Ik heb al vaker verteld, dat toen we jaren geleden ons huis kochten, dat niet zozeer was om het bouwsel maar wel om de bomen was.
Toen ik een paar jaar geleden een zwam ontdekte aan de voet van één van de beuken, waren we er al niet helemaal gerust in.
Toen die zwam deze herfst opnieuw opdook, stuurde ik er een fotootje van door aan de boomverzorger die al eerder onze eik ‘behandelde’. Hij kwam vervolgens zelf poolshoogte nemen, nam de zwam voor onderzoek mee, en liet ons een paar weken later het verdikt weten…
De zwam in kwestie was een zadelzwam, een parasitaire zwam die echt wel te behandelen valt als hij op een tak voorkomt, maar die onderaan de stam toch serieuze risico’s met zich meebracht. De zwam zat al een paar jaar in de boom, en die boom stond niet alleen op slechts 6 meter van ons huis, maar helde ook nog eens over in de richting van het huis.
We moesten niet bang zijn dat hij al meteen zou gaan omwaaien, maar langer dan een paar jaar zou het toch echt niet meer veilig zijn.
En behalve het risico dat de boom op het huis viel, hielden we ook rekening met het feit dat onze geliefde oude bomen: een eik, de andere beuk en een haagbeuk vrij dicht in mekaars buurt stonden, en dat als deze beuk ontworteld zou raken, hij in zijn val wellicht ook de wortels van de andere bomen deels zou mee losrukken.
We besloten daarom niet af te gaan wachten, maar meteen drastisch te werk te gaan, en twee weken geleden werd de beuk geveld. Achteraf ben je dan stiekem toch wel blij, dat je ziet dat de aantasting echt wel zo ver gevorderd is, dat een andere beslissing dan vellen echt niet verstandig was.
De komende jaren komen we alvast geen brandhout tekort…
