Elk jaar is er weer dat moment, dat plots alle treurwilgen in het landschap in volle glorie te voorschijn springen.
Maandenlang zijn ze er wel, maar vallen ze me nauwelijks op. En dan plots, tegen het eind van de winter, staat het landschap er weer vol mee.
Vorige week kwam ik door mijn griepje dagenlang niet buiten. Toen ik vervolgens zoonlief op zaterdag naar zijn muziekles bracht in de buurgemeente, was het overduidelijk: het is weer treurwilgentijd!
Op het eind van de winter krijgen de twijgen van heel wat wilgen een andere, vaak helderder tint dan in de winter, en bovendien gaan de katjes bloeien. De katjes van de treurwilg zijn niet de grijze stukjes bont die we het best kennen als wilgenkatjes, maar wel geelgroene ‘rupsen’.
Ik vind het heerlijk-mooie bomen, die treurwilgen. Ze hebben misschien niet de stoere bonkigheid van zomereiken, of de gotische statigheid van een beuk, maar hun tijdloze elegantie is al even bekoorlijk. ‘Treurig’ vind ik ze alles behalve, integendeel, ik kan alleen maar vrolijk worden door de romantische lichtvoetigheid die een treurwilg uitstraalt.
De foto bij dit artikel is van Mercurous, en valt onder een Creative Commons Licentie.
Mij doen treurwilgen denken aan schommelen. Wij bonden die lange slierten vroeger bij elkaar om daarop te schommelen; de jongens hingen gewoon de aap uit aan de lianen…
Treurwilgen, één van de mooiste bomen die ik ken, treurig wordt ik er zeker niet van, alleen maar vrolijk. Prachtig is het als ze langs de waterkant staan en zich spiegelen in het water.
graag wil ik weten of het normaal is dat er zoveel vliegen in mijn treurwilg wonen. en is daar iets aan te doen want deze boom staat langs ons terras en wij kunnen daar niet zitten van de vliegen.