Ik weet niet hoe het andere tuiniers vergaat, maar ik ben niet alleen een verzamelaar van planten en zaden en tuinboeken, maar ook aan een goed stuk tuingereedschap kan ik moeilijk weerstaan. Manlief is bovendien met het zelfde virus besmet, en de catalogus van de Wiltfang is hier niet alleen een ‘salontafelboek’, maar wordt ook nog gelezen en doorgeplozen ook.
En ik weet niet hoe andere tuiniers zijn, maar manlief en ik houden van orde.
(Manlief gaat het uitproesten van het lachen als hij het hoort, maar het is waar, ik hou echt van orde…)
Een groot verschil tussen manlief en ikzelf is echter, dat ik helaas heel veel moeite heb met orde scheppen en orde houden.
Manlief daarentegen, die is daar buitengewoon sterk in.
En dan maakt een catalogus als die van de Wiltfang je niet noodzakelijk hebberig, maar eventueel wel creatief…
Zo zag manlief al bladerend in de catalogus bijvoorbeeld een ‘steelgereedschaprek‘ passeren. Meer had hij niet nodig om te besluiten dat onze spades voortaan netjes aan een rek worden opgehangen… Niet een rek van de Wiltfang van € 12.00, maar een zelfgemaakt rekje van stukjes afvalhout. Twee spades met D-handvat (veel gemakkelijke om mee te werken dan een T-handvat) kregen een plekje aan rekje dat een variant was op het thema.
(Een opmerkzaam lezer kan zien (klik op foto voor groter formaat), dat rechts naast de spades twee borsteltjes zijn opgehangen, kwestie van na het werk de spades schoon te vegen!)
Om spit- en mestvorken op te hangen, volstond een ouderwetse kapstok met lange haken… Aan de kortere haken hangen wat kleinere spullen, waaronder mijn ‘bordervork’, alweer met mijn favoriete D-handgreep.
De compostzeven hangen daarboven aan een haak, waarbij even uit het oog verloren werd dat zoonlief – die de zeven het meest gebruikt – dan wel telkens een trapladder zal moeten zoeken om die te pakken. (En vermits zoonlief even goed orde kan houden als zijn moeder, is de kans groot dat het laddertje in kwestie daar vervolgens opengeplooid zal blijven staan.)
Het handgereedschap waarvan je nog een paar stuks rechts op de foto ziet hangen, zit in steelklemmen gevat.
Voor de snijdende handgereedschappen (snoeischaren, voegenkrabbers, sikkels…) gebruiken we een oud kastje. Ook daar wordt orde gehouden met strategisch geplaatste schroeven en haken…
Ik moet zeggen, dat van de vier snoeischaren ik alleen de twee rode regelmatig gebruik: de linkse, een Felco, omdat ik dat nu eenmaal de beste vind, en de rechtse, omdat dat de enige snoeischaar met aambeeld (dus voor dood hout) is die we hebben.
En ik hoor alweer een paar mensen vragen wat dat haakvormige geval rechts op de foto is?
Tja, die ‘speedweeder‘ is een van mijn favoriete stukjes tuingereedschap, omdat het zo geniaal is in zijn eenvoud.
Ik ben nu eenmaal iemand die als er al eens moet gewied worden, dat liefst héél erg selectief doet.
En bovendien vind ik het belangrijk om de grond rondom het weggewiede plantje zo weinig mogelijk te verstoren. En hoewel de speedweeder niet meteen ideaal is voor onkruiden met diepe penwortels, is het wel verschrikkelijk handig om allerhande andere kleine plantjes met een simpele beweging op te wippen.
Ik heb ze buiten Engeland nog nergens te koop gezien, maar als je ooit een tuin van de National Trust in Groot Brittanië bezoekt, vind je ze daar zeker in de shop! Telkens we in Engeland zijn kom ik in de verleiding er eentje ‘op reserve’ mee te brengen, maar precies omdat het zo een ongelooflijk handig stukje gereedschap is, ben zelfs ik er nog nooit in geslaagd het mijne te verliezen. (En dat wil wat zeggen, voor iemand met mijn gevoel voor orde houden…)
Hela,
Wat is dat rode ding eigenlijk? Op de 1e foto.. Het lijkt nog het meest op een apparaat om gaten in de grond te maken waar potjes in kunnen….
Groetjes,
Andreas
Andreas, ik gebruik dat ding eigenlijk nooit, ik zit liever ‘dichter bij de grond’ om dingen te planten, maar manlief gebruikt het om aardappelen te poten…
Verheugd vast te stellen dat er mensen zijn met nog meer schoppen en spades dan mezelve 🙂
Leuk onderwerp, deze blogpost. Geeft weeral inspiratie om zelf een stukje te plegen.
En dan heb ik nog wijselijk verzuimd een foto te maken van de verzameling haagscharen van manlief…
Ziet er ook mooi uit, zo overzichtelijk. Wij moeten altijd zoeken naar ons tuingerief. Moeten er eens een voorbeeld aan nemen.
Die orde is dus geheel en al de verdienste van manlief…
Wow, wat netjes. Eerlijk is eerlijk, ik heb geeneens een schuurtje, maar gewoon een tuinkast.
Maar al zou ik wel alle ruimte hebben, dan nog zou het een bende zijn ben ik bang.
Overigens mag ik ook graag de Wiltfang catalogus doorbladeren. Maakt een mens hebberig.
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik niet zo ordelijk ben, en dat is een understatement. Ik ruim de tuinberging op, telkens wanneer ik er niet meer in kan. Ik plan wel eens iets in mekaar te flansen om alles netjes op te bergen, maar ik vrees dat dat plannen op lange termijn zijn.
Verder heb ik ook de neiging om tuingerief te verzamelen (maar dan vooral van Polet) en is mijn favoriete tuingereedschap een voegenkrabber, die ik ook gebruik voor het (selectief) wieden. De voorzijde van dat mes is scherp en laat ook toe om wortels door te snijden.
Zelf heb ik drie snoeischaren, één Felco 8 voor het snoeiwerk van planten en twee Gardena snoeischaren om naaktslakken mee te snoeien.
In ieder geval iets bijgeleerd, want ik wist niet dat hamer-aambeeld snoeischaren beter waren om dood hout weg te snoeien.
Daar droom ik nu van zie. Hier wordt het gereedschap na gebruik ergens gedropt waar het uit de regen staat. (En als ’t aan Meneer Z. ligt: waar hij het ’t laatst in zijn handen heeft gehad …)
Onze zoon gedraagt zich dus zoals Meneer Z. 😉
ik ben ook dol op spades met d-steel, maar hier in gent zijn die haast niet te vinden 🙁
Engeland, Hilda, Engeland…
Wij gaan elk voorjaar wel een paar keer naar Zuid-Engeland (Kent, Sussex…)
Tuinen bezoeken, zalig wandelen in de weiden en de heuvels…
En minstens één tuincentrum bestormen (en daar echt niet met lege handen buiten komen…)
Ik ben zelf aan de kleine kant (en dat is een understatement), en ik zweer bij mijn ‘border-spade’ en ‘border-fork’, die behalve dat D-handvat ook een net iets kleiner formaat hebben dan de spades en vorken die je in België vindt.
Van z’n leven durf ik onze schuur niet te tonen, waar ons gereedschap wordt “geplaatst”.
Wát ben ik jaloers op bovenstaande orde.
Maar diep van binnen hou ik echter erg van orde…
Tja…
Maar die speedweeder: alleen de naam al.