Vakantie, en dus tijd om rustig een paar tijdschriften van de afgelopen weken door te kijken.
Bovenop de stapel lag de vernieuwde ‘Seizoenen’, het tweemaandelijks tijdschrift van Velt.
Het is even wennen aan de nieuwe vormgeving: van het ‘aparte’ (maar misschien voor sommigen te geitenwollensokkerige) A5-formaat naar een handzaam, maar minder opvallend A4.
De nieuwe lay-out zou door interlinie en lettertype ook economischer en dus ecologischer zijn, en de verzendfolie is – in tegenstelling tot die van bijvoorbeeld Natuur.punt – thuis-composteerbaar. (De verzendfolie van Natuur.punt is enkel composteerbaar in industriële compost-installaties, maar mag in België toch niet bij het GFT-afval, moet bij het restafval.)
En dan de inhoud…
Mag ik het jammer vinden dat de artikelenreeks van Lieven David over permacultuur is afgelopen?
De ‘moestuin’artikelen belichten dit jaar telkens een andere beroeps-biogroententeler. En wellicht dat je als kleinschalig moestuinier met een zeer divers teeltplan hier en daar wel iets opsteekt van ‘de grote mannen’, maar de foto bij het artikel van een tractor die op een groot veld de ruggen trekt waarop witlof gezaaid zal worden, werkt bij mij niet echt inspirerend.
Ook het onderdeel recepten lijkt het voortaan over een andere boeg te gooien, en hier wordt wat mij betreft de bal helemaal misgeslagen.
Ecologische voeding, voeding op maat van de seizoenen – op de eigenste website van Velt lees ik daarover:
Er zijn veel goede redenen om biologische groenten en fruit van het seizoen en uit de streek te eten. Al die redenen passen in een duurzaam eetpatroon: goed voor mens en milieu, voor nu en later.
- Je bespaart energie. Energie die anders zou gaan naar vervoer van groenten, stoken van serres, aandrijven van koeling… Zo dring je mee de CO2-uitstoot terug.
- Je kiest voor plaatselijke productie, voor de lokale economie.
- Je vindt weer een band met de natuur van de seizoenen.
- Je eet groenten en fruit waar geen chemische bestrijdingsmiddelen aan te pas kwamen.
- En vooral: seizoensgroenten en -fruit zijn verser, ze hebben veelal meer smaak en meer voedingswaarde. Duurzaam met smaak!
En laat ik dan even het ingrediëntenlijstje van het eerste recept overlopen:
- 350 g suiker
- 4 zakjes witte thee
- 2 rijpe mango’s
- 2 eiwitten
- een snuifje zout
- 1 vanillestokje
- 1 l melk
- papaverzaadjes
Tja…
In de eerste plaats vind ik dit al een meer dan behoorlijke portie suiker (maar geen nood, het volgende recept doet nog beter: maar liefst een halve kilo heb je daar nodig).
Vervolgens de witte thee. Ik ben op zoek gegaan, maar vind nergens verwijzingen naar biologisch geteelde of fair-trade witte thee. Jammer.
Mango’s? Alvast geen lokaal fruit van het seizoen. Integendeel, tropisch fruit dat over enorme afstanden vervoerd wordt, en dus flink wat energie vergt. En hier en daar zijn mango’s wel biologisch en/of fair-trade verkrijgbaar, maar tegen welke ecologische kost?
Eiwitten, melk en maanzaad, daar valt weinig over te zeggen, en ook een vanillestokje vind ik niet zo’n probleem.
En dan lees ik in de inleiding tot het artikel over het laatste recept: “Wortelcake bespeelt de grens tussen gezonde en ongezonde toetjes, getuige de volkorenbloem, wortelen en olijfolie. Maar ik geef er een flinke schep mascarpone met Amaretto bij.” Bijna alsof een toetje niet gezond mág zijn.
Gelukkig zijn er nog een aantal van de oude rubrieken wel bewaard, en blijft het tijdschrift in zijn geheel lezenswaard.
Maar ik hoop dat Veerle Depoortere, die vanaf nu niet alleen voor Weekend Knack, Nest en Feliz schrijft, maar ook voor Seizoenen, vóór de deadline van haar nieuwe bijdrage toch even de uitgangspunten van Velt over Ecologische voeding bestudeert.