Amandelwolfsmelk
Hoezeer een tuinier of natuurliefhebber ook beweert dat hij of zij alle bloemen/planten/beestjes een even warm hart toedraagt, toch ben ik er bijna zeker van dat ze stiekem elk hun persoonlijke favorieten hebben.
Ook voor mij zijn er planten die mij spontaan doen glimlachen. Het speenkruid bijvoorbeeld, dat slaagt er altijd in mijn humeur net die kleine boost te geven. Het speenkruid, dat is voor mij de échte eerste lentebode… (Sneeuwklokjes hebben die heerlijke onschuld, en niets kan er zo spetteren als krokussen… maar dat blijven winterbloemen. Als het speenkruid bloeit, dan is de lente niet meer zo veraf).
Of de olijfkomkommer, om wiens superenthousiaste groei ik alleen maar kan grinniken!
Maar van andere planten, durf ik hooguit enigszins besmuikt toegeven, dat ik ze eigenlijk wel een warm hart toedraag…
De roodbladige Amandelwolfsmelk, Euphorbia amygdaloides ‘Purpurea’ is zo’n plant.
De ‘gewone’ groene amandelwolfsmelk is een plant die met name in de zuidelijke helft van ons land inheems is (maar daar toch nog slechts zeldzaam voorkomt). De cultivar ‘purpurea’ vind je daarentegen overal, in elk tuincentrum en in tal van tuinen… En misschien vooral in het soort tuinen, waar je als ecologische tuinier een beetje op neerkijkt? In gazon-en-grind-designtuinen, maar ook in bomma’s voortuin…
En in de mijne…
En dat terwijl een beetje ecologische tuinier natuurlijk probeert om niet alleen inheemse planten in de tuin te halen, maar vooral, om ervoor te zorgen dat het ook de echte wilde soort is, en niet zo’n bruinrood gekleurd geval dat naar alle kanten en in hoofdletters ‘CULTIVAR!!!’ schreeuwt.
En toch… toch blijft ‘Purpurea’ welkom in mijn tuin.
Nu is Amandelwolfsmelk in het winter en het voorjaar in elk geval al een dankbare plant.
De plant is wintergroen (of winterpaarsbruin wat de cultivar betreft – en dat is in die sombere tijd niet meteen zijn grootste kwaliteit), en begint al heel vroeg uit te lopen. Dit jaar ‘pas’ eind februari, maar vaak al in het begin van die maand. En die bevallig-knikkende scheutjes vallen door hun wat helderder rode kleur bij ‘Purpurea’ beter op dan bij de soort.
En een paar maand later, als de plant gaat bloeien, wordt het nog mooier.
Bij de soort vallen de bloei niet zo op – al zijn ook die als je ze van dichtbij bekijkt ontzettend mooi. Maar bij Purpurea is er dan plots dat contrast tussen de heldere geel van de schutbladen, en het donkere van het loof.
Wat er als bloemen uitziet, is eigenlijk maar voor een klein deel bloem…
En nu ga ik even gewichtig doen, en met een paar dure woorden rondstrooien!
Wat er bij (alle) wolfsmelksoorten als bloemen uitziet, zijn in feite schijnbloemen.
Op de foto hierboven zie je dat naar het uiteinde van een scheutje toe het blad steeds geler verkleurt en eigenlijk schutbladen vormt, involucra.
Die schutbladen omgeven de cyathia of schijnbloemen, die elk nog eens omgeven zijn door een set van twee kelkbladen die een kommetje vormen.
Op de foto hieronder twee geopende kelkbladen met daarin één cyathium en nog twee paren van kelkbladen die elk nog een cyathium omsluiten.
Het cyathium bestaan uit één vrouwelijk bloempje middenin, dat wordt omgeven door een krans van mannelijke bloemen die zijn gereduceerd tot niet meer dan een meeldraad. Daar omheen (en dat vind ik misschien wel het mooiste van de hele bloeiwijze) bevindt zich nog een krans van vier sikkelvormige honingklieren.
En geef toe… nu je dat allemaal weet, kijk je toch nooit meer op dezelfde manier naar een plantje dat je eerst iets zo oubollig leek???
Wood Spurge
Although many gardeners and nature-lovers pretend they love all flowers/plants/animals or creatures whatever equally, I’m almost sure that every one of them secretly has his/her own favorites.
For me too, there are plants that make me smile immediately. There is the Lesser Celandine (Ranunculus ficaria subsp. bulbifera), that alway gives my mood an instant boost. For me, Lesser Celandine is the first true herald of spring. (and remember: Lesser celandine is native here, and not an invasive plant!). Of course, there is the innocence of snowdrops, and the splendor of crocusses… but they still are winterblooming flowers. But when Lesser Celandine blooms, spring is on its way.
And then there is the Anchoccha,, who’s overenthousiast climbing makes me grin…
On the other hand, there are plant that I’ll only hesitantly admit to love…
The redleaved Wood Spurge (Euphorbia amygdaloides ‘Purpurea’) is such a plant…
The common, green Wood Spurge is native in the southern half of our country (although it is rare there too). The ‘Purpurea’ cultivar is found everywhere, in every nursery and garden center, and in many gardens. And maybe it is found mostly in those gardens that aren’t so well-loved by ecological gardeners: In those lawn-and-gravel gardens, or in grandma’s front yard.
And in my garden…
Yes I know… When you call yourself an ecological garden you should try not only to plant native species in your garden, but above all, to take care that it is the true, wild, species, and not such a red-brownish something that so explicitly shows it’s a CULTIVAR!!!.
But nevertheless… I really welcome ‘Purpurea‘ in my garden. Because… because it is such a nice plant in late winter and in spring.
It is an evergreen, or ‘ever-dark-red’, and that isn’t it’s best side… but it makes its first new shoots rather early.
This year it was ‘only’ at the end of February, but often already by the beginning of that month. And those graciously nodding shoots have a rather bright color that is more visible with ‘Purpurea’ than in the true species.
And a few months later, when the plant starts blooming, it is even more beautiful.
When the species blooms, you’ll hardly notice – although they are as beautiful up close. But with Purpurea you have the contrast between dark foliage and the the bright yellow of the bracts that surround the real flower.
Indeed, what at first look like the Spurge-flower, is only partially a flower…
On the above picture you’ll notice that the foliage gets more yellow towards the end of the shoot.
The flowers are only small appendages growing out of a larger structure called the involucre. This structure is basically the body of the cyathium which comes off the main plant on short stems called peduncles.
On the pictures you notice two leaves forming a involucre, and in it one cyathium and two paires of calices that in there turn enclose a cyathium.
Such a cyathium (plural cyathia) is formed by one female flower in the middle, surrounded by male flowers that are reduced to only one stamen. Apart from those male and female flowers, – and this is maybe the most beautiful part of the cyathium – there are four crescent-shaped nectar-glands.
And… will you ever look at Wood Spurge the same way as you did before?
Read more: Daves Garden
Amandelwolfsmelk: ik kom hier ook om te leren, veel te leren over het moois waarvoor ook ik grote bewondering koester.3 En ik kom ‘herontdekken’: het speenkruid dat zoveel lenteglans weerspiegelt, zelfs als de zon niet schijnt.
Ik ken het speenkruid van in mijn lagereschooltijd toen we op zoek moesten naar de lente. Mijn ouders hadden er mijn aandacht al veel langer op gevestigd maar sinds die prille schooltijd zal ik zijn naam nooit meer vergeten – hopelijk.
Dankjewel Janien!