AnneTannes Tuin

Her en der in de tuin hebben we bosaardbeitjes staan, en die vervullen vooral de rol van bodembedekker. (Lees: ze breiden zich sneller uit dan we ze kunnen wegwieden, dus maken we van de nood een deugd.)
En natuurlijk snoepen we ook van de vruchtjes, maar ze zijn zo klein dat je heel lang moet plukken voor je genoeg hebt voor bijvoorbeeld een ‘Coupe fraises’.
Maar dit jaar doen zowel de (gewone) Bosaardbei als de Grote Bosaardbei wel geweldig hun best.
Ligt het aan het koele voorjaar? Of aan de droogte? Feit is, dat de grootste bosaardbeitjes het formaat hebben van een kleine ‘cultuuraardbei’ (waarvan er ook een paar in de schaal liggen).

Bosaardbei

De Bosaardbei kennen we natuurlijk allemaal. Het is een klein plantje dat zich via lange bovengrondse uitlopers in een sneltreinvaart uitbreidt, en op ‘moeilijke’, schaduwrijke plekken de rol van bodembedekker met plezier op zich neemt. De vruchtjes zijn meestal minder dan een centimeter in doorsnede, en als ze rijp zijn laten ze los zonder hun kroontje mee te nemen.

(Tja, ik zeg wel, ‘die kennen we allemaal’, maar nog steeds zijn er mensen die denken dat de Indische schijnaardbei een bosaardbei/wilde aardbei is. De verschillen tussen de twee vind je terug in een blogpostje uit 2008.)

Grote Bosaardbei

Ook de Grote Bosaardbei is een inheemse wilde plant, maar is (nog) veel zeldzamer dan de ‘kleine’ variant. Het afgelopen jaar werden in België maar op 6 plaatsen vondsten in het wild ingevoerd.
Nu is het in het wild niet zo gemakkelijk om de twee soorten van elkaar te onderscheiden als ze nog geen vruchten hebben. Het blad van de Grote Bosaardbei vind ik iets ‘grover’ wat meer ‘geribbeld’, en het zou wat meer tanden hebben, maar die heb ik nog nooit geteld. En als ze gaan bloeien merk je dat de bloeistengels van de bosaardbei naar boven toe bijna niet meer behaard is, terwijl die van de Grote bosaardbei wel harig blijft.
De Grote bosaardbei zou waarschijnlijk ook niet ‘groot’ heten als de vruchtjes niet net iets groter waren dan die van de (gewone) bosaardbei. Bij de bosaardbei vind je heel vaak tegelijk bloemen, onrijpe en rijpe vruchtjes aan een plant, maar bij de Grote beginnen de vruchten pas te rijpen als de bloemetjes zijn uitgebloeid.
Maar het grootste verschil zit in de smaak. De wetenschappelijke naam van de Grote bosaardbei is niet voor niks ‘Fragaria moschata’, en ook in het Nederlands wordt ze wel eens ‘muskaataardbei’ genoemd (en zo ga ik ze in de rest van het stukje ook maar noemen… kwestie van niet steeds ‘gewone’ bij de andere te moeten schrijven.)

Als je een rijpe bosaardbei plukt, dan blijft het kroontje meestal aan de bloeistengel achter. Bij de muskaataardbei komt het kroontje mee, net als dat van een cultuuraardbei. Maar anders dan de cultuuraardbei hebben de bosaardbeitjes allemaal wit vruchtvlees, hoewel ze aan de buitenkant ook rood zijn.
En aan hun kleur merk je dus dat de muskaataardbeitjes uit mijn tuin niet de wilde vorm zijn, maar één van de cultuurvarianten, waarschijnlijk ‘Capron’. Mijn muskaataardbeitjes zijn immers niet egaal rood framboosroze met vaak nog een witte wang, zelfs als ze volledig rijp zijn.
(Ik heb deze cultivar wel eens als ‘framboosaardbei’ horen beschrijven, en ooit wilde iemand me zelfs wijsmaken dat het een kruising was tussen een framboos en een aardbei…)

‘Onze’ muskaataardbeien zijn ook duidelijk hoger dan de bosaardbei. Ze groeien toch snel zo’n 25-30 cm hoog. Omdat we ze zo lekker vinden, hebben ze ook een eigen veldje gekregen, dat ze al snel zo dicht gegroeid hebben dat oogsten al niet meer echt gemakkelijk is…