Een fotootje van alweer enkele maanden geleden, maar tijdens het ‘blogploegen’ van de voorbije dagen stootte ik eerst in de eigenwijzetuin.blog op een overvloedige notenoogst, en wat later ook bij Gerda en bij Houbi.
En laat eigenwijze tuinier Bart dan al zeggen dat half blogland met een overschot aan okkernoten zit… wij horen dit jaar bij de andere helft…
Ja, met pijn in het hart hebben we een paar maanden geleden de notelaar laten vellen…
De notelaar stond op amper een meter van de perceelscheiding, en wel aan de oostgrens van de tuin. Dat de boom ziek was, erg ziek, wisten we al lang, en tijdens de najaarsstormen van vorig jaar sloeg de schrik ons om het hart… Niet dat de 200 jaar oude eik die aan de andere kant van het perceel stond op het huis zou vallen, of dat de beuken (die toch ook hun eeuwfeest al hebben gehouden) op het dak zouden gaan beuken… maar dat die notelaar zich in de tuin van de buren te rusten zou gaan leggen… En buren hou je nu eenmaal liefst een beetje te vriend, zelfs als die buren al wel eens bedenkelijk durven kijken naar de ‘eigen wijze’ waarop wij tuinieren….
Het was even een zoektocht vooraleer we iemand vonden die we de klus konden en wilden toevertrouwen… De eerste keek al meteen heel bedenkelijk, die boom stond toch echt wel heel moeilijk, en die helde toch echt wel heel erg naar de verkeerde kant over… daar moest absoluut een hoogwerker aan te pas komen, en de huur daarvan kwam op een paar honderd euro, exclusief werkuren (slik)… En de garantie die wij wensten, dat er geen twijgje in buurs tuin terechtkwam… nee, die zat niet in de prijs….
De tweede zou wel eens komen kijken… en bij het telefoontje twee weken later was hij daar nog steeds toe bereid… en bij het derde telefoontje gaf hij aan dat hij wel wilde komen kijken, maar voorlopig geen tijd om te vellen want al een heel vol orderboekje en….
Maar jawel, derde man goeie man…. Geen hoogwerker, oh nee, dit was het echte werk… met touw en klimgordel zat ie in no time boven in de boom, en met de hulp van manlief op de grond werd tak na grote tak zoetjes met een touw naar beneden gelaten, precies op de plek waar die moest terecht komen. Geen twijgje – wat zeg je, geen blaadje – aan de andere kant van de erfscheiding. Binnen een klein uurtje lag die statige boom in stukken op de grond, en werd duidelijk dat die statigheid nog maar alleen buitenkant was geweest…. Van in de wortels tot in de gesteltakken was de boom rot en hol… erg veel stormen zou hij allicht niet meer doorstaan hebben zonder minimaal een paar forse takken bij de buren te hebben gedeponeerd….
Had de boom op een ander plekje in de tuin gestaan, dan had hij daar rustig oud mogen worden en staande mogen sterven. Het heeft niet mogen zijn, niet kunnen zijn…
De bonte specht moet naar een andere supermarkt op zoek, en ook ik mis hem nog, en niet alleen omwille van het notenbrood dat ik voorloppig niet meer zal bakken.
2 thoughts on “Hij is niet meer…”