Peter beschrijft in “Snipperdag” wat je allemaal kan doen met takkenbossen en hakselhout. En meteen dacht ik aan wat zoonlief (geholpen door een kameraadje) zoal met takken weet aan te vangen. Hoewel… takken… het zijn heuse bomen waarmee ze aan de slag gaan: Een tijdje geleden vertelde ik al hoe we honderden berken-zaailingen (die intussen toch al een paar jaar oud zijn) rooiden op het veld, en die berkjes blijken ideaal spelmateriaal.
Voor stoere kerels van een jaar of tien, elf blijkt er in de tuin nauwelijks een boeiender activiteit dan ‘kampen bouwen’! En als je bovendien de grondbeginselen van sjorren een beetje onder de knie begint te hebben, wordt het helemaal leuk.
Hoewel, leuk…
Als je die jongens zo samen bezig hoort en ziet, moet het je wel onmiddelijk duidelijk zijn: Spelen is een uiterst serieuze zaak.
Dagenlang zijn ze nu al aan de slag: tussen een aantal berken in het bos (het achterste deel van de tuin) werd een raamwerk van takken gesjord, dat weer wordt afgedekt met twijgjes, bremtakken, en jawel hoor, ook plastic, want zo’n kamp moet toch echt wel beschutting bieden tegen de regen.
Toen zoonliefs kameraadje vorige week weer terug naar huis moest, zei z’n papa vol verbazing dat hij niet begreep dat de jongen die thuis niet achter de computer uit te branden was, hier van bij aankomst tot zonsondergang buiten speelde…
Maar zijn zoon had ons pas toevertrouwd, dat het in onze tuin toch echt veel plezanter was, dan op het omheinde grasveld thuis.
Ik verwacht dat er nog wekenlang aan dit ‘kamp’ zal gebouwd worden… En als het klaar is? Ach, zolang er voor dit kamp op deze locatie interesse blijft, zal er aan verder gebouwd worden.
En wanneer de de interesse verdwijnt… dan verschijnt er gegarandeerd na korte tijd op een andere plek een nieuw kamp!
Naschrift 1: Wat mijn titel betreft… die is niet alleen grappig bedoeld, maar drukt volgens mij ook echt wel uit, wat spelen voor een kind zou moeten zijn: de meest serieuze zaak van de wereld.
Ik ben 24 en herinner me ook nog m’n buitenspeelperiode. Door de ‘bosjes’ kruipen was toen een dagelijkse bezigheid en het was vaak inderdaad bloedserieus. Het buitenspelen werd een stuk minder toen onze klimboom gekapt werd (deze stond nèt buiten onze tuin).
Kinderen hebben tegenwoordig maar weinig plekken waar ze nog kunnen struinen. En computeren is bovendien veel makkelijker, dan word je niet moe!
Leuke reeks artikelen!
je hebt groot gelijk
ons speelterein word steeds kleiner: het veld achterin onze straat word meer en meer bebouwd, het bos woord door het OCMW gerooid en op het maïsvelde worde er in de winter en de herfst zo fanatiek gejaag dat ze zelfs op kinderen schieten
gelukkig schieten ze zo belabberd dat ze nog niemand hebben geraakt maar je weet nooit of een hagelbolletje toch eens verdwaald en een dutje doet in je lijf
ik ben 13 en ik bouw nog steeds kampen
kun je me een paar fotos doorsturen?
als je zoon nog een paar handige tips nodig heeft: ik bouw al kampen sinds mijn zesde
bedankt bij voorbaat
Andries
Andries,
Mijn zoon – die intussen bijna (morgen) twaalf wordt – zal zeker geïnteresseerd zijn in tips! Hij had voor Kerstmis een boek over het bouwen van kampen en hutten en zo op zijn verlanglijst staan, maar het was nergens meer te krijgen. Ik zal je mailadres aan hem doorgeven.