Herfstmijmering

Eonymus europaeus, bessen. Foto: AnneTanne. Creative Commons licenceBegin van de herfstvakantie, en ja, ook ik heb ben vrij (twee weken zelfs, dankzij een grote hoeveelheid overuren die dringend op moet).

Gisteren reed ik dan ook voor het laatst voor de schemering echt inviel naar huis. Ondanks het donkere weer was het genieten… Die rit door de Kempische bossen in dat herfstige uur tussen dag en avond… Een gelegenheid om het werk helemaal los te laten, en tegelijk te genieten van de kleuren van de bossen in het herfstlicht.
Onlangs zei iemand me nog, dat ze altijd zo melancholisch werd van de herfst… Nee, melancholie noem ik het zeker niet. Ik houd van de herfst. Het brengt me wel in een mijmerende stemming… maar steeds met een ondertoon van – van verwachting bijna.
Voor mij is de herfst geen seizoen van eindigheid, van verval, maar van een heel boeiend moment in de kringloop van het leven. De herfst draagt in zich al de kiem van nieuw leven. Bladerloze takken dragen al de knoppen waarin groeikracht voor het nieuwe seizoen vervat zit. Eenjarigen sterven af, maar doen dat enkel omdat ze zaad gedragen hebben, en dus het nieuwe leven in veelvoud hebben uitgezaaid (let maar eens op: winterharde eenjarigen die nog niet hebben kunnen bloeien, overleven vaak in gehavende toestand de winter, en gaan bloeien vanaf de vroege lente…), vaste planten verdwijnen bovengronds, maar enkel omdat ze zich ondergronds even gaan verschuilen voor de ergste winterkou.
Onbekende pompoenen. Foto: AnneTanne. Creative Commons LicenceHerfst is ook de periode van de laatste oogst… en vrijwel alles wat in de herfst geoogst wordt, is vruchtgewas: noten, fruit, pompoenen, het laatste graan… Inderdaad, stuk voor stuk de kiemen voor nieuw leven.
En de schapen in de weide vlakbij, met de stempel van de ram paarsrood op hun rug…

Ja, herfst is voor mij dan wel een moment van inkeer, een moment van terugplooien op mezelf, maar steeds met een ondertoon van geluk, van vervulling, van genieten bijna…
En als ik dan op een vroege, nevelige ochtend door de tuin struin, dan denk ik aan zinnetje uit het allereerste bedrijf van ‘Antigone’ van Anouilh, het fragment waar Antigone heel opgewonden aan haar mopperende ‘Nounou’ verteld hoe ze zich voelde toen ze in haar eentje in de vochtige ochtend buitenliep:

Antigone: Le jardin dormait encore. Je l’ai surpris, nourrice. Je l’ai vu sans qu’il s’en doute. C’est beau, un jardin qui ne pense pas encore aux hommes.
(…)
Dans les champs, c’était tout mouillée, et cela attendait. Tout attendait. (…)
La nourrice: La nuit! C’était la nuit! Et tu veux me faire croire que tu as été te promener, menteuse! D’où viens tu?
Antigone, à une étrange sourire: C’est vrai, c’était encore la nuit. Et il n’y avait que moi dans toute la campagne à penser que c’était le matin. C’était merveilleux, nourrice. J’ai cru au jour la premiére aujourd’hui…

Op één of andere manier heeft de herfst voor mij nog meer in zich van ‘hoop op nieuw leven’ dan de lente…

Deze buttons respecteren je privacy (zie info):

6 thoughts on “Herfstmijmering

  1. De kunst is het om in elk jaargetijde iets moois te ontdekken. Jij bezit die kunst wel degelijk. Het is aangenaam snuisteren doorheen je natuurlogjes.
    Hier zal ik met graagte terugkomen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.