Niet alleen in de oudheid was het duizendblad een belangrijk kruid, ook in de middeleeuwen werd het veelvuldig gebruikt. Zoals je wel kan verwachten, kreeg een medicinaal zo werkzaam kruid ook al snel magische eigenschappen toebedeeld.
Duizendblad was een beschermend kruid. Wanneer je een bundeltje van netels en duizendblad in je hand houdt, moest je niets – spoken noch mensen – nog duchten. Ook het vee was beschermd als je een bosje duizendblad in de stal hing. En om te vermijden dat kwaadwillend volk of boze geesten je huis binnenkwam, moest je vooral wat van het kruid onder je drempel begraven.
In Engeland had het kruid ook een duidelijke rol in liefdesrituelen.
Als liefdesorakel had het duizendblad een functie: Een meisje moest een blaadje duizendblad in een neusgat steken en ronddraaien, onder het uitspreken van dit versje:
Green arrow, you bear a white blow
If my love loves me
My nose will bleed now.”
(Dit is meteen de oorsprong van de Engelse volksnaam Nosebleed. Wellicht bestond een gelijkaardig gebruik ook in onze contreien, want in een 19de Eeuws receptenboek wordt over ‘Nesebloede’ gesproken als men het over duizendblad heeft. Deze volksnaam wordt echter ook wel verklaart vanuit de stelpende eigenschappen bij bloedneuzen.)
En een meisje dat nieuwsgierig was wie haar toekomstige zou zijn, moest een takje duizendblad onder haar hoofdkussen leggen, en dit vers opzeggen:
Thou pretty herb of Venus tree
Thy true name is yorrow
Know who my bossomfriend must be
Pray, tell thou me tomorrow
Bij het opstaan zou het antwoord dan duidelijk moeten zijn.
Maar ook later in de liefdesgeschiedenis speelt duizendblad een rol: Nog steeds in Engeland bestond het gebruik om duizendblad te gebruiken in het bruidsboeket. Dat verzekerde het jonge paar alvast van zeven jaar van huwelijksgeluk.
Die ruiker met duizendblad brengt me tenslotte bij het belangrijkste gebruik van Duizendblad, in de ‘Kruidwis’, of Kroetwis… maar dat is een uitgelezen onderwerp voor mijn verhaal van vrijdag!