AnneTannes Tuin

(to English text)

Na de overvloedige regen en de zachte temperaturen van de voorbije dagen is ook hier in de Kempen de laatste sneeuw echt zo goed als verdwenen. Alleen daar waar een hele massa van het dak was gevallen blijft nog een handvol sneeuw krampachtige pogingen doen om nog een beetje wit te lijken. Vergeefs…

Maar vanmiddag scheen de zon, en niets kon ons dus uit de tuin houden…
Heerlijk was het, om te zien hoe alles nu bijna van dag tot dag verandert. Wie durft er daar beweren dat de winter in de tuin saai is?
De sneeuwklokjes die op nieuwjaarsdag nog maar enkele sprietjes aarzelend groen laten zien, steken nu hun knopjes al reikhalzend naar de schaarse straaltjes zon. Onder de beuken ontdek ik zowaar de eerste blaadjes van het speenkruid, en overal duiken alweer de donzige rozetten van de zachte ooievaarsbek op. En zelfs de vuurwantsen waren al hun eerste zonnebad aan het nemen.

Maar er stond ook werk op het programma:
Twee jaar geleden hadden zoonlief en ik alle knotwilgen geknot, en ik had me voorgenomen om vanaf dit jaar opnieuw met knotten te starten, maar dit keer maar 1/5 van de wilgen per jaar. Ik heb me immers laten vertellen dat je best minimaal drie, maar maximaal 8 jaar tussen twee opeenvolgende knotbeurten laat. (Ik ben dus met de reeks van dit jaar eigenlijk een jaar te vroeg, maar in de toekomst komen die ook maar om de vijf jaar aan de beurt.)
De reden hiervoor zou zijn, dat te vaak (jaarlijks of tweejaarlijks) knotten de boom te zeer uitput, waardoor hij uiteindelijk nog maar hele zwakke takken vormt (en bovendien wordt de knot dan ook niet mooi zwaar, maar een sprietige knoest). Maar als je langer wacht dan acht jaar, dan gaan de takken te zwaar worden (de boom is immers zwakker ter hoogte van de knot), en de boom kan gaan splijten.

Voorlopig knotten wij met een handzaag. En dat heeft meerdere redenen…
Ik houd niet van werken met lawaaierige machines in de tuin, enerzijds omdat die me een opgejaagd gevoel geven, maar ook omdat ik mijn toch al slechte linkeroor niet verder wil belasten.
Maar ik ben ook iemand die van afwisselend werk houdt… En nu mag het wel lijken, dat je veel sneller aan ander werk toe bent als je je bomen met de kettingzaag knot, maar dat is volgens mij maar schijn. Met de kettingzaag zou ik allicht op korte tijd alle bomen geknot hebben die ik deze winter onder handen wil nemen. Maar dan lag daar vervolgens een enorme massa snoeihout, die allemaal opgeruimd moet worden.
Dat pak ik dus anders aan… Met het snoeien van een tak van zo’n 7 cm doorsnede ben ik toch wel even zoet. Maar dat relatief inspannende zaagwerk wissel ik vervolgens af met het lichtere, maar veel saaiere werk van verkleinen van dat afgezaagde hout… zijtakjes op lengte knippen voor onze ‘dwarsgetakte’ takkenril – die ontstond toen ik nog nooit van takkenrillen had gehoord, en ik snoeihout tot een walletje stapelde door de takjes dwars op de lengte van de ril te plaatsen. En als de stapel van groot en klein hout enige omvang had, die eerst wegbrengen naar de takkenril en de houtberging, om niet aan het eind van de middag met een grote opruimklus te zitten.

Drie wilgen hebben we deze namiddag geknot… nog twee te gaan deze winter!

At Work in the Garden

Lots of rain in the last few days, and mild temperatures…. And yes, even here in the Campine the last snow is gone. Only where a whole mass has fallen from the roof, on a heap that we cleared from the driveway, there are a few bits of snow that desperately try to pretend they’re still white…

And today there was a little bit of sunshine, so we had to go into the garden…
So beautiful, to see how everything seems to change from one day into another. Who said that winter in the garden is boring???
The snowdrops, that were only small green sprigs on New Year’s day, now show their buds trying to capture the faintest trace of sunshine. Under the beeches I discovered the first leaves of lesser celandine, and I find the downy patches of soft crane’s bill everywhere.
I even found some firebugs, taking there first sunbath of 2011.

But there was some work to do…
Two years ago, my son and I have pollarded the willows. And from this winter on, I intend to pollard 1/5 of them each winter. That way, I’ll have a 5-years cycle, which is said to be optimal (at most once in 3 years, at most once in 8 years). When you pollard them more often, the trees won’t have a strong enough regrowth after a few cycles, and when you wait too long, the branches will become to heavy, and they can tear the tree apart due to their sheer weight (because the tree is weaker at the pollarding spot.)

I don’t use a chainsaw for pollarding… I don’t like working with noisy machines in my garden, makes me nervous… and I don’t want to challenge my already bad left ear.
And I like the variety of doing it all by hand… When you use a chainsaw, you’re always tempted to cut all the branches of all those willows in one go, and afterwards there is that huge pile of branches to get rid of. With my handsaw, after I have been buzy with a thick branch for 15 minutes (and feel a bit tired), I climb down again, and cut the smaller twigs, to use in the dead hedge, while the larger pieces will be used as firewood. After I have ‘reduced’ that branch, I can start sawing the next one…

OK… Three willows today… so there are only two left for the remaining of the winter!