerfairies, de bloemenkinderen van Cicely Mary Barker, en daar lazen we over het vingerhoedskruid:
Vingerhoedskruid,
vingerhoedskruid,
als jij in de zomer
je bloemen ontsluit,
dan vliegen de hommels
bloem in en bloem uit,
om zo van je honing te snoepen.Vingerhoedskruid,
vingerhoedskruid,
al zie je er nog zo
aantrekkelijk uit,
als iemand je aanraakt,
dan zal ik heel luid:
“Vergiftig, niet afplukken!” roepen.
En over wolfsmelk bedachten we samen, dat mensen wolven erg gevaarlijk vinden, en dat ze de wolfsmelk zo genoemd hebben, omdat het melksap ook gevaarlijk is…
En zoonlief groeide op en leerde stilaan dat planten heel leuk en boeiend zijn. Hij leerde dat ze soms heel lekker zijn, of heel erg nuttig: Toen hij nog een kleuter was, maakten we tijdens een mooie zomer we samen Sint-Jansolie. Een paar weken later waren we met vakantie, en raakten zijn beentjes in de liezen wat geïrriteerd door de ‘samenwerkende kracht’ van zwembroek, zout en zand. Je kan je zijn opgetogenheid voorstellen toen het beentje dat we met ‘onze’ olie behandelden dadelijk genezen was, en dat een zalfje uit de winkel op het andere beentje geen effect had!
Maar hij leerde ook, dat planten giftig en gevaarlijk kunnen zijn, en dat enige voorzichtigheid dus nodig is…
(Later toegevoegd: Na het schrijven van mijn blogje voor vandaag, snuffelde ik nog even in een paar andere blogs, en zag dat Laïs het vandaag ook over vingerhoedskruid had… Voor meer info dus ook even daar kijken!)