De hemel heeft een bleke tint
van geheimzinnig ongeboren leven
dat overal en nergens is.
Onzichtbaar heeft het zich geweven
door ’t fijne rag van hunkerende takken.
In wachtend water opent het zijn ogen,
glimlachend in het schaduwloze licht,
en ademt in de zwakke wind.
En langs de gevels van de huizen
rijst hoog boven de takken uit
de droom van het gezegend jaargetijde:
een hoopvol, aarzelend ontkiemen,
dat oplaait in een wervelende bloei
om daarna langzaam en bezonken vrucht te dragen.
Wie daartoe niet werd voorbestemd
dwaalt als een leeg omhulsel door de straten,
beschaamd, met een gebogen hoofd
en een verkleumd, vijandig hart,
dat talmt het voorjaar te begroeten.
Hannie Michaelis in De Gids – 1950