AnneTannes Tuin

Afgelopen weekend heb ik – hoe kan het anders met dat zachte weer – heel wat in de tuin gewerkt. Het schoot dit jaar ongelooflijk goed op.
In de loop van de winter schiet er gewoonlijk wel wat onkruid op in de borders. Ja, ik zeg ‘onkruid’, want sommige kruiden zijn niet echt welkom op die plekken: kruipende boterbloem heb ik er liever niet, en één van de borders raakt bijna elke winter gedeeltelijk overgroeid door een gras met boven- en ondergrondse uitlopers. Dus het wieden van die borders is het eerste karweitje in de vroege lente, nog vóór de echte ‘lenteschoonmaak’, het weghalen van de droge bloeistengels en plantenresten van vorig jaar. Trouwens, echt ‘weghalen’ doe ik die niet: ik breek of knip ze af, en maak ze met een snoeischaar of met de hand ter plekke klein en laat ze liggen om te composteren.

Waarom zou ik de moeite doen om die plantenresten 50 meter verder naar de composthoop te brengen, om ze als ze verteerd zijn weer terug te brengen? En ik weet het: voor mensen die liever zwarte aarde zien, is het geen gezicht: dat ‘strooisel’ rondom de planten. Maar ook die kan ik gerust stellen: zogauw de planten echt uit de aarde schieten, worden die oude plantenresten in no time aan het gezicht onttrokken.

Maar ook voor ‘zwarte aarde’-liefhebbers heb ik wat in petto, en net dat is de reden dat het wieden dit jaar een karweitje was dat heel vroeg opschoot:

Geïnspireerd door de verhalen van manlief die bij Yggdrasil een workshop over permacultuur volgde, wilde ik ook een paar van die principes gaan toepassen. Bij permacultuur neemt men het bos met zijn verschillende vegetatie-etages tot voorbeeld, en daar zie je ook dat de aarde permanent bedekt is met een dikke laag plantenresten, waardoor ‘nieuwe’ planten slechts heel gedoseerd tot ontwikkeling komen.
In tuinen waar de bodem oppervlakkig door wieden, harken en schoffelen voortdurend verstoord wordt, komen telkens weer nieuwe kiemplantjes tot ontluiken, omdat heel veel zaden kiemen zogauw ze even wat licht hebben gezien. Als je de bodem daarentegen met rust laat, blijven die in het donker zitten.
Vorig jaar heb ik, nadat ik de ongewenste planten – lees ‘onkruid’ – had weggehaald, een laag gft-compost van 5 tot 10 cm dik in de border aangebracht. En vervolgens was ik de hele zomer verlost van dat wied-karwei. Oh jawel, af en toe moest ik wel eens een paar planten perzikkruid of vogelmuur uittrekken, of een sporadische paardenbloem, maar enerzijds was de bovenste bodemlaag zo los van structuur dat je die er met twee vingers kon uittrekken, anderzijds groeiden de planten door de humusrijke aarde zo sappig uit, dat je met het verwijderen van één plant meteen een vierkante halve meter schoongemaakt had.

En dit weekend was het niet anders: Op het eerste gezicht was er in de winter behoorlijk wat onkruid opgeschoten, maar waar ik de afgelopen jaren dagen besteedde aan één stuk border, was ik op een halve dag klaar met de border waar vorig jaar het minst aandacht aan gegeven was, en was de border die toen zorgvuldig was aangepakt op een kwartiertje onkruidvrij.
Eén border is intussen ook alweer gemulched: niet meer zo’n dikke laag compost, zo’n centimeter of vier zou nu moeten volstaan. De andere border, die waar vorig jaar zoveel werk is ingegaan, dat moet ik nog eens bekijken hoe ik dat aanpak: de bodem is daar al zo goed met bodembedekkende plantjes begroeid, dat je daar nog nauwelijks tussen kan mulchen.