Al verschillende nachten na elkaar heb ik slecht geslapen.
Neen, het zijn geen voetzoekers, gillende keukenmeiden of ander vuurwerk dat me uit de slaap houdt.
Ik val vlot in slaap, en zo rond een uur of drie is het mis. Ik word wakker, aanvankelijk zonder te weten waardoor, en dan hoor ik plots de schreeuw van de uil.
Vlak achter ons huis, op enkele meter van ons open slaapkamerraam staan een paar honderdjarige beuken. En precies die beuken worden door een uil uit de omgeving de laatste tijd weer als nachtelijke rustplaats gebruikt.
Aanvankelijk wisten we niet goed van welke vogel het geluid was. Nachtenlang hoorden we het geschreeuw (het is een vrouwtje, en haar geluid lijkt niet op het romantische of griezelige – hoe je het maar wil bekijken – oehoehoe uit de films, maar is veel meer een luid en scherp ‘Wie-wiek“- beluister geluid 1 bij de link), maar toen we dan een keer naar buiten liepen vloog er meteen een uilensilhouet uit de beuken op.
Het is al lang geleden dat we de uil gezien hebben. Af en toe zien we hem over de straat vliegen als we nog laat op pad zijn, maar één keer konden we hem van heel dichtbij bewonderen.
Op een zomeravond zaten manlief en ik op het bankje onder de appelboom (zeldzaam zacht voor de tijd van het jaar), en plots zweefde een uil majestueus over de tuin, om zacht te landen op een paal van de waslijn. Daar heeft hij ons minutenlang nieuwsgierig zitten bekijken. Een herinnering om in een doosje met een strikje te bewaren.
Ik weet niet waar de vogel huist. Onze buurman heeft een uilenkast in zijn tuin hangen, maar daar wonen alleen maar kraaien in. Maar in de buurt staan wel meer oude bomen: beuken, eiken… wellicht dat hij daar ergens zijn nest heeft. Een kameraadje van zoonlief die een kilometer verderop woont, heeft wel een keer een aantal braakballen gevonden.
De bosuil (Strix aluco) is de meest voorkomende uil in onze streken, en als je de uiterst zeldzame Oehoe even niet meerekent, ook de grootste.
Ik gaf daarnet al aan, dat het geluid van het vrouwtje niet erg lijkt op het oehoehoe uit de films – dat is het geluid van het mannetje. Grappig is wel, dat ook veel Amerikaanse films het geluid van de bosuil gebruiken… terwijl die uil daar niet eens voorkomt.
De foto bij dit artikel is van Wildaboutburnley en valt onder een Creative Commons Licentie.
De bosuil-roep vind ik persoonlijk één van de allermooiste geluiden die er in de nacht te horen zijn. Het was dan ook een aangename thuiskomst in de nieuwjaarsnacht toen ‘onze’ bosuil ons welkom heette. (en gelukkig worden we er ’s nachts niet wakker van…)
Hier komen uilen slechts zeer sporadisch voor, wat ik persoonlijk erg betreur. ’t Zijn prachtdieren en hun geroep is machtig.
Tien jaar geleden hadden wij hier ook een uil in de buurt, geen oehoe-uil maar een zoals jij die beschrijft. En geregeld zagen we de vogel bij valavond op een paal zitten en ’s avonds en ’s nachts hoorden we regelmatig het gekras (of geschreeuw) van dit soort uilen. Nu is dat een zelfzaamheid geworden, net zoals de koekoek, die horen we hier ook niet meer. Er zitten echter sedert vorig jaar ontzettend veel kraaien in de buurt.
Wij hebben hier inderdaad geluk… Een uil, een koekoek, ruimte zat….
Ja, ook kraaien, maar ook die hebben hun charmes!
Cool verhaal!
Ik wou dat ik ook kon zeggen dat we hier bosuilen in de buurt hadden. Spijtig genoeg hebben we dat dus niet.
Op reis in de Brenne (fr) woonden we wel in een hoeve waar kerkuil zat. Veel lawaai ’s avonds en ’s nachts maar het klinkt mij als muziek in de oren. ’s avonds op het erf zitten met ne frisse leffe en om de vijf minuten een kerkuil die overvliegt… Dat is het leven 🙂
Nu, los van het feit dat het beest me wakker maakt, vind ik het eerlijk gezegd zelf ook een ongelooflijk plezant idee, dat er op vijf meter van mijn slaapkamerraam een uil in een boom zit…
Wat een geweldig mooi bericht vind ik dit…
Vooral omdat het herkenbaar is voor mij. Elke zomer lig ik ’s nachts te luisteren naar het gebedel van 3 tot 4 ransuilen-kuikens die naar hun ouders om voedsel schreeuwen.
@ Georgina: voor mij doen ransuilen me denken aan lang, lang geleden… Toen ik zo’n jaar of 19 was, heb ik samen met één van mijn veel jongere zussen nog braakballen van ransuilen uitgeplozen, die we gevonden hadden bij het buitenverblijfje van mijn ouders.
Mijn zussen hebben de uilen ook gezien, ik zelf helaas niet…
Hallo Annetanne,
Hier in onze tuin staan oude knotwilgen en daar huist geregeld een koppeltje steenuiltjes in. En midden in de nacht hoor je die soms ook, zalig vind ik dat. Ik word er zelfs wakker van(ben een heel lichte slaper)en ik vind het iets magisch hebben.
Af en toe zit er hier ook een bosuil. Jullie moeten dan toch ook heel erg landelijk wonen, niet?
Groetjes
een belgisch lezertje
Wij wonen inderdaad behoorlijk landelijk…
Een dorpje van 3000 inwoners in de Antwerpse Zuiderkempen, op een boogscheut van de grens met Limburg…
Hallo ,
Ik ben amateur ornitholoog (eigenlijk nog maar in z’n prille begin , hoewel ik van kleins af al steeds gefacineerd ben door vogels , paddestoelen en wilde planten) , en heb aanstaande zondag een gegidste vroege ochtend wandeling meegemaakt waar onze gids een BOSUIL nabootste en we zo deze eens konden horen in zijn natuurlijke omgeving (Het Leen in Eeklo). Ik vond dit buitengewoon facinerend hoe dit beestje reageerde op de roep van de gids. Zelf heb ik er nog nooit eentje gezien en ben eigenlijk al een tijdje op zoek naar een gepaste locatie om er eentje te spotten . Ook Steenuiltjes ben ik echt verzot op . Kunnen jullie juist de locatie eens doorgegevn waar de Bosuiltjes zich bevinden. Als ik eens een minuutje vrij heb zak ik eens af om deze eens te bewonderen.
Groetjes
Marc