Krokussen en sneeuwklokjes, da’s allemaal mooi en aardig, maar voor mij blijven dat winterbloeiers.
Het eerste bloempje dat écht de lente aankondigt, blijft voor mij het speenkruid.
Ik dacht echter dat dat nog altijd zijn knoppen stijf gesloten hield…
Maar dat was buiten de zon gerekend! Onder de beuken, waar het speenkruid het overvloedigst staat, zijn nog geen gele sterretjes te zien… En in het bos, lijkt het zelfs grotendeels verdwenen…
Maar tussen de meidoornhaag en de hazelaar-rij, waar vroeger het ‘geheime paadje’ van zoonlief liep, zag ik plots iets blinken!
Blinken… Dat is voor mij zozeer een kenmerk van speenkruid, dat ik het me eigenlijk niet eens aantrek dat op de eerste foto wat uitgebeten plekken te zien zijn. Geen fotografisch hoogstandje, maar die foto roept bij mij veel meer het blije gevoel op dat ik krijg wanneer ik tijdens een slentertocht door de tuin het allereerste bloempje van het speenkruid zie, dan de voor mij veel saaiere tweede foto.
Meer lezen over speenkruid?
In 2007 bloeide het speenkruid ruim 3 weken eerder. Toen schreef ik een stukje over de herkomst van de verschillende namen van Speenkruid.
In 2008 was het ongeveer rond dezelfde tijd dat het speenkruid zijn eerste bloempjes liet zien. Toen schreef ik iets over de gedichten die Wordsworth aan het speenkruid (Lesser of Smaller Celandine) wijdde.
Nog in 2008 schreef ik een stukje over hoe sommige planten via ‘Myrmecochorie’ (wat dat is lees je via de link ;-)) hun zaden verspreiden, en onder die mierenplanten (Tiens, daar verraad ik het al bijna) vind je ook het speenkruid.
In Hortus Arcadie schreef Dhr Antoon Kuhlman een lezenswaard stukje over het speenkruid als ‘Plant van de week’ (medicinaal, folklore…). (Ik kende deze site nog niet, maar ik ga die ‘planten van de week‘ eens van naderbij bekijken!
Een erg leuke plant. Bij mijn schoonouders kleurt zowat de hele schaduwtuin geel in de lente. Het plantje zal hier ook wel in de schaduwtuin terecht komen.
Het is inderdaad vooral een plantje voor in de schaduw, of voor op plekken waar het nu nog kaal is, en waar over een maand of twee heel andere dingen te zien zijn.
Hier staan ze vooral onder de beuken, waar ze in het vroege voorjaar veel zon krijgen, maar waar het zogauw de beuken blad hebben diepe schaduw is.
Dat de lente in het land is, werd me vandaag overduidelijk toen ik een groene kikker – een groene, jawel – zijn kopje boven water zag steken. Van een (veel te) vroege jongen gesproken!
Speenkruid tiert hier heel binnenkort ook welig. Ik vind het effenaf een zalig bodembedekkertje. Beetje jammer dat het zo snel het hazenpad kiest na de bloei. Idem overigens voor Dicentra spectabilis, al staat die gelukkig wat later gepland.
Ik heb zelfs nog geen bruine gezien…
Wat ben ik blij met deze zonnestraaltjes! Ik herleef – mijn tuin herleeft – en de blog dus ook! 🙂
Hier staan de Helleborussen mooi te wezen. Nog niet veel anders gezien, behalve de Forsythia die op barsten staat. En de rabarber die piept ook al boven de grond!
Groetjes,
Inge
Fijn! Dat is dan net zoals hier…
Heerlijk al die lentebodes!
Hier spijtig genoeg (nog) geen speenkruid vermits we heel weinig schaduw hebben in de tuin.
De vorige eigenaars hielden precies niet zo van bomen, dus hebben we 1 boom in de tuin … .
Uiteraard zijn we daar aan aan het werken is is er achteraan de weide reeds een snelgroeiend bosje geplant waar we later misschien speenkruid zullen vinden.
Hier nog niet zoveel in bloei, maar dat zal de komende weken wel veranderen, ik kijk er naar uit!!
inderdaad geen simpel plantje om goed op de foto te krijgen. Maar die tweede is toch best wel mooi Annetanne.
Straf is dat! Hier zijn zelfs de blaadjes nog niet te zien! Jij hebt daar een warm microklimaat of zo?
En prachtige foto’s!
Bij speenkruid denk ik aan… park van Wijnegem. Tijdens de studie aten we daar onze boterhammen op, tussen het speenkruid.
En mijn eerste echte herinnering aan speenkruid is het park van het kasteel van Arenberg… Ook in mijn studententijd.