Het ging weliswaar niet zo verbazend vlug vooruit als op dit filmpje…
…maar ik ben er toch in geslaagd om op een uurtje tijd de bloemenweide te maaien.
Dit keer toch maar weer wat vroeger dan vorig jaar… Toen had ik de indruk dat ik de strijd met de gestreepte witbol al min of meer gewonnen had, en daarom wachtte ik wat langer met maaien. Met dus als gevolg dat er dit jaar opnieuw meer van dat vermaledijde gras stond.
Dat is ook de reden dat ik dit jaar drastisch gemaaid heb, en niet de margrieten-in-de-knop gespaard heb. Tussen die margrieten stond immers behoorlijk veel witbol.
Het knikkend nagelkruid, dat heb ik wel gespaard. Eén plantje zette ik daarvan jaren geleden in de weide, en langzaam, heel langzaam breidt dat zich uit. Stiekem hoop ik dus, dat ook Zems ‘bastaardkind‘ hier een keer opduikt.
‘Trouwe lezers’ van dit blogje weten dat ik koppig met bij een ouderwetse zeis zweer… En ik vond dat altijd al een heel ontspannende bezigheid, dat maaien met alleen dat ritmische zwiepgeluid, het zoemen van insecten en in de verte (het zal toch niet???) het vage rommelen van donder. Lang geleden hebben we een paar keer met de bosmaaier gemaaid, maar dat nooit meer, zeker niet sinds ik vorig jaar een cursus werken met de zeis volgde. En zoals je op het filmpje bovenaan ziet: om de snelheid moet je niet perse voor dat gemotoriseerde lawaai kiezen…
En nu ben ik nieuwsgierig of er ginderachter in de Vlaamse Ardennen vandaag ook gehooid werd? (En met mijn excuses aan de Vlaamse Ardenners die hier geen linkje krgen… Dit waren de mensen waarvan ik wist dat ze twijfelden over ‘To hay or not to hay’.)
Eigenlijk zou ik nu ook de boomgaard nog moeten maaien… Nog snel even een half uurtje aan de slag, de rest is voor na het eten…
