Op het postje van Yo over afrodisiaca kwam de vraag of er ook geen kruiden zijn die het tegendeel kunnen bewerkstelligen. Eén en ander kan ook wel eens te veel van het goede worden niet waar?
Ik wilde daar reageren, maar WordPress had geen zin mijn reactie te accepteren, daarom laat ik het hier even horen…
In mijn kruidenmandje schreef ik het al:
Marjolein vermindert het de behoefte aan seksualiteit. Deze anafrodisiake kwaliteit wordt soms aangewend door wie, gewild of ongewild, single is.
Dat Marjolein tegelijkertijd ook als een liefdeskruid wordt beschouwd, en o.a. volgens Scott Cunningham bij geen enkele liefdesbezwering zou mogen ontbreken, hoeft hiermee niet in tegenspraak te zijn: Marjolein staat weliswaar niet voor het seksuele aspect van partnerliefde, doch wel voor intimiteit, kameraadschap, warmte, troost en wederzijdse zorg (dit vind je ook terug in het eerder genoemde oud-Romeinse gebruik waarbij men elkaar Marjolein schonk als teken van vriendschap).
En als je tussen de regels door wil lezen, vind je dat ook hier en daar in een legende vertaald:
Een legende uit Baden vertelt dat een meisje uit Werbach aan haar moeder vertelde dat haar peetvader (die een duivel was) haar had geleerd muizen en onweer te maken. Haar moeder naaide toen, zonder haar medeweten, Wilde Marjolein en St. Janskruid in de zomen van de kleren van haar dochter. Toen het meisje stiekem terug wilde gaan naar haar peetvader, stond die haar al in zijn duivelse gedaante op te wachten. Hij wilde haar meesleuren naar de hel, maar rook plots de twee verborgen planten en tierde: “Duist en St-Janskruid – Ontvoeren me mijne bruid!” en hij moest zich ijlings uit de voeten maken en had geen enkele macht meer over het meisje.
Veel verbeelding heb je immers niet nodig om je af te vragen wat er gebeurt als een frisse jonge meid door de duivel wordt aangespoord om samen met hem ‘onweer’ te maken (en al helemaal niet als daar muizen bij te pas komen).